แน่นอนว่าหลงเหยียนต้องเข้าใจอยู่แล้ว ดินแดนที่น่าพิศวงต้องมีเรื่องแปลกประหลาดมากมายเป็นธรรมดา ปีศาจอสูรที่อยู่บนโลกและสัตว์เทพที่เหนือชั้น ในยุคแรกต้องเคยมีคนเห็นวิธีการใช้มันแน่ เหมือนอย่างราชสีห์หิรัณย์ที่เคยเห็นเทพมังกรดูดโลหิตผู้อื่น วิธีการประสานจิตเช่นนั้นถูกนำมาใช้เป็นจำนวนมาก เพียงแค่ไม่มีใครใช้เหนือชั้นมากกว่า
นึกถึงเหตุการณ์ที่พบหินวิเศษในวันนั้น เพราะเขาพบเซียวปิงหลานก่อน จากนั้นก็ถูกตนชิงมาครอง ก่อนหลงหลิงจากไป นางกลับบอกเขาว่านั่นคือธาตุพลังที่มอบให้เขา!
เมื่อก่อนหลงเหยียนไม่เข้าใจความหมายของนาง หากตอนนี้กลับเข้าใจอะไรขึ้นมากมาย
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ นับตั้งแต่ตอนที่ไป๋รั่วอีตกน้ำ ข้าเข้าไปช่วย นางบอกข้าว่าตนป่วยหนัก วินาทีนั้นก็มีลมพุ่งเข้ามาแล้วนางก็ฟื้นขึ้นอีกครั้ง
ตอนนั้นร่างกายของนางถูกควบคุมโดยหลงหลิงแล้ว แต่ไม่นานพวกเขาก็พบหลงเอ้าอวี บุตรของลุงสอง ข้าล้มเขา ตอนนั้นข้ายังสงสัยว่าเพราะเหตุใดพวกเขาจึงรู้ที่อยู่ของข้าเร็วปานนั้น อีกอย่าง เป็นไปไม่ได้เลยที่หลงจ้านจะส่งข่าวให้บุตรชายของเขามาตามฆ่าข้าเร็วเช่นนั้น เจอเซียวปิงหลานที่ริมน้ำอีก ตั้งแต่นั้นมาข้างกายข้าก็มีหลงหลิงคอยอยู่เคียงข้าง เราทั้งสองเดินทางไปเทือกเขาหยุนหลัว เรื่องประหลาดเกิดขึ้นตลอดทาง
หลายครั้งที่เกือบเอาชีวิตไม่รอด จากนั้นก็รู้มาว่าหลงเอ้าอวีตายแล้ว แถมยังใส่ร้ายว่าข้าเป็นคนปลิดชีพ ข้าหนีออกจากเมืองมังกร เรื่องประหลาดก็เกิดขึ้นไม่หยุด เซียวปิงหลานมาถึงเขาหยุนอู่เพราะตามหินวิเศษมา หลงหลิงแสร้งทำเหมือนตกใจให้ข้ารีบตามไป… หรือที่จริงแล้ว หลงหลิงคือคนบงการอยู่เบื้องหลังทั้งหมด ให้ข้าเจอปัญหามาโดยตลอด?
เมื่อนึกถึงหลงหลิงที่ลึกลับ นางสามารถส่งจิตของตัวเองออกมาได้ คาดว่าจิตที่แข็งแกร่งเช่นนี้ก็คงมีแต่เทพมังกรเท่านั้นที่ทำได้อย่างที่ราชสีห์หิรัณย์พูด
“เสี่ยวหลิง เจ้าเป็นใครกันแน่ เพราะเหตุใดต้องปรากฏตัวข้างกายข้า หรือเจ้าอยากมาเพื่อสร้างความวุ่นวายแก่ข้า ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้าอยากให้ข้าแข็งแกร่งเร็วขึ้นอย่างงั้นหรือ?”
สิ่งที่ทำให้หลงเหยียนไม่เข้าใจยิ่งกว่าก็คือชายชราลึกลับที่แปลงกายเป็นมังกร เขาเลือกตนเพราะอะไร เหตุใดตนเกิดมาถึงไม่มีวิญญาณยุทธ์ เมื่อนึกเช่นนี้ได้ เขาก็พบว่ามีเรื่องมากมายที่ไม่เข้าใจ หากไม่ใช่เพราะได้ยินคำว่าชะตาชีวิตแปรเปลี่ยนจากปากของสัตว์เทพ
เกรงว่าชีวิตนี้หลงเหยียนคงไม่มีทางเชื่อ ในโลกนี้จะมีเรื่องน่าขันมากเพียงนี้เชียวหรือ หรืออาจเพราะชะตาของเขาถูกกำหนดไว้หมดแล้ว?
“ได้ เรื่องพวกนี้เข้าใจยากมากเกินไป คงต้องรอข้าไปเมืองหยุนจง หาหลงหลิงเพื่อถามทุกอย่างนี้ให้ชัดเจน สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการเปลี่ยนตนให้แข็งแกร่งขึ้น ต้องเป็นผู้ที่มีชื่อเสียง กลายเป็นหนึ่งในสมาชิกของตระกูลอู่ตี้ให้จงได้”
ขณะที่พูดเขาก็หันหลังแล้วมองไปทางราชสีห์หิรัณย์ “นี่ เจ้าสิงโตน้อย คิดว่าเมื่อก่อนเจ้าคงไม่ได้อยู่ในสภาพนี้ใช่หรือไม่”
ราชสีห์หิรัณย์ยิ้ม “แน่นอน ร่างกายสิงโตเป็นรูปร่างแรกของข้าเท่านั้น หากข้าแปลงกายเป็นคนขึ้นมาคงหล่อกว่าเจ้าอีกกระมัง ตอนนั้น…”
หลงเหยียนกลับหลังหันเดินจากไป…
“นี่ รอข้าก่อน ข้ายังพูดไม่จบ ตอนนั้นข้าหล่อเหลามากเลยละ ไม่รู้ว่ามีสตรีมากเท่าใดที่หลงใหลในตัวข้า…” ราชสีห์หิรัณย์คำรามด้วยความโมโหแล้วพุ่งตามหลงเหยียนไป
“ไม่โอ้อวดเจ้าจะตายหรือ? เจ้าคล้ายเสี่ยวหลิง ชอบอวดดีตลอด หรือคนในแดนมังกรของพวกเจ้าต่างก็ชอบโอ้อวดแบบนี้ทั้งนั้น? สิ่งที่ข้าไม่ชอบที่สุดก็คือได้ยินว่าผู้อื่นหล่อกว่าข้า!”
ราชสีห์หิรัณย์ตามทัน แล้วยังพูดอย่างหน้าไม่อาย “ตอนนั้นข้าหล่อเหลาเกินบรรยาย สตรีเหล่านั้นต่างก็ยอมคุกเข่าเพื่อข้า…”
หลงเหยียนระเบิดพลังซัดออกไป! ขอบตามันเขียวคล้ำเป็นวงกลม ราชสีห์หิรัณย์ใช้กรงเล็บปิดตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอัดอั้น “ก็ได้ ถ้าเจ้าไม่เชื่อว่าข้าหล่อกว่าเจ้า งั้นคงต้องรอให้ข้าบำเพ็ญจนถึงระดับมายา กลายร่างเป็นคน แล้วเราค่อยมาว่ากันใหม่”
“ระดับมายางั้นหรือ? นั่นเป็นพละกำลังเทียบเท่าชีพสวรรค์ของพวกเราเลยนะ เป็นถึงระดับของเทพในตำนาน”
หลงเหยียนประหลาดใจมาก หยุดฝีเท้าลง “เจ้าสิงโต เมื่อครู่ไม่เจ็บใช่หรือไม่ ความจริงข้าแค่หยอกเจ้าเท่านั้น พลังของเจ้าถูกคนอื่นชิงไป ต้องกลับมาเริ่มบำเพ็ญใหม่ตั้งแต่ต้น เจ้ากลับไม่ท้อแท้ ข้าเป็นถึงชายชาตรี ควรตั้งใจฝึกมากกว่านี้ อีกหน่อยข้าจะดีกับเจ้ามากยิ่งขึ้น”
ราชสีห์หิรัณย์นึกไม่ถึงว่าหลงเหยียนจะกล่าวเช่นนั้นออกมา กลับตื้นตันเพราะคำพูดของหลงเหยียน หางที่คล้ายแส้ของมันสะบัดไปมาบนพื้น เอาหน้าผากเข้าใกล้ตัวหลงเหยียน
หลงเหยียนใช้มือกดศีรษะมันเอาไว้ “สวรรค์จัดสรรให้เรามาพบกัน ทั้งข้ายังช่วยเจ้าไว้อีก แสดงว่าเรามีวาสนาต่อกัน ข้าเป็นคนไร้เพื่อนมิตร หากเจ้ายินดี ข้าจะทำเหมือนเจ้าเป็นเพื่อนคนหนึ่งของข้า วางใจเถอะ ข้าต้องการวิธีหาสมุนไพร ช่วยให้เจ้าฟื้นฟูโดยเร็ว”
ราชสีห์หิรัณย์เงยหน้าขึ้นทันที “จริงหรือ พี่ พี่เหยียน แต่เท่าที่ข้าสัมผัสได้ สถานที่เล็กๆ แห่งนี้ไม่มีหญ้าวิเศษที่ช่วยให้ข้าฟื้นฟูได้หรอก”
“แต่เจ้าอยู่กับข้าเช่นนี้ ข้าจะกลับบ้านอย่างไร สภาพเจ้าในตอนนี้กลับไปคนในเมืองมังกรต้องกลัวแน่”
ราชสีห์หิรัณย์ยิ้ม “ที่จริงแล้วเจ้ากังวลเรื่องนี้เองหรือ ง่ายมาก!” ขณะที่พูดนั้น รอบตัวของราชสีห์หิรัณย์ก็ปรากฏรังสีที่ส่องสว่างชั้นหนึ่ง หลงเหยียนอยากเข้าใกล้แต่แสงสว่างนั้นแยงตาเหลือเกิน เขาจึงต้องรอให้แสงจางลง
จากนั้นหลงเหยียนก็พบว่าร่างขนาดใหญ่ของราชสีห์หิรัณย์หายไปแล้ว เขาพบราชสีห์หิรัณย์ที่มีความสูงเพียงเข่าเท่านั้น แม้มันยังคงสภาพที่ดุร้าย แต่กลับไม่ให้ความรู้สึกน่ากลัว
ราชสีห์หิรัณย์หัวเราะ การเปลี่ยนไปแบบนี้ทำให้หลงเหยียนเองก็รู้สึกขัน…
“ฮ่าๆๆๆ น่าสนใจมาก น่าสนใจ”
“สิงโตน้อย สภาพเจ้าในตอนนี้คาดว่าคนในเมืองมังกรหรือต่อให้จะเป็นเมืองหยุนจงที่พูดถึง คงไม่มีใครเคยเจอเช่นนี้มาก่อน ต้องมีคนชอบเจ้ามากแน่”
หลงเหยียนอุ้มมันขึ้นมา ขนสีทองแข็งๆ ของมันกลายเป็นขนที่นุ่มขึ้นมาก
ระยะเวลาที่พวกเขาทั้งคู่อยู่ร่วมกันไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำ แต่พวกเขาทั้งสองกลับคุ้นเคยกันมาก ตอนนี้หลงเหยียนได้พลังการประสานจิตที่แข็งแกร่ง ทั้งยังได้สัตว์เทพที่น่าเอ็นดูเช่นนี้กลับมา ทำให้เขาอารมณ์ดีมาก
ตอนนี้หลงเหยียนเริ่มฝึกพลัง สร้างความมั่นคงให้กับระดับพลังของตน ราชสีห์หิรัณย์เป็นเหมือนผู้คุ้มกัน ปกป้องข้างกายหลงเหยียน พลังปราณที่แข็งแกร่งแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย กายสุริยะเพิ่มพลังป้องกันให้หลงเหยียน หลงเหยียนวางมือไว้ที่จุดรวมปราณ ขณะที่พลังปราณพุ่งไปถึงรอยต่อของเส้นพลัง มีเสียงดังแกรกๆๆ ได้ยินอย่างชัดเจน
เวลานี้ท้องฟ้ามืดมิด ดวงจันทร์กลมโตอยู่บนท้องฟ้า แสงจันทร์ส่องลงมาทำให้เห็นมนุษย์และสัตว์ที่อยู่เบื้องล่างหน้าผาตัด
บรรยากาศเงียบสนิท บางครั้งลิ้นอ้วนๆ ใหญ่ๆ ของราชสีห์หิรัณย์ก็ยื่นออกมาเลียปาก แต่มันกลับไม่กล้าจู่โจมเข้าไปกินหลงเหยียน เพราะมันกลัวว่าในวินาทีนั้น ดวงตาที่ดุร้ายของหลงเหยียนจะจับจ้องมา
ความคิดนี้แวบผ่านไป หลงเหยียนลืมตาขึ้นมามอง มันรู้สึกหนาวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
“ยังดีที่ข้าไม่วู่วาม…”
——————-
