เกาต้าจ้วงและจี๋ซื่อเดินทางมาหลายชั่วยาม พวกเขาหิวมาก จึงถือโอกาสนี้หาโต๊ะว่างนั่งกินข้าว
พวกเขาจัดโต๊ะเลี้ยงอาหารไปสองรอบแล้ว แต่ขบวนมารับเจ้าสาวกลับยังมามิถึง หูเหยียนซูจึงให้ชาวบ้านที่มาช่วยจัดงานไปดูที่หน้าหมู่บ้าน หากขบวนของบ้านซ่งใกล้มาถึงแล้ว พวกเขาจะได้เตรียมตัวต้อนรับ
เกาต้าจ้วงและจี๋ซื่อรู้สึกแปลกใจ พวกเขามาถึงบ้านซย่าสักพักแล้ว แต่ยังมิเห็นซย่าจิ่นอวิ๋นกับซย่าเผิงเฟย เด็กสองคนนั้นคงมิได้ทำเป็นมิรู้จักพวกเขาหรอกนะ
“หลี่เจ๋อเอ๋ย เจ้าเห็นอวิ๋นเอ๋อร์ของข้าหรือไม่？” จี๋ซื่อถามซย่าหลี่เจ๋อที่อยู่ด้านข้าง ซย่าหลี่เจ๋อตอบกลับไปว่าเขามิรู้
“หลี่เจ๋อเอ๋ย เมื่อครู่พวกข้าทำมิถูก เห็นแก่เด็กสองคนนั้น เจ้าช่วยขอร้องให้เจินเจินของข้าหน่อยเถิด” จี๋ซื่อยิ้มเอาใจซย่าหลี่เจ๋อ แต่เขามิคิดจะสนใจ “ท่านป้าเกา เรื่องนี้พี่หลี่จวินคงมิยินยอมเพียงแค่เพราะข้าขอหรอกขอรับ”
ซย่าหลี่เจ๋อยืนเฝ้าอยู่ด้านข้าง เพราะกลัวว่าสามีภรรยาคู่นี้จะก่อเรื่องอีก
หากพวกเขาก่อเรื่องตอนที่บ้านซ่งมาถึง นั่นเท่ากับหาเรื่องตาย ซ่งผิงมิได้พูดง่ายเหมือนพวกเขาบ้านซย่า
“แม้เจินเจินจะมีความผิด แต่อวิ๋นเอ๋อร์กับเผิงเฟยเป็นผู้บริสุทธิ์ ลูกของเมียหลวงอยู่ๆ ก็กลายเป็นลูกอนุเช่นนี้ อนาคตของพวกเขาจะทำอย่างไร” จี๋ซื่อกินอย่างตะกละตะกลามพลางขอร้องซย่าหลี่เจ๋อ
“ท่านป้าเกา ที่เป็นเช่นนี้เพราะลูกสาวของท่านหาเรื่องใส่ตนเอง ตอนที่พี่สะใภ้เนี่ยนเนี่ยนตั้งครรภ์ นางยังฉวยโอกาสล่อลวงพี่หลี่จวิน สตรีไร้ยางอายเช่นนี้ มิมีผู้ใดอยากแต่งงานด้วยหรอก” ซย่าหลี่เจ๋อเอาเรื่องอื้อฉาวที่เสี่ยวเกาซื่อเคยทำออกมาพูดโดยมิไว้หน้าจี๋ซื่อ
เรื่องที่ลูกสาวของนางล่อลวงซย่าหลี่จวิน คนในละแวกนี้รู้กันไปทั่ว เมื่อซย่าหลี่เจ๋อยกเรื่องนี้กลับมาพูดอีก จี๋ซื่อจึงรู้สึกอับอายยิ่งนัก
“หลี่เจ๋อ เจ้าพูดผิดแล้ว เจินเจินกับหลี่จวินรักกันจริง พวกเขารักกันย่อมมิผิด”
จี๋ซื่อพูดได้มิอายปากจนทุกคนหัวเราะ
“รักกันจริงหรือ ข้าเพิ่งเคยพบสตรีไร้ยางอายเช่นนี้เป็นหนแรก มิแปลกใจที่หลี่จวินมิอยากได้ลูกสาวของนาง”
“ข้าจะบอกให้ แม่ของเซวียนเซวียนถูกลูกสาวของนางฆ่าตาย เพื่อให้ได้ตำแหน่งภรรยาหลวง ลูกสาวของนางแอบวางยาในอาหารของแม่เซวียนเซวียน ทำให้นางคลอดยากจนตาย”
“เลวเสียจริง สตรีเช่นนี้ควรโดนตัดหัว”
“ใช่หรือไม่เล่า？หากพวกเจ้ามีลูกชายก็อย่าไปสู่ขอสตรีบ้านเกา ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าจะโชคร้ายเหมือนซย่าหลี่จวิน”
“หลานชายจากบ้านเดิมของข้ากำลังจะไปสู่ขอแม่นางจากบ้านเกา ข้าคงต้องรีบไปบอกพี่สะใภ้ก่อนจะเกิดเรื่อง”
คำพูดมิน่าฟังต่างๆ นาๆ ลอยเข้าหูเกาต้าจ้วง จนเขาตบโต๊ะด้วยความโกรธ
“พวกเจ้าหุบปาก มิรู้เรื่องภายในก็อย่าพูดซี้ซั้ว”
เกาต้าจ้วงลุกขึ้นและถลึงตาใส่ทุกคน
ทุกคนมองเกาต้าจ้วงด้วยความรังเกียจ “เกาต้าจ้วง หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะอยู่ในบ้านเฉยๆ เจ้าเอะอะโวยวายเช่นนี้ คิดว่าคนในหมู่บ้านซย่ารังแกได้ง่ายๆ หรือ？”
ชาวบ้านแซ่ซย่าผู้หนึ่งลุกขึ้นชี้หน้าด่าเกาต้าจ้วงด้วยความมิพอใจ
“หากรู้จักเอาตัวรอดก็รีบไสหัวไป และอย่ากลับมาที่หมู่บ้านซย่าอีก”
“ข้าผิดไปแล้วๆ” ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ในบ้านตระกูลซย่าล้อมวงจะตีเกาต้าจ้วงจนเขาหวาดกลัว เขากับภรรยามองหน้าทุกคนอย่างลุกลี้ลุกลนเตรียมหลบหนี
“เกาต้าจ้วง เจ้าอายุปูนนี้แล้วยังมิรู้จักแยกแยะ เจ้าอยากให้ลูกชายสามคนของเจ้าโดนดูถูกไปตลอดหรือ？” ซย่าหลี่เจิ้งที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด ตำหนิเกาต้าจ้วงด้วยความโกรธจัด
“หากข้าเป็นหัวหน้าตระกูลเกา คงลบชื่อเจ้าทิ้งไปแล้ว เจ้าจะได้มินำหายนะมาสู่วงศ์ตระกูลอีก”
“พี่ใหญ่ ข้าขอร้อง ท่านหยุดสร้างปัญหาได้หรือไม่？” เกาซื่อเดินออกมาจากฝูงชนและมองเกาต้าจ้วงด้วยสายตาอาฆาต
“เจ้ามันคนอกตัญญู แล้งน้ำใจ บ้านเกาเลี้ยงดูเจ้ามา เจ้ามิช่วยบ้านเกาก็เรื่องของเจ้า แต่นี่เจ้าเอาหลานของตนเองเข้าคุก” เกาต้าจ้วงมิกล้ามีปัญหากับผู้อื่น แต่เขากล้ามีปัญหากับเกาซื่อ
ต่อให้เกาซื่อจะทำเป็นมิรู้จักเขา แต่เขาก็คือพี่ชายแท้ๆ ของนางอยู่ดี
จิ่นเซวียนที่อยู่ในห้องส่วนตัวนั้นโกรธยิ่งนัก พวกไร้ยางอายมาสร้างปัญหาในวันมงคลของนาง โชคมิดีเอาเสียเลย นางยังมิทันได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา พวกนั้นก็มาแช่งให้สามีของนางตายไวๆ แล้ว ชั่วช้ายิ่งนัก
“ท่านอาเล็ก ท่านย่าเล็ก พวกท่านออกไปบอกให้ท่านปู่หัวหน้าหมู่บ้านไล่พวกไร้ยางอายออกไปเถิดเจ้าค่ะ หากบ้านซ่งรู้เรื่องนี้เข้า ตระกูลซย่าของพวกเราจะเสียหน้าเอาได้เจ้าค่ะ”
“ได้！” สวี่ติ้งหรงกับซย่าชุนอวิ๋นพยักหน้า และตัดสินใจใช้ไม้แข็งมาไล่พวกไร้ยางอายออกไป โดนโวยวายในวันมงคลเช่นนี้ พวกนางมิสบายใจเอาเสียเลย
“พี่ใหญ่หลี่เจิ้ง บ้านซ่งใกล้มาถึงแล้ว หากลากตัวพวกเขาออกไปคงไม่ดีนัก มัดพวกเขาเอาไว้ก่อน แล้วค่อยปล่อยหลังงานเลี้ยงดีกว่าเจ้าค่ะ” สวี่ติ้งหรงเดินออกมาปรึกษากับซย่าหลี่เจิ้งเงียบๆ
“คนบ้านเม่าหลิน ไอ้แก่สองคนนี้ทำให้พวกเราขายหน้าเหลือเกิน ข้าอยู่มาจนอายุปูนนี้มิเคยพบคนชั่วเท่านี้มาก่อน” ซย่าหลี่เจิ้งโกรธมาก เขาคิดว่าเกาซื่อเป็นคนผิด หากมิใช่เพราะนาง พวกเขาตระกูลซย่าจะมีญาติมิเอาไหนหรือ
“ท่านแม่ หากท่านมิรีบตัดสินใจจะเกิดเรื่องใหญ่นะขอรับ” เวลานี้ซย่าชุนอวิ๋นและซย่าหลี่จวินคิดตรงกัน ท่านลุงลำพองเช่นนี้ ก็เพราะยังมีแม่ของพวกเขาคอยช่วยเหลือ
หากท่านแม่มิยอมรับเกาต้าจ้วง เกาต้าจ้วงยังจะกล้าสร้างปัญหาหรือ？
“พี่ใหญ่ ข้าจะพูดเป็นหนสุดท้าย หากท่านยังอยากรู้จักกับข้า ท่านก็รีบพาพี่สะใภ้ออกไป ถ้าท่านยังดื้อดึง ข้าคงทำได้เพียงตัดความสัมพันธ์พี่น้องกับท่าน” ทันใดนั้นเกาซื่อก็ตระหนักถึงปัญหาร้ายแรง นางต้องอยู่อย่างลำบากแน่ หากยังปกป้องพี่ชายและพี่สะใภ้ต่อ หมู่บ้านซย่ามิใช่ของนางผู้เดียว และนางก็ยั่วโมโหซย่าหลี่เจิ้งไปแล้ว เพราะเรื่องของจิ่นเซวียน
ยิ่งไปกว่านั้นภรรยาของซย่าหลี่เจิ้งยังอิจฉานาง หากมิรีบแสดงท่าทีใดๆ นางอาจจะโดนลบชื่อออกจากตระกูลซย่าได้
“เกิดเป็นคนต้องมีบ้านพ่อแม่ เหมือนสุนัขต้องมีหาง ซุ่ยจู๋ ในเมื่อเจ้าไร้น้ำใจ ก็อย่าหาว่าข้าไร้คุณธรรม” เกาต้าจ้วงสะบัดแขนเสื้อและเอ่ยด้วยอย่างเฉียบขาด “ในเมื่อเจินเจินมิใช่สะใภ้ของพวกเจ้าแล้ว ก็เอาสินสมรสของนางคืนมา”
“ข้ามิสนสินสมรสของลูกสาวท่านหรอก เดี๋ยวข้าจะร่างรายการสินสมรสและส่งให้พวกท่านคราหลัง” ซย่าหลี่จวินมิสนใจสินสมรสของเสี่ยวเกาซื่อ เขาเพียงแค่อยากไล่ตัวโชคร้ายออกไปก็เท่านั้น อีกอย่างหีบผุพังไม่กี่ใบกับโต๊ะเครื่องแป้งพวกนั้นก็มิรู้จะวางไว้ที่ใด
“ไล่พวกเขาออกไป” ซย่าหม่านชาง พ่อของซย่าหลี่เจ๋อฉวยไม้คานที่อยู่ใกล้มือสาวเท้าเข้าไปหาเกาต้าจ้วง เกาต้าจ้วงตกใจกลัวสายตาคมของซย่าหม่านชาง จนขาของเขาอ่อนเปลี้ย จากนั้นก็รีบวิ่งหนีออกไปจากบ้านซย่า ส่วนจี๋ซื่อเมื่อเห็นสามีวิ่ง นางจึงรีบวิ่งตามไป
หลังจากที่เกาต้าจ้วงและจี๋ซื่อออกไปได้ไม่นาน นอกประตูก็มีเสียงเด็กดังเข้ามา “เจ้าบ่าวมาแล้ว……พวกท่านรีบออกมาดูเร็วเข้า！”
