“หยาดน้ำแข็งทะลวงปราณ!”
เซียวหานกวัดแกว่งมือเรียว หยาดน้ำแข็งบางพุ่งออกมาจากฝ่ามือของนาง ก่อนจะตรงไปยังหัวเข่าและลำคอของหยวนจุน
“ฟิ้ว ฟิ้ว”
หลังจากสัมผัสหยวนจุน หยาดน้ำแข็งบางก็หายไปอย่างรวดเร็ว มีเพียงรอยแดงขนาดเท่าเล็บมือปรากฏอยู่ใต้ผิวหนังของเขาเท่านั้น
เมื่อรอยแดงเหล่านี้ปรากฏ หยวนจุนรู้สึกหนาวเย็นที่ข้อต่ออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็งหมื่นปี ร่างกายทั้งหมดถูกผนึกไว้และมิอาจเคลื่อนไหวได้
เซียวหานปัดผมที่ร่วงลงมาบนไหล่ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวขายาวเดินมาหาหยวนจุน “มิต้องดิ้นรนแล้ว แม้เจ้าจะบรรลุวงแหวนเล็กขั้นห้าได้ ก็ไม่มีทางรอดพ้นจากพลังของข้าไปได้หรอก”
“ยอมแพ้เสียเถอะ จะได้มิต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้”
แม้หยวนจุนจะใช้แรงสุดกำลังจนแผ่นหลังเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นเยียบ ก็ไม่สามารถขยับหัวเข่าหรือลำคอได้แม้แต่นิดเดียว
หากนักยุทธ์สูญเสียพลังในการเคลื่อนไหว ย่อมไม่ต่างอะไรกับปลาที่กำลังรอเชือด
หยวนจุนเห็นพลังของหยาดน้ำแข็งทะลวงปราณด้วยตาตนเองแล้ว แม้แต่หลิวซินไห่ที่เป็นอนุชนผู้เก่งกาจอันดับหนึ่งของเมืองเทียนอวิ่น ยังต้องพ่ายแพ้ให้แก่ทักษะนี้
เมื่อเทียบกับหลิวซินไห่แล้ว เซียวหานมิได้พุ่งหยาดน้ำแข็งไปที่จุดลมปราณสำคัญของหยวนจุนเหมือนเขา แต่กลับใช้วิธีการผนึกกำลังการเคลื่อนไหวแทน การที่นางใช้วิธีนี้กับหยวนจุน ไม่แน่ว่าอาจมีความเมตตาขึ้นมาเล็กน้อย
“ฟึ่บ ฟึ่บ”
ทันทีที่เซียวหานกำลังเข้าใกล้หยวนจุน รอยแดงเย็นยะเยือกที่อยู่บนหัวเข่าและลำคอของเขาก็ส่งเสียงออกมา ก่อนที่หมอกควันสีขาวจะปรากฏขึ้น
“หายไปแล้ว? เป็นไปได้อย่างไร!?” เซียวหานอ้าปากเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เมื่อพบว่าหยาดน้ำแข็งที่เขาผนึกไว้บนตัวหยวนจุนหายไปอย่างสิ้นเชิง!
“แม่นางเซียว ล่วงเกินแล้ว!” หยวนจุนใช้โอกาสตอนที่เซียวหานกำลังตกใจหันตัวมาอยู่ข้างหลังนาง เขามิได้เล็งไปที่จุดสำคัญของนาง แต่กลับรวมเปลวไฟที่ฝ่ามือแล้วปะทะลงไปบนหัวไหล่ของนางแทน
“ปัก”
พลังผ่านทะลุไปด้านหลังของเซียวหานก่อนจะพุ่งออกมายังกระดูกไหปลาร้าด้านหน้า ชุดกระโปรงยาวได้รับแรงปะทะจนทำให้ด้านหน้าเกิดเป็นรูขาดขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ
รูขาดนั้นเผยให้เห็นเนินอกเนียนของเซียวหานที่เป็นร่องราวกับช่องลึกระหว่างภูเขา ทำให้ทุกคนจ้องมองกันเป็นตาเดียว
เซียวหานไม่สนว่าร่างกายจะเจ็บปวดเพียงใด นางรีบนำมือซ้ายมาปิดรูขาดของชุดกระโปรง ก่อนที่หางตาจะกระตุกอย่างรุนแรง
เมื่อนางหันกลับมาก็สบตากับหยวนจุน สายตานั้นปราศจากความอ่อนโยน หยวนจุนรู้สึกถึงความเยือกเย็นภายในร่างกายของนาง
หยวนจุนมิได้เจตนาที่จะให้เกิดเรื่องที่น่าอับอาย เขาเพียงมีโอกาสเหมาะสมในการลงมือเท่านั้น ไม่คิดว่าเซียวหานจะต้องมาอยู่ในสภาพที่น่าขายหน้าเช่นนี้
“ฟิ้ว ฟิ้ว”
เซียวหานขว้างหยาดน้ำแข็งออกไปหลายสิบแท่งด้วยมือข้างเดียว หยาดน้ำแข็งทั้งหมดนั้นขนาดใหญ่กว่าที่ใช้ต่อสู้กับหลิวซินไห่ อีกทั้งยังพุ่งไปที่จุดสำคัญของหยวนจุนด้วย!
นางใช้หยาดน้ำแข็งเพียงไม่กี่แท่งในการโจมตีหลิวซินไห่ แต่หยวนจุนที่เป็นระดับวงแหวนเล็กขั้นห้านั้นกลับขว้างออกไปหลายสิบแท่ง
“หยาดน้ำแข็งทะลวงปราณเป็นศัตรูตัวฉกาจของผู้ที่มีเส้นปราณ สำหรับข้าที่ไม่มีเส้นปราณจึงแค่ถูกทำให้ขยับตัวไม่ได้เท่านั้น”
“แต่ใช่ว่าจะไม่มีทางแก้ เพราะสามารถใช้เปลวไฟภายในหลอมละลายได้ แค่เพียงครึ่งวันก็ฟื้นจากอาการเหล่านั้นแล้ว ซึ่งถ้าหากใช้ปราณต้นเพลิงอัคคีกลืนสวรรค์ แค่พริบตาก็จะละลายหมดสิ้นทันที!”
เมื่อครู่นี้ที่เซียวหานฝังหยาดน้ำแข็งสามแท่งไว้ในตัวหยวนจุน เขาได้เชื่อมประสานภายในจนเกิดต้นเพลิงอัคคีกลืนสวรรค์ ก่อนจะส่งไปยังหัวเข่าและลำคอ ซึ่งได้ผลดีทีเดียว!
ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถทำให้น้ำแข็งที่เป็นต้นเหตุของรอยแดงละลายไป และลอบโจมตีทางด้านหลังของเซียวหานได้ทันที
มิใช่เรื่องง่ายที่หยวนจุนจะใช้ความเร็วระดับวงแหวนขั้นห้าหลบการโจมตีของเซียวหาน ขณะที่มีหยาดน้ำแข็งหลายสิบแท่งกำลังพุ่งมาทางเขา
“หยวนจุน เจ้ามันรนหาที่ตาย!”
เซียวหานใช้มืออีกข้างปิดชุดกระโปรงยาวที่เผยให้เห็นไหปลาร้า นางกัดฟันด้วยความโกรธ อยากนำมีดมาสับหยวนจุนออกเป็นพันชิ้น ท่าทางเช่นนั้นของนางทำให้ทุกคนถึงกับกลัวจนตัวสั่น
นางเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลเซียว ผู้มีพรสวรรค์แห่งเมืองลั่วฝาน แต่วันนี้กลับต้องมาเจอเรื่องที่น่าอับอาย ไม่ว่าจะหยวนจุนที่มองเห็นสิ่งนั้นในระยะใกล้ หรือผู้คนมากมายที่เห็นสิ่งที่น่าละอายนี้เช่นกัน!
จนถึงตอนนี้ใบหน้าของนางก็ยังรู้สึกร้อนผ่าวอยู่
“อ๊าก”
ขณะที่เซียวหานกำลังคิดว่าหยวนจุนไม่มีทางละลายหยาดน้ำแข็งได้ จู่ๆ ควันสีขาวก็พวยพุ่งออกมาจากจุดสำคัญของหยวนจุนหลายสิบจุด
หยาดน้ำแข็งหลายสิบแท่งถูกเขาทำลายในทันที
ยังไม่ทันที่เซียวหานจะได้คิด หยวนจุนก็ปรากฏอยู่ด้านหลังของนางอีกครั้งราวกับผี เขาบีบให้นางถอยไปอยู่ขอบเวทีประลอง เพราะสามารถทำให้นางออกจากเวทีไปเมื่อไรก็ได้
“น้ำแข็งหมื่นทาง!”
เซียวหานแสดงปางมือด้วยมือเพียงข้างเดียว ปราณดาราพวยพุ่งออกมา ก่อนที่แท่งน้ำแข็งเล็กๆ นับหมื่นจะก่อตัวขึ้นต่อหน้านาง รอบๆ แท่งน้ำแข็งนั้นเต็มไปด้วยน้ำแข็งรูปร่างเหมือนเข็มที่มีพลังเจาะทะลุอันแข็งแกร่ง
แท่งน้ำแข็งอันหนาแน่นได้ห่อหุ้มเซียวหานไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อมองจากด้านนอก ดูเหมือนลูกทรงกลมที่เต็มไปด้วยหนามแหลม ซึ่งไม่เพียงแต่ใช้ในการโจมตีเท่านั้น แต่ยังใช้ในการป้องกันอีกด้วย
“ฟิ้ว”
เข็มยาวเหล่านั้นพุ่งไปทางหยวนจุนอย่างรวดเร็วจนเกิดเป็นสายควันสีขาวลอยอยู่ในอากาศ
เคลื่อนท่าเก้าสยบสามารถหยุดแท่งน้ำแข็งเหล่านั้นได้ แต่หยวนจุนกลับไม่มีโอกาสได้โต้กลับ เพราะเซียวหานยังคงกวัดแกว่งมือเพื่อให้เข็มน้ำแข็งนั้นพุ่งออกมาอย่างต่อเนื่อง
การโจมตีอย่างรุนแรงที่ต่อเนื่องกันหลายสิบครั้งเช่นนี้ หยวนจุนมิได้รับอันตรายใดๆ เขาเพียงแต่เสื้อคลุมขาดเป็นรู และมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยเท่านั้น
พลังของน้ำแข็งหมื่นทางพุ่งออกมาในขณะที่ตัวของเซียวหานอยู่ด้านหลังของพลังนั้น
“ผ่าง”
หยวนจุนควบคุมปราณดารากลุ่มสุดท้ายที่อยู่ภายใน สองมือสว่างไสว เขาคิดไว้ว่าจะใช้ฝ่ามือเดียวในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายเพื่อตัดสินผลแพ้ชนะ!
ขณะที่กำลังหลบพลังของน้ำแข็งหมื่นทาง หยวนจุนได้เร่งฝีเท้าด้วยเช่นกัน ไม่นานเขาก็ปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เซียวหาน ฝ่ามืออันทรงพลังของเขาปะทะเข้ากับแท่งน้ำแข็งที่เป็นแนวป้องกันรอบตัวนาง
“วี้”
หยวนจุนคว้าโอกาสนี้ใช้พลังจิตของจุดตันเถียนบนสร้างลูกศรที่มองไม่เห็น ก่อนจะส่งพลังจากฝ่ามือออกไป ทำให้ร่างอรชรของเซียวหานรู้สึกถึงแรงโจมตีอีกครั้ง
ขณะที่เซียวหานกำลังจะหลบ นางกลับถูกบางอย่างที่มองไม่เห็นจู่โจมจนทำให้ตกจากเวทีประลองอย่างรุนแรง
ฉากความพ่ายแพ้ของเซียวหาน ไม่ว่าจะเป็นสายตาของผู้คนเมืองลั่วฝาน หรือเป็นสายตาของนักยุทธ์เมืองเทียนอวิ่น พวกเขารู้สึกเหมือนกับอยู่ในความฝัน มิใช่ความจริง
“เซียวหานแพ้แล้ว…และยังแพ้ให้แก่ระดับวงแหวนเล็กขั้นห้าด้วย”
“การโจมตีครั้งสุดท้ายของหยวนจุนนั้นยอดเยี่ยมมาก เซียวหานไม่สามารถคาดเดาได้ จึงทำให้นางถูกพลังซ่อนเร้นโจมตี!”
“ไม่ มิใช่พลังซ่อนเร้น ไม่ว่าพลังฝ่ามือของระดับวงแหวนเล็กขั้นห้าจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่มีทางโจมตีเซียวหานด้วยพลังซ่อนเร้นแน่ สิ่งนี้น่าจะเป็นพลังจิตที่หยวนจุนแสดงออกมามากกว่า!”
