ออกจากห้อง เมื่อถึงทางเดิน แอนดริวจึงระเบิดความโกรธ “พวกเขากล้าดียังไง! กล้าดียังไงมาดักฟังฉัน!”
เขาไม่คาดคิด ว่าเขาจะถูกดักฟัง
เรื่องนี้พูดว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ พูดว่าเล็กก็ไม่เล็ก ถ้าแอนดริวไม่วางอุบาย จะสามารถกลายเป็นเรื่องทางการทูตที่ร้ายแรงได้
จอห์นเฒ่าและชาร์ลีไม่พูดจา
“พวกนายคิดดูดีๆ สองวันนี้พวกเราได้พูดว่าหลังจากได้กระจกทองแดง พวกเราจะทำอะไรไหม?” แอนดริวเคร่งเครียดขึ้นทันที ถามทั้งสองไปประโยคหนึ่ง ขณะเดียวกันตนเองก้ขมวดคิ้วพิจารณา
จอห์นเฒ่าจึงพูดขึ้นคนแรก “นายท่าน คุณไม่ได้พูดเรื่องใดหลังจากได้กระจกมา จุดนี้ผมสามารถยืนยันได้”
ชาร์ลีก็พยักหน้าเช่นกัน
สองคนพูดเช่นนี้ แอนดริวจึงถอนใจโล่งอก “ไม่ได้ ไม่สามารถปล่อยไปได้ ฉันต้องให้พวกเขาชดใช้! แจ้งเบ็ตตี้ให้หยุดการเจรจาชั่วคราว ให้คนที่รับผิดชอบโครงการนี้ของพวกเขามาพบฉัน! ฉันจะดูว่าพวกเขามีอะไรจะพูดไหม พวกเรากลับ!”
แอนดริวยิ้มเย็น แล้วเดินกลับไปก่อน
เมื่อพวกจ้าวอี้มาถึงห้องเพรสซิเดนท์สูท ในห้องก็เรียกได้ว่าเต็มไปด้วยผู้คน
ผอ. บริษัทผู้ทำการค้าเรือกลไฟตัวอ้วนอธิบายบางอย่างด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก้มหน้าทำท่าทางเหมือนถูกสั่งสอน
“คุณแอนดริว ผมรับรอง ว่าจะชดใช้ให้คุณ! จะสืบเรื่องนี้ ว่าแท้จริงแล้วเกี่ยวข้องกับคนใดพวกเราจะไม่ปล่อยไว้!” เขาพูดอย่างน่าเชื่อถือ แล้วจึงเห็นพวกเซี่ยตันเข้ามาพอดี
“เธอมาพอดี นี่เป้นของขวัญที่ส่งให้เพื่อนความสัมพันธ์ระหว่างประเทศของเธอสินะ? ทำไมด้านในมีเครื่องดักฟัง? พูด! ใครให้เธอทำเช่นนี้?”
ผอ. ถามเซี่ยตันด้วยความโมโห
เซี่ยตันชะงัก กวาดตาไปที่รอบด้าน เศษซากของเครื่องชาเต็มพื้น เธอจึงรู้ว่าการกระทำของตนได้ถูกค้นพบแล้ว
“ฉันจะรับผิดชอบทั้งหมด คุณไม่ต้องถามฉัน คุณไม่มีสิทธิ อีกอย่าง คุณแอนดริว กระจกทองแดงที่คุณต้องการฉันได้นำมาแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอื่น ฉันจะกลับแล้ว”
เซี่ยตันพูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก นำของปลอมที่เกือบสมบูรณ์แบบวางไปบนโต๊ะน้ำชา
“เดี๋ยวก่อน คุณเซี่ย ผมคิดไม่ถึงว่าคุณจะทำเรื่องเช่นนี้ ที่ทำให้ผมเจ็บปวดจริงๆ ผมมาลงทุนในประเทศแดนไกล แต่คุณกลับทำกับผมเช่นนี้…”
แอนดริวแสร้งทำท่าทางเคียดแค้นชิงชัง เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเซี่ยตันตัดบท
“ถ้าคุณคิดจะพูดเรื่องนี้ ฉันก็ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไร เรื่องทั้งหมดฉันจะเขียนรายงานออกมา แล้วส่งให้เบื้องบนของฉัน คุณสามารถกดดันให้ได้รับรายงานฉบับนี้ได้” เซี่ยตันพูดอย่างฉะฉาน เธอรู้ดี ว่าแอนดริวไม่มีทางได้รายงานฉบับนี้ร้อยเปอร์เซ็น เหตุผลง่ายมาก เพราะรวมไปถึงความลับ แอนดริวเป็นชาวต่างชาติ ในประเทศนี้ ไม่ได้ให้ชาวต่างชาติสามารถทำตามอำเภอใจได้
“คุณ…งั้นคุณก็ไปไม่ได้ ผมยังไม่ได้ตรวจสอบกระจกทองแดงบานนี้เลย ต่างรู้ว่าเทคนิคการเลียนแบบของประเทศพวกคุณนั้นเยี่ยมยอด ถ้าสิ่งที่คุณนำมาเป็นของปลอมล่ะ? ถ้าด้านในติดตั้งเครื่องดักฟังล่ะ? คิดจะไป ได้ แต่รอผมตรวจสอบเสร็จก่อน” ลูกตาของแอนดริวกลอก และยังคงไม่ยอมให้เซี่ยตันจากไปง่ายๆ
บอดี้การ์ดชาร์ลีไปที่อีกห้องหนึ่ง คนที่สี่ที่มากับแอนดริวในงานเลี้ยงตอนแรก ชายชาวต่างชาติสวมแว่นกรอบทองได้เดินมากับเขา
เวลานี้บนคอของคนคนนี้ห้อยไม้กางเขนไว้ บนมือสวมถุงมือสีขาวเงิน
เขามาที่ด้านข้างของกระจกทองแดง หยิบขึ้นมาอย่างระวัง พลิกไปมามองอยู่ประมาณสิบนาที จึงพยักหน้าให้กับแอนดริว “ภายนอกไม่มีปัญหา ผมจะยืนยันอายุอีกครั้ง”
เซี่ยตันได้แต่รู้สึกว่าหัวใจของตนเต้น “ปึงปัง” อย่างรุนแรง จนเมื่อประโยคนี้ได้พูดออกมา เธอจึงถอนใจยาวโดยไม่ให้สังเกตเห็น
“คุณเซี่ยดูเหมือนกังวล? หรือกระจกนี้มีอะไรผิดปกติ?” แอนดริวน่าจะพบบางอย่าง จึงพูดขึ้นทันที
“คุณแอนดริวโปรดวางใจ กระจกบานนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน เธอไม่ใจกล้าขนาดนั้น” เซี่ยตันยังไม่ทันอ้าปาก ผอ. บริษัทเรือกลไฟก็ชิงพูดก่อน
จ้าวอี้ยืนขึ้น แล้วขวางเซี่ยตันไว้ด้านหลัง “คุณแอนดริว คุณถามผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้ดูไม่เหมาะสมเล็กน้อย ประเทศของพวกคุณไม่ใช่มีท่าทางเป็นสุภาพบุรุษเหรอ? แม้ว่าพวกเราจะทำเรื่องผิด จะจัดการกับพวกเรายังไง ก็เป็นเรื่องของแผ่นดินพวกเรา กรุณาให้เกียรติด้วย”
จ้าวอี้พูดคำต่อคำ คิ้วของแอนดริวจึงขมวด
“พูดกับคุณแอนดริวได้ยังไง? ยังไม่รีบขอโทษ!” ผอ. บริษัทเรือกลไฟพูดตำหนิทันที แต่จ้าวอี้ไม่ได้ตอบเขา
ในทางกลับกันชาร์ลีก็พูดไม่กี่คำกับแอนดริวด้วยเสียงเบา แอนดริวจึงมองจ้าวอี้ด้วยความสนใจ “คุณคนนี้ ผมได้ยินว่าทักษะของคุณดีมาก พอดีเลย รองหัวหน้าบอดี้การ์ดของผมยังขาดคน ไม่ทราบว่าคุณสนใจหรือไม่ เงินประจำปีหนึ่งล้าน…ดอลลาร์!”
ดอลลาร์ สองคำนี้ออกจากปาก ผอ. บริษัทเรือกลไฟจึงหอบหายใจอย่างหนัก เงินมากมายขนาดนี้ เขาคิดว่าตนเองก็ไม่อาจนับได้
“ประเทศได้เลี้ยงดูผมมา ผมทำได้เพียงรับใช้ประเทศด้วยทั้งชีวิต เกรงว่าจะทำให้คุณแอนดริวผิดหวังแล้ว” จ้าวอี้ตอบอย่างไม่ลังเลใดๆ
แอนดริวยักไหล่ “งั้นก็น่าเสียดายจริงๆ คำสัญญาของผมเป็นผลได้ทุกเมื่อ คุณสามารถติดต่อผมได้ตลอด”
ผอ. บริษัทเรือกลไฟใช้สายตาซื่อบื้อมองจ้าวอี้ แม้เป็นเขา เขาก็รู้สึกว่าตนเองต้องหวั่นไหว
การตรวจสอบของทางนั้นได้สิ้นสุดลง ผู้ชายได้เก็บอุปกรณ์ แล้วจึงพูด “ฝ่าพระบาท ตามที่ได้จำแนกโดยคาร์บอน-14 เวลาการขุดพบของมันคือสองพันสองร้อยปีก่อน ความผิดพลาดไม่เกินหนึ่งร้อยปี ไม่มีความผิดปกติใด”
“หืม? ผมจำได้ว่ายุคของเจงกิสข่านห่างจากยุคนี้ไปแปดร้อยปี?” แอนดริวมองเขาอย่างสงสัย
“นี่ไม่แปลก เพราะใครก็ไม่รู้ที่มาเฉพาะของมัน มันอาจอยู่มานานแล้ว เพียงแต่อาจมีชื่อเสียงเพราะเจงกิสข่าน ข้อสรุปของผมยืนยันว่าเป็นของจริง” ผู้ชายพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ แอนดริวเลือกที่จะเชื่อเขา
หลังจากยืนยันว่าเป็นของจริง แอนดริวจึงหยิบกระจกทองแดงขึ้นมาอย่างดีใจ จูบลงไปหนึ่งครั้ง จากนั้นจึงลูบคลำมันอย่างวางไม่ลง “ในที่สุดฉันก็ได้มา ที่รักของฉัน!”
เซี่ยตันมองเห็นฉากนี้ ก็เกือบจะส่งเสียงหัวเราะออกมา เธอรู้ดี ว่าวัตถุโบราณนี้ได้ล้วงออกมาจากที่ไหน ถ้าพูดออกมา สีหน้าของแอนดริวต้องงดงามมากแน่ๆ
“ฝ่าพระบาท กระจกทองแดงบานนี้ไม่ปลอดภัย” ผู้ชายเตือนแอนดริวประโยคหนึ่งอย่างอดไม่ได้
“นายท่าน ลืมตัวแล้ว” พ่อบ้านแก่พูดขึ้นเช่นกัน
แอนดริวอารมณ์ดีมาก พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันรู้แล้ว เอาล่ะๆ คุณผอ. การร่วมมือของเราสามารถดำเนินต่อได้ อีกทั้งเพราะการทำผิดของพวกคุณ จึงจำเป็นต้องถอนกำไรออกบางส่วน เรื่องเจาะจง คุณสามารถคุยกับ CEO ของผม ผมยังมีธุระ ไม่ต้อนรับพวกคุณต่อแล้ว”
พูดไป เขายังชี้ไปที่ผู้หญิงผมบลอนด์คนหนึ่งในห้อง เธอคือหัวหน้า CEO ของธุรกิจครอบครัวแอนดริว
เซี่ยตันและจ้าวอี้พวกเขาจึงเลือกที่จะจากไปเป็นธรรมดา
นั่งลงในรถ เซี่ยตันรู้สึกเหน็ดเหนื่อยใจ แล้วนวดๆขมับ หัวเราะขื่นไปคำหนึ่ง “คราวหนี้ฉันเกรงว่าจะวุ่นวายแล้ว ไม่รู้ว่าเบื้องบนจะลงโทษฉันยังไง ไม่ไล่ฉันออกก็พอแล้ว”
“อามิตตาพุทธ พี่เซี่ย ไม่ต้องกังวล ผมดูดวงให้พี่แล้ว ในอนาคตของพี่จะพลิกผันเล็กน้อย ท้ายที่สุดจะคลื่นลมสงบ” สามเณรสิงเฉินยิ้มอย่างเขินอาย ปลอบใจเซี่ยตัน
เซี่ยตันอดไม่ได้ที่จะลูบศีรษะโล้นของสามเณร “งั้นฉันก็เชื่อแล้ว! ยังไงก็เป็นเช่นนี้ เป้าหมายของเราก็สำเร็จ ก็ดูว่าแท้จริงแล้วแอนดริวจะทำเพื่ออะไร”
ใช่แล้ว เป้าหมายของเธอสำเร็จแล้ว ของปลอมถูกทำให้กลายเป็นของจริง และยังติดตั้งเครื่องระบุตำแหน่งไว้ด้านใน
ปิดฟ้าข้ามทะเล[1] สำเร็จ
เมื่อถึงตอนบ่าย คำสั่งลงโทษเซี่ยตันก็ออกมา
ผู้ที่ประกาศคำสั่งคือเลขาซ่ง
เขานำเอกสารส่งให้เซี่ยตัน เซี่ยตันแค่มองสีหน้าก็เปลี่ยนไป
หยุดหน้าที่ทุกอย่างชั่วคราว จากนั้นให้กลับบ้านไปสำนึกความผิด เมื่อไหร่ที่สามารถกลับมาทำงาน จะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง
การลงโทษเช่นนี้ร้ายแรงเกินไป เซี่ยตันรู้สึกว่าตนเองไม่มีทางเลือกกับคำว่าแจ้งให้ทราบอีกครั้ง ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะสามารถทำงานอีกครั้งได้ หนึ่งปีหรือสองปี?
“ไม่ได้ ฉันไม่สามารถรับการลงโทษเช่นนี้ได้ หยุดหน้าที่ของฉันฉันยอมรับ ยังไงฉันก็กระทำผิด แต่…”
เซี่ยตันพูดแล้วก็จะออกไป
เลขาซ่งจึงขวางเธอไว้ทันที “ไอยา คุณอย่ารีบร้อน ฟังผมพูดจบก่อน”
เซี่ยตันยังมีความโกรธอยู่บนหน้าอย่างทนไม่ได้ เธอทำสิ่งเหล่านี้ ก็เพื่อสืบหาเบื้องหลังให้ชัดเจน?
“คุณรู้ไหมว่าคุณทำเรื่องใหญ่แค่ไหน? เพราะเรื่องนี้ ทั้งโครงการของเราถูกตัดกำไรออกหนึ่งจุด นี่ไม่ต้องพูดถึง เพราะคุณ ทุกคนของสำนักงานรักษาความปลอดภัย ก็ต้องทำการสำรวจตนเองเช่นกัน โบนัสประจำปีปีนี้ของพวกเขาต้องพังทลายหมดแน่”
เลขาซ่งส่ายหน้า
ที่จริงเงินเดือนของข้าราชการก็ไม่มา อาศัยสวัสดิการ ถึงสามารถขึ้นจากระดับมาตรฐานได้
สีหน้าของเซี่ยตันเปลี่ยนไป แต่ยังคงพูดอย่างไม่เต็มใจ “งั้นการลงโทษของฉันก็หนักเกินไป ฉันไม่สามารถสำนึกผิดอยู่บ้านไปได้ตลอดนี่? ยังไงก็ควรมีกำหนดการหน่อย?”
เซี่ยตันไม่เต็มใจในจุดนี้ หัวหน้าต่างก็ยุ่งมาก ถ้าลืมเธอไป เธอต้องเสียใจตายแน่ ประเทศขาดอะไรก็ขาด แต่ไม่ขาดแคลนคน
“หัวหน้าใหญ่พูดแล้ว การลงโทษครั้งนี้ ที่สำคัญคือให้ฝรั่งปีศาจนั่นเห็น เขาชื่นชมงานของคุณมาก เมื่อฝรั่งนี่จากไป คุณก็จะคืนตำแหน่ง เพียงแต่ ความผิดยังไงก็เป็นความผิด เมื่อเอกสารส่งลงมา คาดว่าตำแหน่งหัวหน้าของคุณก็อาจจะนั่งอยู่ไม่ได้”
เลขาซ่งพูดอย่างทะลุปรุโปร่ง เขาดูออกว่าว่าอะไรเรียกว่าความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
“งั้นฉันก็วางใจ คิดจะว่าเป็นวันหยุดไม่กี่วันแล้วกัน ฉันจะส่งงานต่อเล็กน้อย”
ในที่สุดเซี่ยตันจึงถอนใจโล่งอก เธอไม่ได้สนใจตำแหน่งหัวหน้าหน่วยนี้ แต่ยิ่งกว่านั้นคือความรับผิดชอบ
“เอาล่ะ คุณลองดูว่าใครเหมาะจะทำงานแทนตำแหน่งของคุณชั่วคราว ผมจะรายงานต่อเบื้องบนสักหน่อย”
เซี่ยตันคิด แล้วแจ้งเป็นจ้าวอี้
คนในหน่วย เมื่อพูดถึงความเป็นหัวหน้า เธอรู้สึกว่าจ้าวอี้เหมาะสมมาก ถ้าไม่ใช่เพราะจ้าวอี้เข้าร่วมงานนี้เป็นเวลาที่สั้น แม้เซี่ยตันก็คิดว่าเขามีคุณสมบัติในตำแหน่งนี้มากกว่าเธอ
เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงแนะนำจ้าวอี้ไปเรียบร้อย
หลังจ้าวอี้มา เซี่ยตันนำงานในมืออธิบายให้จ้าวอี้อย่างละเอียด เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย และเลขาซ่งย่อมไม่ฟังคำพูดของพวกเขาแน่นอน
“ทุกเที่ยงวันเครื่องระบุตำแหน่งของกระจกทองแดงจะทำงานหนึ่งครั้ง ให้หวงอิงจดบันทึกให้ดี จันทร์หน้า อย่าลืมแจ้งจางอี้เฟยให้ดำเนินการตรวจสอบคลังอาวุธ…”
มากมายมหาศาล และค่อนข้างซับซ้อน ดีที่มีบันทึก จ้าวอี้จึงไม่กังวลว่าจะมีจุดที่หลงลืม
เวลาสองชั่วโมง จึงถือว่าส่งงานเสร็จทุกอย่าง
“ตอนนี้ก็มีงานมากเท่านี้ ฉันกลับไปก่อน มีวันหยุดก็ดี ฉันจะไม่มีเวลาจะได้พักผ่อนเลย”
เซี่ยตันพูดเช่นนี้ ยิ้มออกไป เพียงแต่จ้าวอี้มองก็เข้าใจดี เธอเสียดายงานชิ้นนี้ เพียงแต่ต้องจากไปชั่วคราว
เมื่อเปิดประตู คนอื่นของสำนักงานก็ขวางประตูไว้แน่นหนา
“พี่เซี่ย อะไรกัน! พวกเราจะไปคุยกับเบื้องบน!” อู๋เยว่โวยวาย คนอื่นๆจึงคล้อยตาม
พวกเขาน่าจะได้รับข่าวแล้ว จึงโกรธมาก
[1] ปิดฟ้าข้ามทะเล กลยุทธ์ในเรื่องสามก๊ก หมายถึง การบุกเข้าโจมตีศัตรูโดยที่ศัตรูไม่ทันรู้ตัว
