ใบไม้เด็ดบุปผา เป็นวิทยายุทธ์ขั้นสูงประจำตระกูลของตระกูลฮวา
เรื่องของตระกูลฮวาหลงอวี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน คิดว่าคงเป็นตระกูลที่อยู่ในอีกเมืองหนึ่งของอาณาจักรต้าถังคล้ายกับตระกูลเฟิงในเมืองอวี้กวน
แม้วิชาใบไม้เด็ดบุปผามันจะเป็นแค่วิทยายุทธ์ขั้นสูง แต่เมื่อถูกใช้ออกโดยฮวาปู๋เซี่ยแล้ว อานุภาพของมันก็สูงส่งเหนือกว่าที่หลงอวี้จะจินตนาการได้!
“เขตแดน ปลดปล่อย!”
หลงอวี้นั้นใช้ท่ามังกรปรภพทะยานฟ้าดีดตัวหนีออกจากพื้นที่ได้อยู่แล้ว แต่เป็นเพราะเขาอยากวัดระยะห่างระหว่างตัวเขาเองกับฮวาปู๋เซี่ยดู ก็เลยเลือกที่จะปล่อยเขตแดนจินตภาพออกมา เพื่อที่จะลองสยบใบไม้ดอกไม้อันแหลมคนทั้งหลายนั่น!
เมื่อเขตแดนสยบฟ้าถูกปล่อย รอบตัวหลงอวี้ในระยะยี่สิบจ้างก็ตกถูกกฎเกณฑ์สยบฟ้าปกคลุมไว้อย่างสมบูรณ์
ใบไม้ดอกไม้มากมายที่ถาโถมเข้ามา พริบตาเดียวก็ได้ถูกสยบฟ้าจนความเร็วลดลงอย่างน้อยครึ่งหนึ่งทีเดียว
หลงอวี้ใช้ออกด้วยเคล็ดหอกสยบฟ้า เหวี่ยงหอกกวาดดอกไม้ใบไม้ทั้งหมดจนร่วงโรยลงมา!
การโจมตีอันทรงพลังของยอดฝีมือระดับวิญญาณแท้ขั้นที่สองฮวาปู๋เซี่ยนั้น กลับถูกหลงอวี้ทำลายอย่างรวดเร็ว!
“ตัวมันอยู่ที่ไหน?”
หลงอวี้รู้สึกตื่นตระหนก กวาดมองไปรอบตัว
หมอกอันเข้มข้นผืนหนึ่งได้บดบังทัศนวิสัยของเขาไว้ ทำให้ตัวเขาไม่อาจมองเห็นได้เลยว่าฮวาปู๋เซี่ยไปอยู่ที่ไหน
เขาคิดจะไล่ตามตำแหน่งอีกฝ่ายไปตามจิตสังหาร แต่กระนั้นจิตสังหารของฮวาปู๋เซี่ยก้ได้ถูกปล่อยออกมาจากรอบทิศทาง ทำให้หลงอวี้ไม่อาจจับตำแหน่งของอีกฝ่ายได้เลย
“ความเร็วของมันสูงเกินไป!”
หลงอวี้รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
หากอีกฝ่ายไม่ยอมปรากฏตัว เอาแต่เคลื่อนไหวนอกระยะเขตแดนยี่สิบจ้างของเขา พลังเขตแดนของเขาจะไร้ประโยชน์ทันที
อย่าว่าแต่จะเอาชนะฮวาปู๋เซี่ยเลย แค่จะต้านทานการโจมตีของอีกฝ่ายเกรงว่าก็คงได้อีกแค่ไม่นาน
เพราะว่าการปล่อยเขตสยบฟ้าออกมานั้นเผาผลาญลมปราณของเขามากเหลือเกิน!
แม้ตันเถียนของเขาจะผ่านการหล่อหลอมมาแล้ว ตอนนี้กำลังเต้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด ทำให้ความเร็วในการฟื้นฟูลมปราณเพิ่มสูงขึ้นหนึ่งเท่าเป็นอย่างน้อย แต่หลังจากปล่อยเขตแดนสยบฟ้าแล้ว ลมปราณก็ยังถูกเผาผลาญจนลดลงอย่างรวดเร็วอยู่ดี
การปล่อยเขตแดนสยบฟ้าออกมานั้น ต่อให้จะอยู่ในสภาวะสมบูรณ์พร้อม แต่เขาก็ทนได้อย่างมากสุดแค่หนึ่งก้านธูปมอดดับเท่านั้นก่อนที่ลมปราณภายในตัวจะหมดเกลี้ยง
‘ดูท่าว่า หากยังไม่สามารถสร้างวิญญาณแท้ได้ ถึงแม้จะบรรลุเขตแดนสยบฟ้าได้ก็ยังไม่สามารถใช้ในการต่อสู้ยืดเยื้อได้อยู่ดี’
หลงอวี้คิดในใจ เขตแดนสยบฟ้าสามารถใช้สะกดพลังของอีกฝ่ายได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น
ตัวเขาในตอนนี้ หากต้องปะทะกับยอดฝีมือระดับวิญญาณแท้ขั้นสองเช่นฮวาปู๋เซี่ย ก็ยังยากที่จะหาโอกาสเอาชนะอีกฝ่ายได้ เพราะถึงแม้ว่าเขาจะใช้วิชาหมัดมังกรปรภพที่พลังทำลายมากที่สุดก็ยังยากที่จะทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บ จึงยิ่งไม่มีทางสังหารอีกฝ่ายได้อย่างแน่นอน
พลังพื้นฐานของระดับวิถียุทธ์ขั้นเก้ากับระดับวิญญาณแท้ขั้นสองนั้นแตกต่างกันมากถึงเจ็ดแปดเท่า
ต่อให้เป็นหลงอวี้ก็ไม่มีทางก้าวข้ามระยะห่างที่มากขนาดนั้นได้!
“ไม่เลวเลยนี่ ถึงกับบรรลุเขตแดนได้แล้ว แข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิดว่าไม่น้อย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงฆ่าน้องสาวกับน้องชายสุดที่รักของข้าได้…”
เสียงพูดไม่เหมือนผู้ชายไม่เหมือนผู้หญิงของฮวาปู๋เซี่ยดังขึ้นมาจากทุกทิศทาง ไม่สามารถจับตำแหน่งของอีกฝ่ายได้เลย
ต่อจากนั้นก็มีเสียงบางอย่างพุ่งตัดอากาศดังขึ้นอีกครั้ง
ดอกไม้ใบไม้อันแหลมคมถาโถมใส่หลงอวี้อีกครั้งราวกับพายุฝนกระหน่ำก็ไม่ปาน!
ฮวาปู๋เซี่ยน่าจะมองเห็นตอนที่หลงอวี้ใช้ท่าคลื่นระเบิดปรภพสังหารต้วนมู่ฉงหลงด้วยพอดี ดังนั้นจึงไม่คิดจะเข้ามาปะทะกับหลงอวี้ตรงๆ คิดจะเผาผลาญลมปราณของหลงอวี้ทิ้งให้หมด
“เขตแดนสยบฟ้า!”
หลงอวี้ปล่อยเขตแดนสยบฟ้าออกมา แทงหอกยาวในมือ ใช้ปราณปรภพระเบิดเป็นท่าเงาหอกกระหน่ำแทง ทำลายดอกไม้ใบไม้อันแหลมคมทั้งหมดทิ้งไปอีกครั้ง!
แต่ตัวเขาก็ยังไม่รู้ตำแหน่งของอีกฝ่ายอยู่ดี!
“ได้แต่ตกเป็นฝ่ายตั้งรับเช่นนี้อย่างเดียวหรือ ลมปราณในตัวตอนนี้เหลือไม่มากแล้ว!”
หลงอวี้รู้สึกกังวลขึ้นมา
ฮวาปู๋เซี่ยนั้นแข็งแกร่งกว่าเขามากเกินไป
หากเป็นเช่นนี้ล่ะก็ หลงอวี้ไม่มีทางเอาชนะยอดฝีมือระดับวิญญาณแท้ขั้นสองที่เหลืออีกสามคนได้เหมือนกันแน่
‘ความต่างของระดับพลังมันยากจะก้าวข้ามได้จริงๆ!’
ระหว่างที่หลงอวี้คิดเช่นนั้นก็ได้กวาดหอกมังกรปรภพจนเกิดกระแสลมสายหนึ่ง ทำให้เขาดีดตัวขึ้นบนฟ้าสูงถึงร้อยจ้าง พุ่งออกจากอาณาเขตของหลุมลึกในทันที!
เขาก้มลงไปทางด้านล่าง ที่ด้านล่างนั้นได้ถูกปราณหยินอันเข้มข้นครอบคลุมไว้อย่างสมบูรณ์ มองไม่เห็นเลยว่าข้างในหลุมนั้นมีใครอยู่บ้าง
แต่ประสาทสัมผัสอันเฉียบคมของเขานั้นสัมผัสได้ว่า ปราณหยินภายในหลุมลึกเริ่มกระจายไปรอบทั่วทุกทิศแล้ว ทำให้ทัศนวิสัยภายในหลุมนั้นเริ่มดีขึ้นไม่น้อย!
“เริ่มกระจายออกแล้วหรือ”
หลงอวี้ขมวดคิ้ว จากนั้นก็พุ่งลงพื้นไปราวกับดาวตก กลับไปอยู่บนพื้นภายในหลุมอีกตำแหน่งหนึ่ง
การดีดตัวขึ้นฟ้าครั้งนี้เขาพุ่งขึ้นสูงไปนับร้อยเมตร ทำให้สลัดหลุดจากการพัวพันของฮวาปู๋เซี่ยได้ทันที
ยิ่งเป็นหลุมลึกที่เต็มไปด้วยปราณหยินอันเข้มข้นเช่นนี้ อีกฝ่ายก็ยิ่งตามหาตำแหน่งของเขาได้ยากขึ้นกว่าเดิม!
เมื่อครู่นี้ หากไม่ใช่เพราะการต่อสู้ระหว่างหลงอวี้กับต้วนมู่ฉงหลงมันเสียงดังเกินไป เกรงว่าแม้แต่ฮวาปู๋เซี่ยก็ไม่มีทางรู้ตำแหน่งของหลงอวี้แน่
“โอกาสนี้ล่ะ ต้องรีบพักผ่อนให้เต็มที่”
หลงอวี้ที่ซ่อนตัวอยู่ในปราณหยินอันเข้มข้นรีบนั่งขัดสมาธิลงกระตุ้นตันเถียนให้เต้นตามจังหวะหัวใจ ฟื้นฟูลมปราณที่เสียไปกลับคืนมาได้อย่างรวดเร็ว
หลุมลึกแห่งนี้มีขนาดกว้างขวางเป็นอย่างมาก แต่ภายในหลุมลึกที่มีพื้นที่นับร้อยจ้างแห่งนี้กลับถูกปราณหยินครอบคลุมไว้ทั้งหมด
เพียงแต่ว่า ปราณหยินเหล่านี้กลับเริ่มกระจายตัวมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
หลงอวี้ที่นั่งพักอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็นพักๆ เขาก็รีบย้ายตำแหน่งอย่างเงียบงัน จากนั้นไม่นานอีกฝ่ายก็เดินจากไปไกลแล้ว
จนกระทั่งหลงอวี้ฟื้นฟูลมปราณทั้งหมดที่เสียไปกลับมาอย่างสมบูรณ์แล้ว ก็ยังไม่มีใครเจอตัวเขา ทำให้เขาแอบถอนหายใจโล่งอก
เขายืนขึ้นกวาดตามองไปรอบๆ พบว่าปราณหยินภายในหลุมลึกตอนนี้เริ่มเบาบางมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มมองเห็นเงาคนที่อยู่ห่างออกไปเกินร้อยลี้กำลังเคลื่อนไหวภายในหมอกอันเลือนราง
“ปราณหยินหายไปแล้วหรือ”
ในตอนที่หลงอวี้กำลังคิดเช่นนั้น เขาก็พบว่าปราณหยินภายในหลุมลึกเริ่มกระจายไปนอกหลุมหมดแล้ว
ตอนนี้ปราณหยินได้หายไปมากกว่าครึ่งเลยทีเดียว!
ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีเล็กน้อย ยังดีที่ปราณหยินพวกนี้เริ่มกระจายออกไปหลังจากที่เขาฟื้นฟูลมปราณคืนมาหมดแล้ว สิ่งแรกที่เขาต้องเผชิญนั้นคือการไล่ล่าจากฮวาปู๋เซี่ยแน่ๆ
แม้เขาจะไม่ได้หวาดกลัวอีกฝ่าย แต่หากสภาพไม่พร้อมจนมาตายน้ำตื้นก็คงแย่แน่ๆ
ชีวิตมีแค่ชีวิตเดียว หลงอวี้จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด
หลังจากปราณหยินกระจาย ทิวทัศน์ภายในหลุมก็ได้ปรากฏขึ้นแก่สายตาของหลงอวี้และคนอื่นๆ
หลุมนี้เป็นแหล่งแร่ที่เคยถูกขุดไปแล้วและถูกปล่อยทิ้ง ที่ก้นหลุมเต็มไปด้วยหลุมขรุขระมากมายจนไม่มีพื้นเรียบแม้แต่น้อย
ภายในรอยร้าวบางจุดของก้นหลุม ได้มีปราณหยินเข้มข้นแผ่กระจาย แต่เพียงครู่เดียวมันก็ได้กระจายออกไปรอบๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรที่นี่กันแน่
หลงอวี้กวาดตามองดูรอบๆ พบว่ามีคนลงมาในหลุมลึกแห่งนี้นับสิบคนแล้ว!
พวกคนเหล่านั้นต่างก็ยืนประจันหน้ากัน แม้จะมีคนสังเกตเห็นหลงอวี้ที่อยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจเขามากเท่าไร
แค่วิถียุทธ์ขั้นเก้า ในสายตาของพวกเขาไม่มีอะไรให้ต้องสนใจเลยแม้แต่น้อย!
มีเพียงชายผอมแห้งที่แต่งหน้าแบบสตรีในชุดสีแดงคนหนึ่งเท่านั้นที่สนใจหลงอวี้อยู่ครู่หนึ่ง
ซึ่งก็คือฮวาปู๋เซี่ยที่ลงมือเล่นงานหลงอวี้เมื่อครู่นี้นั่นเอง
แต่ตอนนี้ฮวาปู๋เซี่ยก็ไม่ได้ตรงดิ่งเข้ามาหาหลงอวี้ แต่เหมือนกำลังเจรจาอะไรบางอย่างกับผู้คนจำนวนหนึ่ง
ตอนนี้ยอดฝีมือสุดแกร่งทั้งสี่คนก็ได้มารวมตัวกันหมดแล้ว
ไป๋หัง หั่วฝู่ ฮวาปู๋เซี่ย หลิ่วยวน!
ยอดฝีมือระดับวิญญาณแท้ขั้นที่สองสี่คนได้มารวมตัวกันแล้ว
ในนั้นมีหั่วฝู่ที่ดูท่าทางจะตื่นเต้นคึกคักมากที่สุด ส่วนไป๋หังนั้นยังคงแย้มยิ้มอย่างสง่างามเหมือนเดิม แต่ฮวาปู๋เซี่ยนั้นกลับมีสีหน้าท่าทางเย็นชา
ส่วนหญิงสาวในชุดสีดำหลิ่วยวนนั้นได้ปักกระบี่สั้นสีแดงสองเล่มนั้นไว้บนพื้น เรือนร่างอันเพรียวบางน่าลุ่มหลงยืนเหยียบบนด้ามจับของกระบี่
เส้นผมสีดำดุจต้นหลิว ยาวสลวยมาจนถึงบริเวณเอว เมื่อมีสายลมเบาบางพัดผ่าน ก็ราวกับไปลูบไล้หยอกล้อหัวใจของเหล่าผู้คนทั้งหลาย ทั่วร่างนั้นมีพลังเสน่ห์แผ่ซ่านออกมาอย่างน่าลุ่มหลง
หลิ่วยวน ไม่เพียงแต่มีระดับพลังสูงส่งเท่านั้น แต่รูปโฉมก็งดงามจนสตรีทั่วไปยากจะเทียบได้
แม้แต่หลงอวี้เองก็ยังอดเปรียบเทียบไม่ได้ว่า ต่อให้เป็นรูปโฉมอันงดงามของเฟิงเหยา เมื่อมาอยู่ต่อหน้าหลิ่วยวนแล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษเลย!
นอกจากยอดฝีมือทั้งสี่คนแล้ว หลงอวี้ยังมองเห็นคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน
หวังเทียนจั๋วแห่งตระกูลหวังยืนอยู่กับสุนัขรับใช้หลิ่วหมิงเฉิงและองครักษ์ระดับวิญญาณแท้ขั้นหนึ่งสองคน มีเฟิงเหยารวมอยู่ด้วยอีกหนึ่ง รวมเป็นห้าคน
หลังจากที่ปราณหยินในหลุมแร่จางลงแล้ว ในที่สุดเฟิงเหยาก็มองเห็นหลงอวี้
ในดวงตานางปรากฏแววตาประหลาดใจเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวก็ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ทำราวกับไม่เห็นหลงอวี้
ตอนนี้นางรู้แล้วว่าหลงอวี้ไม่ใช่สวะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่พรสวรรค์สูงสุดขีดคนหนึ่งแทน!
แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังเกลียดหลงอวี้อยู่ดี หากไม่ใช่เพราะหลงอวี้ บิดาของนางเฟิงฉางเกอกับมารดาของนางหลิ่วยวนก็คงไม่ทะเลาะกันจนมีสภาพอย่างทุกวันนี้แน่
ส่วนหวังเทียนจั๋วกับหลิ่วหมิงเฉิงต่างก็มองมาทางหลงอวี้พร้อมกับแสยะยิ้มเย็นชา
หลงอวี้ในตอนนี้มีวิถียุทธ์เพียงขั้นเก้าเท่านั้น แต่เขาหวังเทียนจั๋วกับองครักษ์อีกสองคนล้วนมีระดับวิญญาณแท้ สังหารเจ้าหมอนั่นได้อย่างง่ายดาย ระบายความโกรธแค้นที่สุมอกได้อย่างแน่นอน!
นอกจากนี้ยังมีอี้เหยียน หลิ่วซู่เฉิง ฮว๋าอี้หลุนสามคนยืนอยู่อีกฝั่ง
ตอนที่ทั้งสามคนมองมาทางหลงอวี้ ต่างก็รู้สึกประหลาดใจกันเล็กน้อย ทำไมเห็นแค่หลงอวี้คนเดียว แล้วหลิงหาน หลิงอีเยว่และหลู่กวนหมิงหายไปไหน?
นอกจากนี้ในหลุมแร่แห่งนี้ยังมีศพของคนอื่นๆ กองอยู่จำนวนหนึ่ง ดูท่าในตอนที่ปราณหยินยังหนาอยู่จะมีการปะทะเกิดขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว
ต้วนมู่ฉงหลงกับหยางเทียนชั่วเองก็นอนตายในหลุมด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่มีใครไล่สืบสาวเอาความเลยว่าใครกันแน่ที่เป็นฆ่าสองคนนั้น
เพราะภายในหลุมนี้มีซากศพอยู่ทั้งหมดประมาณสิบร่าง
คนที่ตายไปแล้ว ย่อมไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว!
“พวกหลิงหานไม่ได้อยู่ด้วย คงจะกำลังซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง แบบนี้ก็ดี”
พอหลงอวี้เข้าใจสถานการณ์ภายในหลุมแล้วก็แอบถอยออกมาอย่างเงียบงัน ในกลุ่มนั้นมีคนที่อยากจะฆ่าเขาอยู่มากเกินไป อย่าเพิ่งเข้าไปยุ่งดีกว่า
เพียงไม่นานยอดฝีมือทั้งสี่ก็เจรจากันเสร็จ
ไม่มีใครยอมถอยจากการแย่งชิงเศษชิ้นส่วนจันทราครั้งนี้อยู่แล้ว ผลของการเจรจาคือ เมื่อเศษชิ้นส่วนปรากฏ ใครดีใครได้!
หลังจากเจรจาเสร็จแล้ว ฮวาปู๋เซี่ยก็รีบร้อนจะตามหาตัวหลงอวี้ทันที แต่พอกวาดตามองดูรอบๆ แล้วก็พบว่าหลงอวี้ได้หายตัวไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันแน่!
“หวังเทียนจั๋ว เจ้าบอกว่าจะช่วยข้าจัดการหลิ่วยวนไม่ใช่หรือ?”
เฟิงเหยาเหลือบมองหลิ่วยวนครู่หนึ่งก่อนจะหันไปเอ่ยถามกับหวังเทียนจั๋ว
หวังเทียนจั๋วก่อนหน้านี้ได้พูดไว้เสียดิบดี แต่พอตอนนี้ได้มาอยู่ต่อหน้าหลิ่วยวนจริงๆ แล้ว กลับเปลี่ยนท่าทีไม่โอหังเหมือนก่อนหน้านี้เลย!
อีกทั้งพอเขาได้เห็นถึงความงดงามของหลิ่วยวนที่เหนือกว่าเฟิงเหยาแล้ว ในใจก็เริ่มรู้สึกดูถูกเฟิงเหยาขึ้นมา แล้วจะไปจัดการหลิ่วยวนแทนนางได้อย่างไร
