เซียวจื่อเมิ่งอ้าปากกว้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เซี่ยยวี่หลัวกล่าวมา “พี่สะใภ้ใหญ่ เราจะซื้อเนื้อหมูมากินจริงหรือ?”
ถามเป็นหนที่สอง นางยังคงไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เซี่ยยวี่หลัวกล่าว
จะกินเนื้อหมูจริงอย่างนั้นหรือ?
เซี่ยยวี่หลัวเห็นเด็กคนนี้แสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ก็รู้สึกปวดใจจนแทบทนไม่ไหว เกรงว่าเด็กคนนี้จะไม่ได้กินเนื้อหมูมานานมากแล้ว!
นางลูบผมทรงซาลาเปาของเซียวจื่อเมิ่ง สะกดความรู้สึกปวดใจไว้ ยิ้มพร้อมกล่าว “แน่นอนอยู่แล้ว พี่สะใภ้ใหญ่รับประกัน ต่อไปรอให้ข้ามีเงิน จะซื้อเนื้อหมูให้เจ้ากินทุกวัน!”
เซี่ยยวี่หลัวจริงจังมาก จริงจังจนทำให้คนที่เห็นเชื่อจากใจ
ในเสี้ยววินาทีนั้น เซียวจื่อเซวียนก็เชื่อหมดใจ
หลังกินอาหารเย็น เซียวจื่อเซวียนยกชามที่ใช้แล้วไปห้องครัวเพื่อล้างชาม เซี่ยยวี่หลัวหยิบเศษเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากตู้ นำไปให้เซียวจื่อเซวียนที่ห้องครัว “เจ้ารีบไปถามที่บ้านท่านลุงสี่ ที่นี่ข้าจัดการเอง…”
หลังจากเซียวจื่อเซวียนรับเงิน ในมือก็ยังคงถือชามอยู่ ไม่ได้หยุดล้าง เซี่ยยวี่หลัวกล่าว “ฟ้ามืดแล้ว เจ้ารีบไปรีบกลับ!”
เซียวจื่อเซวียนยังคงไม่ขยับ ก่อนจะกดเสียงให้ต่ำและกล่าว “ข้าทำเสร็จแล้วค่อยไป”
เขาไม่ขยับ ยืนอยู่ตรงหน้าเตาปรุงอาหาร ล้างชาม ขัดกระทะ จากนั้นจึงทำความสะอาดเตาปรุงอาหาร ราวกับว่าต้องทำสิ่งเหล่านี้ให้เสร็จถึงจะไปได้
เซี่ยยวี่หลัวเห็นว่าเขาจะทำ จึงปล่อยให้เขาทำ นางกลับห้องไป
เซียวจื่อเซวียนได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลังเดินไปไกลแล้ว จึงหันกลับไปมอง เซี่ยยวี่หลัวออกจากห้องครัวแล้ว ตอนนี้ภายในครัวเหลือเขาเพียงคนเดียว เซียวจื่อเซวียนนำเศษเงินจำนวนนั้นออกมาจากอกเสื้อ
นางจะซื้อเนื้อหมูให้เขาและจื่อเมิ่งกิน ตามหลักแล้ว ความเปลี่ยนแปลงของเซี่ยยวี่หลัว เซียวจื่อเซวียนควรรู้สึกตื่นเต้นดีใจ ถึงอย่างไรนางก็ยอมใช้จ่ายเงินเพื่อเขาและจื่อเมิ่ง ยอมให้เขาและจื่อเมิ่งได้กินของดี
เพียงแต่…
เซียวจื่อเซวียนมองเศษเงินบนฝ่ามือตัวเอง แววตามืดหม่นลงเล็กน้อย จู่ๆ ก็กำมือแน่น กำเศษเงินเหล่านั้นไว้แน่น แววตาฉายประกายสับสนและเศร้าโศก
เซี่ยยวี่หลัวรื้อค้นตู้ภายในห้อง ด้านในยังมีเสื้อซับในที่นางใส่ไม่ได้แล้วจำนวนหนึ่ง นางรื้อออกมา คิดจะตัดเย็บชุดเล็กให้จื่อเมิ่งพรุ่งนี้
ตอนนี้มีเงินเพียงห้าตำลึงเศษ เมื่อครู่นำออกไปจำนวนหนึ่ง ไข่ไก่หนึ่งฟองหนึ่งอีแปะ เช่นนั้นเนื้อหมูก็น่าจะไม่แพงจนเกินไป เพียงแต่มีกันสามคน ทั้งยังต้องกินของดี เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย
คงเก็บผักจี้ช่ายในนามากินต่างข้าวทุกวันไม่ได้กระมัง? จื่อเซวียนและจื่อเมิ่งอยู่ในวัยกำลังโต จะให้กินแบบขอไปทีไม่ได้เด็ดขาด
ต้องคิดหาวิธี ลองดูว่าจะหาเงินได้หรือไม่
เมื่อเซี่ยยวี่หลัวมีความคิดเช่นนี้ จึงใส่ใจกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ ด้านเซียวจื่อเซวียน เซี่ยยวี่หลัวไม่กล้าไปถาม ได้แต่ไปถามเซียวจื่อเมิ่ง
หลังกินอาหารเย็น เซี่ยยวี่หลัวพาเซียวจื่อเมิ่งเดินเล่นเพื่อย่อยอาหารอยู่ในลานบ้าน
เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถามนาง “จื่อเมิ่ง คนในหมู่บ้านเรานอกจากทำไร่ไถนาแล้ว ยังมีคนทำอะไรอีก? มีคนล่าสัตว์หรือปักผ้าเช็ดหน้าบ้างหรือไม่?”
ข้ามมิติมาเป็นหญิงบ้านไร่ เลือกหนึ่งในความสามารถหลักสองอย่าง ล่าสัตว์ หรือเย็บปัก
ช่วยไม่ได้ ในบ้านไม่มีอะไรเลย แม้นางจะมีใจอยากทำก็ไม่สามารถทำได้
เซียวจื่อเมิ่งไม่รู้ว่าเซี่ยยวี่หลัวกำลังถามนางเพื่อหาข้อมูล เอียงศีรษะคิดครู่หนึ่งก่อนกล่าว “มีล่าสัตว์อยู่หลายคน ล้วนแต่เป็นท่านลุงในหมู่บ้าน ในบ้านพวกเขามีธนูและตาข่าย ช่วงที่งานในไร่นาไม่ยุ่งมาก พวกเขาจะไปล่าสัตว์ที่เขาด้านหลัง“
“ล่าได้อะไรมาบ้าง?” เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถามด้วยท่าทีสงสัย
“กระต่าย ไก่ฟ้า บางครั้งก็มีงูด้วย!” เซียวจื่อเมิ่งกล่าว
งู!
เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกขนหัวลุก “ภูเขาด้านหลังมีงูเยอะอย่างนั้นหรือ? มีพิษหรือไม่?”
“เขาด้านหลังมีงูไม่มาก ล้วนแต่ไม่มีพิษ แต่ได้ยินมาว่าลึกเข้าไปในภูเขาจะเป็นงูมีพิษ” จู่ๆ เซียวจื่อเมิ่งก็คิดอะไรได้ กล่าวกับเซี่ยยวี่หลัว “พี่สะใภ้ใหญ่ พี่รองเคยบอกว่า เมื่อก่อนมีคนหนึ่งเดินลึกเข้าไปในภูเขา แล้วไม่เคยกลับออกมาอีกเลย ได้ยินมาว่า ถูกงูพิษกัดตายไปแล้ว หลังจากนั้นก็โดนสัตว์ป่าคาบไป“
เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกหนาวสะท้าน “อ้อ เป็นแบบนี้เอง!”
ความคิดที่จะขึ้นเขา หยุดเสียจะดีกว่า ไม่ใช่ว่ายังไม่ทันได้ล่าเหยื่อ ตัวเองกลับกลายเป็นอาหารของสัตว์ป่าดุร้ายไปเสียเอง
ผ่านผ่านผ่าน
ข้อต่อไป!
“แล้วปักผ้าเช็ดหน้าล่ะ? มีคนปักผ้าเช็ดหน้าเอาไปขายในตัวเมืองบ้างหรือไม่?” เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถาม
“มี พี่หมิงจูปักผ้าเช็ดหน้าเป็น ผ้าเช็ดหน้าที่นางปัก ไม่ว่าร้านไหนก็รับซื้อ!” เซียวจื่อเมิ่งกล่าวถึงคนที่ชื่อพี่หมิงจูด้วยสีหน้าบ่งบอกความชื่นชอบ
ราวกับกลัวว่าเซี่ยยวี่หลัวจะไม่เชื่อว่าพี่หมิงจูที่นางกล่าวถึงจะมีฝีมือการเย็บปักดีถึงเพียงนั้น นางจึงกล่าว “พี่สะใภ้ใหญ่รอข้าก่อน” จากนั้นจึงวิ่งเข้าห้องตัวเองไป
ผ่านไปครู่เดียว ก็นำของสิ่งหนึ่งมา ยื่นส่งให้เซี่ยยวี่หลัวเหมือนมอบของล้ำค่าให้ “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านดูนี่ พี่หมิงจูเป็นคนปัก“
เซี่ยยวี่หลัวเอื้อมมือไปรับมา อาศัยแสงจันทร์ด้านนอกมองดูอย่างเลือนราง บนผ้าเช็ดหน้าปักลายเป็ดยวนยางเล่นน้ำ ฝีเข็มประณีต ยวนยางสองตัวประหนึ่งมีชีวิต เพ่งมองโดยละเอียด เหมือนจะมีกลิ่นอายความรักไม่มีที่สิ้นสุดที่ยากจะอธิบายได้
เนื้อผ้าของผ้าเช็ดหน้าทำจากผ้าฝ้ายละเอียด ยวนยางปักได้ดีมาก ราวกับมีชีวิตก็มิปาน
เซี่ยยวี่หลัวมองผ้าเช็ดหน้าในมือพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย “นี่เป็นผ้าเช็ดหน้าที่พี่หมิงจูมอบให้เจ้าอย่างนั้นหรือ?”
มอบผ้าเช็ดหน้าให้เด็ก ปักดอกไม้ใบหญ้าไม่ดีตรงไหน ทำไมต้องปักยวนยางเล่นน้ำ คนที่ไม่รู้คงคิดว่านางมอบให้ชายผู้เป็นที่รัก!
เซียวจื่อเมิ่งย่อมไม่เข้าใจว่ายวนยางเล่นน้ำมีความหมายอย่างไร จึงกล่าวตอบ “ไม่ใช่ พี่หมิงจูมอบให้พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ไม่เอา คืนให้พี่หมิงจู ข้าเห็นเข้าพอดี จากนั้นพี่หมิงจูแอบบอกกับข้า ว่าเห็นพี่ใหญ่ทำมือเลอะระหว่างเขียนหนังสือบ่อยๆ ให้ข้ามอบให้พี่ใหญ่ แอบใส่ไว้ในสัมภาระของพี่ใหญ่ เขาจะได้พกติดตัวระหว่างเดินทาง ข้าจึงรับไว้“
“แล้วทำไมถึงไม่ได้ให้พี่ใหญ่ของเจ้า?” มือเซี่ยยวี่หลัวเริ่มสั่นเล็กน้อย
เซียวยวี่ปฏิเสธอีกครั้ง?
“อ่อ ข้าลืมเอง…” เซียวจื่อเมิ่งกล่าวด้วยท่าทางเก้อเขิน
ตอนนั้นนางลืมไปจริงๆ
เซี่ยยวี่หลัวกุมขมับ “…”
ไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กคนนี้ไร้เดียงสาเกินไป หรือโดนหลอกง่ายเกินไปกันแน่
ยวนยางเล่นน้ำ เซียวจื่อเมิ่งไม่รู้ความหมาย แต่เซี่ยยวี่หลัวรู้!
คนที่ชื่อหมิงจูนั่น มอบผ้าเช็ดหน้ายวนยางเล่นน้ำให้เซียวยวี่ ถือเป็นการให้ท่าบุรุษที่มีคู่สมรสแล้วหรือไม่?
ถึงอย่างไรตอนนี้เซี่ยยวี่หลัวก็เป็นภรรยาโดยชอบธรรมของเซียวยวี่ ให้ท่าสามีของนางอย่างเปิดเผยในอาณาบริเวณของนางแบบนี้ คิดว่านางตายแล้วหรืออย่างไร?
นอกจากนั้น เซียวยวี่ปฏิเสธไปแล้วครั้งหนึ่ง นางไม่ยอมรามือ ยังจะมอบให้อีกครั้ง ทั้งยังมอบผ่านเด็กคนหนึ่ง หลอกใช้เด็กที่ไม่รู้ความ ให้เด็กส่งมอบแทนนางอีกครั้งโดยไม่เข้าใจสถานการณ์
ยังดีที่เซียวจื่อเมิ่งไม่ทันได้ใส่เข้าไปในสัมภาระ หากใส่เข้าไปแล้ว เซียวยวี่ไม่ทันรู้ตัว จะให้ผ้าเช็ดหน้าที่แฝงความนัยลึกซึ้งผืนนี้อยู่ติดตัวเซียวยวี่สามสี่เดือนอย่างนั้นหรือ?
ต่อให้รู้ตัว ป่านนั้นเขาก็อยู่ข้างนอกเพื่อไปสอบแล้ว จะคืนก็คืนไม่ได้ จะทิ้งก็ทิ้งไม่ได้ ต้องเก็บของร้อนแบบนี้ไว้นานขนาดนั้น เขาจะสามารถสงบใจเพื่อเตรียมสอบได้อย่างไร?
เซี่ยยวี่หลัวมองยวนยางสองตัวที่เหมือนมีชีวิตก็มิปาน แค้นจนอยากใช้กรรไกรตัดเสีย
ดูแล้วรู้สึกขวางหูขวางตานัก ขวางหูขวางตาเสียยิ่งกว่าอะไร
