แววตาเซี่ยยวี่หลัวฉายประกายแสงแห่งความเชื่อมั่น สว่างจนทำให้ผู้ที่เห็นถึงกับเคืองตา
ซ่งฉางชิงเพียงรู้สึกว่าดวงตาของตัวเองทั้งปวดทั้งเมื่อย ปวดจนเขาแทบลืมตาไม่ขึ้นแล้ว
เมื่อครู่ใช้วิหคเป็นหัวข้อ บทกลอนที่เซียวยวี่เขียนนั้นเรียบง่าย ไม่สละสลวยเช่นของเฮ่อหลัน หากเป็นคนที่ปกติชอบความสละสลวย บางทีอาจรู้สึกว่าเฮ่อหลันได้เปรียบ แต่หากมองถึงความนัยที่แฝงเร้น เฮ่อหลันเพียงเขียนวิหคเพื่อกล่าวถึงวิหค ส่วนเซียวยวี่ กลับเขียนวิหคเพื่อกล่าวถึงมนุษย์
ใครเด่นใครด้อย มองครู่เดียวก็รู้แล้ว!
ธูปครึ่งก้านก้านที่สอง ใกล้จะไหม้หมดแล้ว
เพราะใช้เวลาไม่นาน ทั้งสองคนจึงได้แต่วาดออกมาอย่างเรียบง่าย หลังจากเก็บภาพวาดมา ให้อาจารย์ทุกท่านได้ประเมิน ก็จะเข้าสู่การแข่งขันรอบที่สาม
ซ่งฉางชิงลุกขึ้น หยิบกระบอกใส่ติ้วมาเขย่าเบาๆ ติ้วอันหนึ่งตกลงมา
เมื่อเห็นตัวหนังสือบนนั้น หัวใจของซ่งฉางชิงสั่นไหวเบาๆ เขาไม่กล่าวอะไร เพียงยื่นติ้วให้เซียวยิงที่อยู่ข้างๆ
เซียวยิงกล่าวเสียงดัง “การแข่งรอบที่สาม หัวข้อคือความรัก แนวคิดของฝ่ายหนึ่งคือ ความรักก่อกำเนิดทุกสรรพสิ่ง กลมเกลียวเป็นหนึ่ง จริงใจให้เกียรติ ความรักเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ แนวคิดของอีกฝ่ายหนึ่งคือ ความรักนั้นเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น รบกวนจิตใจและสติปัญญา ถือเป็นสิ่งอัปมงคล เชิญทั้งสองท่านจับฉลาก เริ่มโต้วาทีได้”
เฮ่อหลันจับฉลากก่อน จับได้ความรักก่อกำเนิดทุกสรรพสิ่ง เขายิ้มพร้อมกล่าว “หากใต้หล้านี้ไร้ซึ่งความรัก จะมีพวกเราได้อย่างไร? เซียวยวี่ รอบนี้เจ้าแพ้แน่แล้ว”
เมื่อคนข้างๆ ได้ฟังดังนั้นก็รู้ทันที “อาจารย์เฮ่อจับได้ความรักก่อกำเนิดทุกสรรพสิ่ง คราวนี้ชนะแน่! ”
เซียวยิงวางถาดลงตรงหน้าเซียวยวี่ แผ่นกระดาษที่ถูกม้วนจนกลม มองไม่เห็นตัวอักษรภายในแม้แต่น้อย
เซียวยวี่ไม่เคลื่อนไหว
เซียวยิงรู้สึกร้อนใจขึ้นมา “อายวี่ รีบเปิดดูเร็ว! ”
ถึงแม้ไม่ลองอ่าน ก็รู้ว่าเซียวยวี่จับได้แนวคิดความรักเป็นสิ่งรบกวนจิตใจและสติปัญญา ไม่รู้ว่าใครเป็นคนคิดหัวข้อ ทว่าเช่นนี้เท่ากับให้อีกฝ่ายหนึ่งยอมแพ้ไม่ใช่หรือ?
เซียวยวี่ยังคงไม่เคลื่อนไหว
“คงไม่ใช่ว่าไม่กล้ากระมัง? หัวข้อนี้ ช่างยากและพิลึกเสียจริง! ”
“อาจารย์เฮ่อฝีปากดี บัดนี้จับได้แนวคิดด้านบวก เกรงว่าคุณชายเซียวผู้นี้คงกลัว จึงไม่กล้า”
ผู้คนรอบข้างต่างพูดคุยซุบซิบ เซียวยิงเองก็รู้สึกร้อนใจแล้ว ฝีปากของเซียวยวี่ไม่ด้อยกว่าเฮ่อหลัน หากกล่าวโดยอ้างอิงจากเหตุการณ์ในยุคโบราณถึงปัจจุบัน ไม่แน่ว่าจะพ่ายแพ้
“อายวี่ เจ้าไม่ต้องกลัว ถึงแม้จะจับได้แนวคิดด้านลบ แต่เจ้าก็ต้องโต้วาทีโดยอาศัยเหตุผลสักหน! ”
เซียวยวี่แย้มรอยยิ้มให้เซียวยิง ลุกขึ้น หันไปกล่าวกับผู้ที่นั่งข้างบน “รอบนี้ ข้าขอยอมแพ้ขอรับ! ”
หากเป็นแต่ก่อน เขาต้องพยายามโต้วาทีโดยอาศัยหลักเหตุผลแน่ ความรักเป็นอุปสรรคของมนุษย์จริง แต่บัดนี้ ความรักเปรียบเสมือนชีวิตของเขา!
“ยังไม่ลองแข่งดู เจ้าก็ยอมแพ้แล้วงั้นหรือ? ” เหวินจิ้งเสวียลูบเคราพลางเอ่ยถาม
เซียวยวี่พยักหน้า “ใช่ ข้าเห็นพ้องกับแนวคิดของอาจารย์เฮ่อขอรับ”
“เหตุใดถึงไม่ลองดูก่อน? หากเจ้าโต้วาทีได้ดี บางทีเจ้าอาจชนะก็เป็นได้” โหยวเจิ้งเฉิงเอ่ยถาม
เซียวยวี่แย้มรอยยิ้ม ก่อนส่ายหน้า “ข้ามีภรรยาแล้ว เรื่องของความรัก เป็นเรื่องที่หวานชื่นที่สุดในโลกนี้ ข้ารักภรรยาของข้า…” ระหว่างที่เซียวยวี่กล่าว ก็หันมองไปทางเซี่ยยวี่หลัว
เมื่อครู่เห็นเขาไม่หยิบของอยู่นาน เซี่ยยวี่หลัวก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย บัดนี้นางเข้าใจทันที
ที่แท้ ใช่ว่าเขาจะไม่กล้า แต่เขาไม่ยินยอมจะทำเช่นนั้น!
“ข้ารักภรรยาของข้า ยอมให้ความรักรบกวนจิตใจ แม้กระนั้น สิ่งที่นางมอบให้ข้า มีเพียงความสุขและความหวานชื่นไร้ที่สิ้นสุด! ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องโต้วาที ข้าเห็นด้วยกับแนวคิดของอาจารย์เฮ่อ ความรักเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ขอรับ” เซียวยวี่หันมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยแววตาแฝงความรักลึกซึ้ง เซี่ยยวี่หลัวเองก็มองเขาตอบ ทั้งสองคนสบประสานสายตา ทำให้ผู้คนรอบข้างอิจฉาแทบตาย
ซ่งฉางชิงเกือบบีบนิ้วชีมือขวาของตัวเองจนหัก ภายในใจราวกับมีคลื่นยักษ์ถาโถม ทว่าสีหน้ากลับไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
“หากเป็นเช่นนี้ รอบนี้ถือว่าอาจารย์เฮ่อชนะ” ผู้อำนวยการเหวินกล่าว
อาจารย์ท่านอื่นๆ ต่างพยักหน้า นำแผ่นป้ายที่เขียนชื่อเฮ่อหลันไว้ใส่ลงไปในหีบ
รอบที่สี่ กำหนดเวลาหนึ่งก้านธูป ทั้งสองคนเขียนบทความเกี่ยวกับใต้หล้า
ถึงแม้จะเริ่มแข่งค่อนข้างเร็ว หลังจากผ่านการแข่งไปสามรอบ ตอนนี้ก็ยังเป็นยามซื่อ แต่แสงแดดก็ร้อนอบอ้าวจนทำให้เหงื่อไหลท่วมแผ่นหลัง
เซี่ยยวี่หลัวเองก็ร้อนจนเหงื่อออก ทว่านางกลับยังคงจ้องมองเซียวยวี่อย่างไม่ละสายตา
ยามหันมองเซียวยวี่ แววตาของนางเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น แต่ในตำแหน่งที่เซียวยวี่มองไม่เห็น ภายในแววตานางมีความเป็นห่วงเล็กน้อย
นางเป็นสตรีเช่นไรกัน เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจ มอบแต่แสงตะวันให้ผู้อื่น!
ไม่ ไม่ได้มอบให้ผู้อื่น แต่มอบให้บุรุษผู้นั้นเพียงคนเดียว
แสงแดดแรงกล้าเกินไป ซ่งฉางชิงหรี่ตาเล็กน้อย รู้สึกเวียนศีรษะตาลาย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงแดดแรง อากาศร้อน หรือเพราะ…
วันนี้เขาไม่ควรจะมา
สถานที่ที่มีนางอยู่ หากมีเซียวยวี่อยู่ด้วย เขาย่อมต้องเจ็บตัว!
เวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไปแล้ว
ทั้งสองคนส่งกระดาษคำตอบ ทั้งแปดคนอ่านเสร็จหนึ่งรอบ ก็เอ่ยชื่นชมหนึ่งในบทความไม่ขาดปาก
“บทความนี้ช่างเขียนได้ดีจริงๆ เขียนได้ดีจริงๆ ทั้งบทความไม่มีตัวอักษรเกินจำเป็นแม้แต่ประโยคเดียวหรือตัวเดียว กลับสามารถอธิบายเรื่องใต้หล้านี้เป็นของประชาชนจนเข้าใจได้อย่างถ่องแท้”
“จะปกครองใต้หล้านั้นมีวิธี คือได้ประชาชน ย่อมได้ปกครองใต้หล้า การจะได้ประชาชนนั้นมีวิธี คือต้องได้ใจ ย่อมได้ประชาชน จะได้ใจนั้นมีวิธี คือต้องทำตามความคาดหวัง และไม่ทำในสิ่งที่พวกเขาไม่พึงใจ” เหวินจิ้งเสวียอ่านประโยคหนึ่งในนั้น ใบหน้าแสดงสีหน้าปลาบปลื้ม ก่อนเอ่ยชม “อายุยังน้อย กลับมีใจเป็นห่วงใต้หล้า เยี่ยมนัก เยี่ยมนัก! ”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ช่างเป็นบทความที่ดีนัก! ในเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งก้านธูป ก็สามารถเขียนแก่นแท้ทั้งหมดออกมาได้ ทั้งยังไม่มีคำเกินความจำเป็นแม้แต่น้อย เยี่ยมยอดเสียจริง! ” อาจารย์ท่านอื่นๆ ต่างก็พยักหน้าชื่นชม
แม้แต่ซ่งฉางชิง ยังพยักหน้าเอ่ยชมว่าเยี่ยม
วาจาเหล่านั้นฟังดูไม่คุ้นหู นั่นไม่ใช่สิ่งที่เฮ่อหลันเขียน
ไม่ใช่ที่ตัวเองเขียน เช่นนั้นก็เป็นสิ่งที่เซียวยวี่เขียน!
เฮ่อหลันหันมองไปทางเซียวยวี่อย่างฉับพลัน สีหน้าดูย่ำแย่มาก
แต่ไม่นาน เฮ่อหลันก็ผ่อนคลายลง แค่รอบเดียวเท่านั้น รอบก่อนหน้า เซียวยวี่ยอมแพ้ เขาได้ทั้งหมดแปดคะแนน!
ยังมีการแข่งในรอบที่หนึ่งและรอบที่สอง เขามีความมั่นใจสูง ว่าสามารถเอาชนะเซียวยวี่อย่างขาดลอย
การแข่งขันสิ้นสุด เซียวยวี่ลุกขึ้น เดินตรงไปทางเซี่ยยวี่หลัว
เขาร้อนจนเหงื่อออกเต็มศีรษะแล้ว เซี่ยยวี่หลัวยื่นส่งถุงน้ำไปให้ ก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อให้เขา
อยู่ห่างเกินไป ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน ใบหน้าถึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นนั้น ราวกับไม่ได้เก็บเอาการแข่งครั้งนี้มาใส่ใจแม้แต่น้อย
ซ่งฉางชิงเพียงมองแวบเดียวก็ละสายตา เขาใส่ป้ายไม้แผ่นสุดท้ายลงไปในหีบ ก่อนลุกขึ้นกล่าวอำลาทันที
“ท่านซ่ง นี่ก็ใกล้จะสิ้นสุดแล้ว ไม่รอประกาศผลการแข่งแล้วค่อยไปหรือ? ” เหวินจิ้งเสวียรีบกล่าว
ซ่งฉางชิงยังคงทำสีหน้าเย็นชา “การแข่งสี่รอบสิ้นสุดแล้ว ผลอยู่ในหีบใบนั้น ข้าเพียงแค่ดูขั้นตอนการแข่งเท่านั้น ส่วนผลการแข่ง ข้าก็พอจะรู้อยู่แล้ว ทางเซียนจวีโหลวงานยุ่งมาก ข้าขอตัวก่อน! ”
หางตาชำเลืองมองเงาร่างอรชรนั่น ซ่งฉางชิงสาวเท้าก้าวใหญ่เดินออกไป
ยามมาไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า ยามไปไม่มีเยื่อใยแม้แต่น้อย
