เสียงสูงของสตรีนางหนึ่งดังลอยมา เดิมทีมีสตรีสูงศักดิ์คิดจะเดินจากไป แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้แล้วพวกนางจึงหันกลับมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่ากงหานเยว่เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร ดวงตาเรียวยาวของนางกวาดตามองกงอี่โม่พร้อมส่งยิ้มอย่างเย็นชา
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะลืมไปว่าเจ้าไม่ใช่องค์หญิงอีกแล้ว เจ้าเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา”
ขณะที่กงหานเยว่กล่าวนั้น นางก็เชิดปลายคางขึ้น ดวงตาสะท้อนความอวดดีและความอยากลองดี ราวกับว่านางรอวันนี้มานานมากแล้ว มันช่างสะใจจริงๆ คิดถึงตอนนั้นที่อีกฝ่ายดูสูงส่งเหนือใครๆ ทว่าในที่สุดวันนี้นางก็ได้สัมผัสความรู้สึกที่ได้ข่มอีกฝ่ายบ้าง ขณะที่คิดนั้นกงหานเยว่พลันกล่าวอย่างดุดัน
“ตะลึงทำไม? ยังไม่รีบไสหัวมาคุกเข่าอีก! หรือว่าเจ้าคิดดูถูกบารมีของราชวงศ์หรือ? ข้าไม่ได้ใจดีเหมือนเสด็จพ่อหรอกนะ!”
นางกล่าวอย่างอวดดี คำพูดแฝงไปด้วยการข่มขู่ ทำให้กงอี่โม่หรี่ตามองอีกฝ่าย
เมื่อเห็นท่านทางเช่นนี้ของนาง ฉินเข่อเอ๋อร์ที่อยู่ด้านหลังของกงหานเยว่จึงรีบถอยหนีอย่างเงียบๆ นางไม่ได้ยืนอยู่ด้วยกันกับกงหานเยว่แล้ว
“ที่แท้ก็คือองค์หญิงใหญ่นี่เอง”
กงอี่โม่ถอนหายใจ เสด็จพี่ของนางผู้นี้หน้าอกแบนไร้สมอง มิน่าเมื่ออายุถึงขนาดนี้แล้วจึงยังไม่ได้แต่งงาน มันก็มีสาเหตุเช่นนี้เอง
ช่างเถิด ในที่สุดกงอี่โม่ก็ลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
เมื่อเห็นการกระทำของนางเช่นนี้ มีสตรีสูงศักดิ์จำนวนไม่น้อยที่แอบคิดอยู่ในใจ กงอี่โม่น่าจะยอมลงให้อีกฝ่ายแล้วใช่ไหม นางจะคุกเข่าจริงๆ หรือ?
สายลมอ่อนพัดผ่าน ชุดฝึกวรยุทธ์สีขาวบนร่างของกงอี่โม่เคลื่อนไหวเล็กน้อย เวลานี้นางลุกขึ้นยืน กางเกงถูกรั้งขึ้นจนปรากฏเรียวขายาวตรงของนาง การก้าวเดินอย่างมั่นคง ราวกับกำลังเดินเล่นอย่างช้าๆ ทว่าร่างของนางกลับแผ่รัศมีของผู้มีอำนาจบารมี ทำให้ใครหลายๆ คนมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นในสมอง นั่นก็คือ นางช่างเหมือนองค์หญิงแห่งแผ่นดินมากกว่าองค์หญิงใหญ่กงหานเยว่มากมายนัก
เมื่อเห็นอีกฝ่ายก้าวเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ องค์หญิงใหญ่กลับเริ่มรู้สึกกลัวจนก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทว่าเมื่อคิดถึงตำแหน่งฐานะของอีกฝ่ายแล้ว นางจึงยืดหน้าอกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงตะคอกออกมา
“ยังไม่คุกเข่าอีก!”
นางเป็นองค์หญิงพระองค์หนึ่ง ดังนั้นเสียงตะคอกของนางจึงมีพลังอยู่ไม่น้อย ทำให้สตรีสูงศักดิ์ในที่แห่งนี้ต่างรู้สึกขาไร้เรี่ยวแรง
ทว่ากงอี่โม่กลับกวาดตามองอีกฝ่ายอย่างไม่รู้สึกรู้สา สายตาเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม
“องค์หญิงใหญ่ลืมแล้วหรือ? แม้ว่าฝ่าบาทจะถอดพระยศของข้าแล้ว แต่ฝ่าบาทเคยมีรับสั่ง ไม่ว่าเจอหน้าผู้ใด ข้าไม่จำเป็นต้องทำความเคารพ! ทำไมหรือ? หรือว่าฝ่าบาทก็ยกเลิกสิ่งนี้ด้วยหรือ?”
คำพูดของนางทำให้กงหานเยว่ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ตอนที่กงอี่โม่เข้าเฝ้าเสด็จพ่อ อีกฝ่ายก็แทบไม่เคยทำความเคารพจริงๆ เมื่อคิดถึงจุดนี้ นางจึงรู้สึกริษยายิ่งขึ้น
“อย่างนั้นหรือ? ทว่าตอนนี้เจ้าอยู่ต่อหน้าข้า เจ้ามีกิริยาไม่งาม วาจาร้ายกาจ ข้ายังมีอำนาจลงโทษเจ้าอยู่ใช่ไหมล่ะ?!”
“ย่อมเป็นเช่นนั้น” กงอี่โม่ยักไหล่เล็กน้อย
เมื่อเห็นนางกล่าวเช่นนี้ กงหานเยว่จึงหรี่ตาทั้งสองข้างลง นัยน์ตาสะท้อนประกายโหดเหี้ยม! “ในเมื่อเป็นเช่นนี้! เด็กๆ เข้ามา! กงอี่โม่สวมชุดประหลาด แสดงกิริยาไม่งามต่อหน้าผู้คน ข้าขอสั่งให้พวกเจ้าถอดชุดนางแล้วขับไล่นางออกไป!”
คำพูดของนางทำให้สตรีสูงศักดิ์รอบๆ ต่างอุทานเสียงเบา การลงโทษร้ายกาจเช่นนี้ หากเกิดขึ้นจริงแล้วต่อไปกงอี่โม่จะใช้ชีวิตอย่างไร?
กงหานเยว่ออกคำสั่งอย่างดุดัน ทว่านางกำนัลที่อยู่ด้านหลังของนางสี่คนกลับไม่กล้าขยับตัว แต่ก่อนตอนที่กงอี่โม่ยังมีอำนาจบารมี แม้กระทั่งฝ่าบาทก็ยังไม่สามารถทำอะไรนางได้เลย
“ทำไม? พวกเจ้าหูหนวกหรือ? รีบไปถอดชุดของนางให้ข้าเดี๋ยวนี้! รีบไป!”
เมื่อเห็นพวกนางไม่ขยับตัว กงหานเยว่จึงรู้สึกอับอายทันที นางร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ความริษยาในดวงตาแทบทะลักออกมา
เพราะเหตุใดกงอี่โม่จึงมีทุกสิ่งทุกอย่าง เสด็จพ่อโปรดนาง องค์รัชทายาทโปรดนาง นางมีหน้าตางดงาม ท่าทางหยิ่งผยอง ทำให้ผู้อื่นรู้สึกเกรงกลัว
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางจะต้องถอดชุดของอีกฝ่ายโยนทิ้งไป ทำให้อีกฝ่ายไม่เหลือเกียรติศักดิ์ศรี และไม่มีทางกลับมาเชิดหน้าชูตาได้อีกครั้ง
เมื่อเห็นองค์หญิงใหญ่โกรธจัด ผู้ที่ติดตามนางจึงไม่กล้าขัดคำสั่ง นางกำนัลทั้งสี่ต่างก้าวขึ้นไปด้านหน้าอย่างลังเล เมื่อเห็นสีหน้าของกงอี่โม่แล้ว พวกนางกลับรู้สึกทำไม่ลง
ส่วนกงอี่โม่ไม่ได้รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย นางกวาดตามองกงหานเยว่ จากนั้นจึงหรี่ตาพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“องค์หญิงใหญ่เพคะ นอกจากจะถูกบุรุษคนโปรดของท่านล้วงร่างกายไปหมดแล้ว ท่านยังถูกล้วงสมองจนกลวงไปด้วยหรือ?”
ประโยคนี้ของนางสร้างความตกตะลึงราวกับฟ้าถล่ม มีสตรีสูงศักดิ์จำนวนไม่น้อยที่ได้ยินเรื่องนี้แล้วแทบอยากเป็นลม กงอี่โม่ยังคงกล่าวต่อไป “ข้ามีวรยุทธ์ติดตัว ให้นางกำนัลเหล่านี้เข้ามาจับข้า มันเป็นความคิดเพ้อเจ้อเกินไปหรือเปล่า?”
คำพูดอวดดีทำให้ผู้คนในที่แห่งนี้ต่างสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พวกนางไม่อยากได้ยินสิ่งเหล่านี้เลย นี่คือความลับในราชวงศ์ ยิ่งรู้ความลับเหล่านี้มากเท่าใดก็ยิ่งมีโอกาสตายเร็วขึ้นมากเท่านั้น
“อ๊าก! อ๊ากๆ! เจ้า!! เจ้า!!”
กงอี่โม่รู้สึกเพียงมีความโกรธพุ่งทะลุถึงศีรษะ นางเห็นดวงตาของอีกฝ่ายแดงก่ำ สตรีสูงศักดิ์ในที่แห่งนี้ต่างทยอยคุกเข่าลง พวกนางโกรธที่ซูเมี่ยวหลันเริ่มก่อเรื่องทำให้ตอนนี้ทุกคนต่างต้องตกกระไดพลอยโจน
นิ้วของกงหานเยว่ที่ชี้ไปยังกงอี่โม่สั่นระริก นางไม่อยากคาดเดาเลย ต้องมีคนนำเรื่องที่นางเลี้ยงบุรุษคนโปรดเผยแพร่ออกไป แล้วต่อไปนางจะแต่งงานได้อย่างไร? แย่มาก! ช่างร้ายกาจยิ่งนัก!
“ทหาร เด็กๆ เรียกทหารเข้ามา ข้าต้องการสังหารหญิงสาวผู้นี้!!”
องค์หญิงออกจากวังย่อมมีทหารองครักษ์กลุ่มหนึ่งติดตามมา เพียงแต่ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้เข้ามาเท่านั้น เมื่อได้ยินคำสั่งแล้ว ไม่ว่าด้านในจะมีหญิงสาวมากมายเพียงใด พวกเขาจึงรีบวิ่งเข้ามา
หญิงสาวทั้งหลายต่างอุทานอย่างตกใจพร้อมรีบหลบทันที การกระทำของพวกเขาก็ทำให้ชายหนุ่มในเมืองหลวงบางส่วนที่อยู่ข้างศาลาริมทะเลสาบต่างตกใจตามไปด้วย พวกเขาทยอยหันหน้ามองมาด้านนี้
เมื่อเห็นว่าผู้คนทั้งหลายค่อยๆ หนีออกไป เวลานี้บนเนินท่ามกลางบุปผาจึงเหลือเพียงกงอี่โม่ที่เป็นหญิงสาวนางเดียว
องครักษ์พระราชวังกลุ่มหนึ่งได้ล้อมกงอี่โม่ไว้เรียบร้อยแล้ว บุปผางามบนพื้นต่างถูกเหยียบย่ำอย่างไร้ความปรานี ปลายมีดแหลมในมือของพวกเขาต่างชี้ไปทางสาวน้อยที่ยังอ่อนวัยผู้นั้น
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หลี่เคอบุตรชายเสนาบดีกรมคลังขมวดคิ้วเอ่ยถาม สตรีสูงศักดิ์ที่อยู่ข้างกายเขาผู้หนึ่งยังคงตกใจทำอะไรไม่ถูก นางรู้สึกราวกับเจอที่พึ่ง นางจึงรีบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหลี่เคอทันที
“องค์หญิงใหญ่ต้องการสังหารองค์หญิงจาวหยาง”
“องค์หญิงจาวหยาง?” ดวงตาของหลี่เคอพลันสะท้อนประกายชั่วครู่ ชื่อเสียงขององค์หญิงจาวหยางแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงแล้ว แม้พวกหญิงสาวจะรู้สึกริษยานาง ทว่าชายหนุ่มกลับคิดต่างออกไป พวกเขารู้สึกนับถือนางมากกว่า ทว่าเวลานี้องค์หญิงจาวหยางอยู่เบื้องหน้าแล้ว แต่น่าเสียดายที่นางถูกเกราะขององครักษ์ล้อมไว้ เขาจึงมองไม่เห็นนาง
กงอี่โม่ยืนคลี่ยิ้มอยู่ที่เดิม ราวกับว่านางกำลังชื่นชมความบ้าคลั่งของกงหานเยว่
“องค์หญิงใหญ่ ท่านรู้ไหม? การกระทำของท่านเช่นนี้ วันพรุ่งนี้ฝ่าบาทจะต้องได้รับฎีกากล่าวหาท่านมากมายอย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น เมื่อฝ่าบาทกริ้วแล้ว เกรงว่าแม้กระทั่งบุรุษคนโปรดของท่านเหล่านั้นก็คงจะไม่เหลือเลยสักคน”
“เจ้าหุบปาก เจ้าหุบปาก ข้าไม่มีบุรุษคนโปรด ข้าไม่มี” กงหานเยว่ใกล้เสียสติแล้ว
“อย่างนั้นหรือ?”
เสียงประชดอย่างราบเรียบช่างบาดตากงหานเยว่เสียเหลือเกิน มันเป็นเช่นนี้ อีกฝ่ายมักจะใช้สายตาเช่นนี้มองมาที่นาง ราวกับกำลังมองตัวตลกเลยทีเดียว อีกฝ่ายไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตา
“ยังงงอะไรอีก สังหารนาง! พวกเจ้ารีบสังหารนางเดี๋ยวนี้!”
