“ท่านพ่อ ท่านแม่ มีกระไรค่อยคุยตอนหย่วนเกอกลับมาได้หรือไม่ ข้าเป็นเพียงสตรี หากบุรุษไม่ให้เงิน ข้าเองก็ไม่มีเช่นกัน!” หลินหวั่นชิวไม่ตอบเขา เอาแต่พูดทั้งน้ำตา
บรรดาเพื่อนบ้านพูดว่า “มีเช่นนี้ได้ที่ใดกัน เอาเงินบ้านสามีกลับไปให้บ้านแม่ ถึงเจ้าจะเป็นลูกสาวแต่ก็เป็นสะใภ้บ้านเจียงแล้ว เป็นภรรยาผู้อื่นแล้วจะกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาไม่ได้”
“นั่นน่ะสิ อีกอย่าง สตรีคนหนึ่งจะมีเงินมากแค่ไหนกัน เงินที่มีล้วนมาจากบุรุษทั้งนั้น”
“บ้านเจียงยังมีน้องชายอีกสองคนต้องดูแล พวกเจ้าหน้าใหญ่มาจากที่ใดกันถึงได้ไม่ให้ผู้อื่นดูแลพี่น้อง? เจียงเหล่าต้าไม่ได้แต่งเข้าเสียหน่อย!”
หลินฟาไฉถูกเพื่อนบ้านกลุ่มนี้ตอกใส่จนพูดไม่ออก
เข้าเมืองมายังไม่ทันได้คุยกับลูกคนเล็ก เหตุใดเรื่องราวจึงกลายเป็นเช่นนี้เสียได้
“นังเด็กเวรนี่ เจ้าชั่วร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร เสี้ยมสอนให้เจียงเหล่าเอ้อร์สมควรตายนั่นทำร้ายพี่สาว ทั้งยังปล่อยให้คนหน้าไม่อายพวกนี้สาดน้ำสกปรกใส่พ่อแม่ตัวเอง เจ้ามันอกตัญญู ข้าจะแจ้งทางการให้มาจับเจ้าเสีย!”
“เจ้าหุบปากเสียที!” หลินฟาไฉจะโมโหตายแล้ว เดิมทีก็อธิบายเหตุการณ์ไม่ถูก ภรรยาตัวเองยังจะไม่รู้จักดูสถานการณ์อีก ด่าเจียงเหล่าเอ้อร์ว่าสมควรตายต่อหน้าคนอื่นได้อย่างไร
นังแก่นี่…ไม่รู้ว่าเขาแต่งกับนางได้อย่างไร!
“เข้าใจผิดแล้ว เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น” หลินฟาไฉรีบอธิบาย “ยังไม่รีบเก็บของกลับบ้านอีก”
สวี่ซื่อโดนหลินฟาไฉด่า นางได้แต่อดกลั้นทนยอม เดินไปหอบของอย่างเศร้าหมอง
หลินซย่าจื้อพูดกระไรไม่ถูกเช่นกัน ในใจสาปแช่งเจียงหงป๋อ ไอ้เด็กชั่วนี่รู้จักเล่นสกปรก
บ้านเจียงไม่มีคนดีสักคน
เพียงแต่ ตอนที่พวกนางหอบห่อผ้าใบใหญ่ออกมาหลายใบ ฟู่เหรินที่พาพวกนางเข้ามาก่อนหน้านี้กลับพูดขึ้นว่า “ตอนมาพวกเจ้ามีห่อผ้าแค่สองห่อเล็ก”
บรรดาเพื่อนบ้านเข้าไปแย่งห่อผ้ามาเปิดดู เจียงหงป๋อพูดด้วยใบหน้าซีดเซียวว่า “นี่คือตำราและพู่กันกระดาษของน้องชายข้า เสื้อผ้าพวกนี้เป็นของข้ากับน้องชาย”
“ถุย! หน้าไม่อาย!”
“แม้แต่เสื้อผ้าของพี่น้องบ้านเจียงก็ยังจะเอา”
“นี่มันโจรใช่หรือไม่!”
“แม่นางบ้านเจียง ให้พวกข้าช่วยเจ้าแจ้งทางการเถิด แล้วจะช่วยเป็นพยานให้ด้วย!”
บรรดาเพื่อนบ้านช่วยพูดกับหลินหวั่นชิว
“ไม่ใช่ ของพวกนี้หยิบมาผิดแล้ว!” หลินฟาไฉร้อนใจ “หวั่นชิว เจ้ารีบอธิบายเสีย ครอบครัวเดียวกันจะแจ้งทางการเพราะเหตุใด!”
“พวกเจ้าสองคนยังไม่รีบเอาของของบ้านเจียงกลับไปคืนอีก!”
หลินฟาไฉร้อนใจจนจะเป็นบ้าแล้ว
หลินซย่าจื้อกับสวี่ซื่อเอาของพวกนี้กลับไปเก็บอย่างเสียดาย หลินหวั่นชิวพูดว่า “ทุกท่านอย่าได้แจ้งทางการเลย เพราะเช่นนั้นข้าก็จะขายหน้าเช่นกัน รบกวนทุกท่านแล้ว”
“หวั่นชิว พ่อจะมาเยี่ยมเจ้าใหม่ตอนเข้าเมืองครั้งหน้า กลับหมู่บ้านวันใดอย่าลืมไปที่บ้านด้วยนะ” หลินฟาไฉพูดจบก็พาหลินซย่าจื้อสองแม่ลูกออกไปด้วยความอับอาย
หลินหวั่นชิวขอบคุณบรรดาเพื่อนบ้าน หากไม่ใช่เพราะพวกเขาช่วยเหลือ นางกับเจียงหงป๋อคงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร
ขืนปล่อยให้คนบ้านแม่เอาเสื้อผ้าและตำราของสองพี่น้องไป นางคงอธิบายกับเจียงหงหย่วนไม่ถูก
“บุรุษของเจ้าเคยมาทักทายพวกข้า เขาไม่อยู่บ้านในตอนกลางวัน ให้พวกข้าช่วยดูแลเจ้า” มีคนพูด
“ใช่ บุรุษเจ้าตัวใหญ่บึกบึนแต่เอาใจใส่พวกเจ้ายิ่งนัก”
หลังย้ายมาอยู่ที่นี่ เจียงหงหย่วนเตรียมของฝากหลายชุดไปมอบให้เพื่อนบ้านใกล้ๆ
รับของผู้อื่นแล้วมืออ่อน กินของผู้อื่นแล้วปากอ่อน ดังนั้นเมื่อเห็นภรรยาตัวน้อยบ้านเจียงกับน้องชายถูกรังแกย่อมต้องก้าวออกมาช่วยพูดอยู่แล้ว
มิหนำซ้ำก็เป็นบ้านใกล้เรือนเคียงกัน หากบ้านใดมีปัญหา ไม่ว่าความสัมพันธ์จะเป็นอย่างไรก็ควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
“วันนี้บ้านพวกเรารกเกินไป วันหน้าค่อยไปขอบคุณทุกท่าน” หลินหวั่นชิวพูดอีก นางรู้สึกขอบคุณคนพวกนี้มากจริงๆ เพื่อนบ้านที่นี่ดีกว่าชาวบ้านในหมู่บ้านเค่าซานมากนัก
จริงอยู่ที่เพื่อนบ้านที่นี่ชอบซุบซิบนินทาเหมือนกัน แต่อย่างน้อยก็ไม่มีผู้ใดซ้ำเติมเวลาเจอปัญหา
ตอนที่นางถูกคนในหมู่บ้านยุยงให้จับถ่วงน้ำ ชาวบ้านส่วนใหญ่มามุงดูราวกับเป็นเรื่องสนุก มีแค่บ้านจ้าวและบ้านหวางที่ช่วยพูด
“เจ้าจะเกรงใจเกินไปแล้ว เอาล่ะ พวกเราเองก็แยกย้ายกันเถิด พวกเจ้าจะได้เก็บบ้าน ให้ข้าช่วยตามหมอหรือไม่?”
หลินหวั่นชิวส่ายหน้า “ไม่เจ้าค่ะ ที่บ้านมียานวดอยู่ นวดๆ เสียหน่อยก็หาย ขอบคุณทุกท่านมากจริงๆ ” หลินหวั่นชิวขอบคุณอีกครั้ง พาบรรดาเพื่อนบ้านออกไปส่ง
เจียงหงป๋อปิดประตูและลงกลอนจากด้านใน
หลินหวั่นชิวพูดกับยายสวีว่า “ยายสวี ช่วยต้มน้ำร้อนให้ทุกคนอาบน้ำหน่อยเถิด”
พูดจบก็ชมเจียงหงป๋อ “คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์ด้านการแสดงเช่นนี้!”
“พวกเจ้าสองคนก็ไม่เลวเช่นกัน!”
เด็กสาวทั้งสองได้รับคำชมจากหลินหวั่นชิว ดวงตาก็เป็นประกาย
ถูกต้อง พวกนางใช้กลยุทธ์ดาบอ่อนมาจัดการบ้านเหล่าหลิน
วันนี้โดนเล่นงานไป คนบ้านเหล่าหลินคงไม่กล้ามาอำเภอในเร็วๆ นี้เป็นแน่
“ความคิดของพี่สะใภ้ต่างหากที่ดี” เจียงหงป๋อพูด
เขาอ่อนแอเกินไป อ่อนแอจนปกป้องพี่สะใภ้ไม่ได้ ต้องให้พี่สะใภ้ใช้วิธีลำบากใจเช่นนี้มาสลัดคนบ้านเหล่าหลิน
หากเขามีความสามารถ คนบ้านเหล่าหลินไม่มีทางได้มาอวดเก่งต่อหน้าพี่สะใภ้เช่นนี้เป็นแน่
หัวใจที่อยากแข็งแกร่งขึ้นของเด็กหนุ่มร้อนรนมาก
ตอนเด็กสาวสองคนหาหลินหวั่นชิวกับเจียงหงป๋อเจอ พวกเขาไม่ได้กลับมาบ้านทันที แต่ไปหาที่เงียบๆ หารือกัน
หลินหวั่นชิวซื้อเลือดปลอมสำหรับการแสดงมาจากเสียนอวี๋ แสร้งทำเป็นเอาออกมาให้เด็กสาวทั้งสองจากแขนเสื้อ ให้พวกนางแอบเก็บไว้ในมือ กลับไปแล้วหาโอกาสแต้มลงบนใบหน้า
จากนั้นนางใช้ชาดทาแก้มมาแต้มบนท้องเจียงหงป๋อ…
ในสังคมที่คำว่ากตัญญูยิ่งใหญ่กว่าฟ้า นางได้แต่ใช้วิธีใสซื่อมารับมือคนบ้านเหล่าหลิน ไม่อาจเผชิญหน้ากับพวกเขาได้โดยตรง หากนางไล่คนบ้านเหล่าหลินตรงๆ คนที่จะถูกเพื่อนบ้านชี้หน้าตำหนิก็คงเป็นนางเสียเอง
นางไม่กลัวถูกนินทา แต่หงหนิงหงป๋อยังเด็กนัก วันหน้ายังมีอนาคต โดยเฉพาะหงหนิงที่อยากสอบเคอจวี่ นางจะทำเรื่องที่ถ่วงแข้งถ่วงขาเขาไม่ได้
คาดไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะดีเช่นนี้
