เฮลัวส์และหงฉี่ฮว๋ากำลังจัดการกับอาหาร ส่วนคนอื่น ๆ ก็มีเรื่องของตัวเองที่ต้องทำ ท้องฟ้าโดยรอบกว้างขวางมองออกไปดูสว่างสดใสมาก ทุกคนผ่อนคลายเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าความวุ่นวายเมื่อเร็ว ๆ นี้เหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง ไป๋อี้อุ้มโม่โม่อยู่ข้างรถและเพลิดเพลินไปกับความอบอุ่นของช่วงเวลานี้อย่างเงียบ ๆ
“กรี๊ดด!!” ทันใดนั้นก็มีเสียงกรี๊ดสั้น ๆ ออกมาจากบ้านของหยูหานตรงนั้น ซึ่งต่อมาในไม่ช้าก็กลายเป็นเสียงร้องไห้
“นั่งอยู่ในรถ อย่าขยับนะ” ไป๋อี้พูดกับโม่โม่แล้วปิดประตูรถและหน้าต่างให้สนิท จากนั้นก็วิ่งไปที่บ้านหลังนั้น
เมื่อไป๋อี้มาถึงคนจำนวนมากได้มารวมตัวกันอยู่ในห้องแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น?” ไป๋อี้ถาม แต่ไม่มีใครตอบ ไป๋อี้ได้แต่หัวเราะกับตัวเอง จากนั้นก็หันไปเดินข้างนอกกับหงฉี่ฮว๋า จะเห็นได้ว่าฉินข่ายรุ่ยและคนอื่น ๆ ไม่พอใจไป๋อี้มากในตอนนี้ แต่ตอนนี้พวกเขามีจุดมุ่งหมายเดียวกันดังนั้นพวกเขาจึงยังอยู่ด้วยกันถึงตอนนี้
“ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร จู่ ๆ มันก็โผล่ขึ้นมาจากห้องน้ำ ฉันเห็นเพียงร่างยาวสีดำที่มีแขนหยาบ ๆ มันกัดหน้าท้องของอกาธาจากทางด้านล่าง” หยูหานรู้สึกว่าตอนนี้เขาควรแสดงออกอย่างใจกว้างกว่านี้
หนิงเสวี่ยที่อยู่ข้าง ๆ ก็พยักหน้าด้วยความตกใจ เห็นได้ชัดว่าการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ทำให้เธอกลัว เมื่อสักครู่เธอกำลังเตรียมตัวที่จะอาบน้ำ แต่อกาธาบอกว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายท้อง ดังนั้นเธอจึงให้อกาธาเข้าก่อน แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เมื่อเห็นรูแผลขนาดใหญ่ตรงร่างกายส่วนท้องของอกาธาที่เลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง หนิงเสวี่ยก็ตัวสั่นเทา
หยูหานกอดหนิงเสวี่ยด้วยมือซ้ายเบา ๆ ประคองให้ร่างกายของเธอค่อย ๆ ทรงตัว
ไป๋อี้มองไปที่ร่างกายของอกาธา ใบหน้าที่มีเสน่ห์จากเดิมของเธอเริ่มบิดเบี้ยวเพราะความตระหนกตกใจ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คาดคิดว่าเธอจะต้องมาตายที่นี่แบบนี้ ไป๋อี้พยักหน้าบ่งบอกว่าเขารู้แล้ว เขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นต่อ แต่เดินออกไปพร้อมกับหงฉี่ฮว๋า
“เปลี่ยนสถานที่ ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ขอแนะนำให้เปลี่ยนเป็นพื้นที่เปิดโล่ง หากมีสิ่งมีชีวิตที่มีวิวัฒนาการ เราก็จะเห็นมันได้ทันที” ไป๋อี้กล่าว
“นี่มันเรื่องอะไรกัน พวกคุณรู้อะไรมา” เฮลัวส์ถาม
“ฉันบอกคุณชัดเจนแล้วว่าฉันจะไปกินข้าว ตอนนี้ไม่ต้องรีบร้อนเกี่ยวกับเรื่องนี้สักพัก ทำอาหารก่อนเถอะ” ไป๋อี้พูดกับเฮลัวส์
“วูล์ฟ มาดูกันว่าเราสามารถย้ายถังแก๊สออกไปข้างนอกได้ไหม จากนั้นค่อยสร้างเตาธรรมดาบนพื้นที่โล่ง ทางระบายน้ำในห้องครัวยังเชื่อมต่อกับท่อน้ำทิ้งอยู่ จะเป็นการดีที่สุดถ้าเราปิดกั้นมันทั้งหมด” ไป๋อี้กล่าว
“ไม่ออกไปจากที่นี่เหรอ?” วูล์ฟถามอย่างสงสัย เนื่องจากที่นี่มีสัตว์อันตรายเช่นนี้เราจึงไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อ
“เราจะไปไหน? พวกเรายังต้องทำอาหารกิน เราจะเข้าป่าเพื่อตัดต้นไม้หาฟืนหรือไง นายคิดว่าอันตรายในป่าน้อยกว่าที่นี่งั้นหรือ” ไป๋อี้ถามกลับ
วูล์ฟคิดสักพักก่อนที่เขาจะเข้าใจ เงาสีดำที่เห็น หยูหานและหนิงเสวี่ยเห็นได้ชัดว่ามีการวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากเซลล์ดัดแปลงที่แฝงตัวเป็นปรสิต เนื่องจากสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ปรากฏตัวในท่อระบายน้ำ จึงกลัวว่าในป่าจะมีสิ่งมีชีวิตอีกมากมาย ถ้าตอนนี้ออกไปที่ป่าเพื่อตัดต้นไม้เพื่อหาฟืน … ก็คงมีแต่ผีเท่านั้นที่จะรู้ว่าจะได้เจอกับอะไรที่นั่น
……
ในเวลานี้ หยูหานและฉินข่ายรุ่ยที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้อุ้มร่างของอกาธาออกไปขุดหลุมใกล้ ๆ และฝังเธอลงไป ด้านหลังพวกเขาสองคนมีผู้หญิงหลายคนหลบอยู่ ดูเหมือนพวกเธอกลัวที่จะสัมผัสศพ
“ถ้าเป็นฉัน ฉันจะจงใจให้ผู้หญิงเหล่านั้นจัดการศพ” ไป๋อี้พูด
“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงไม่เป็นที่นิยมมากนัก!” หงฉี่ฮว๋ากล่าวและทั้งสองก็ยิ้มให้กัน
ความหมายของไป๋อี้ในจงใจปล่อยให้ผู้หญิงจัดการกับศพนั้น แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องตลก แต่เพื่อเป็นการฝึกฝนร่างกาย ในนิวซีแลนด์ตอนนี้หากยังอยากเป็นสาวสวยเหมือนยุคสงบสุขคงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน หากไม่สามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็วแล้วพวกเขาก็มีแนวโน้มที่จะตายได้
แต่ก็น่าเสียดายเหมือนอย่างที่หงฉี่ฮว๋ากล่าวว่าบางครั้งคนอย่างไป๋อี้ก็อาจถูกเกลียดได้ เช่น การสู้ที่เกิดขึ้นที่ชายขอบเมือง
……
แม้ว่าจะมีคนเพิ่งเสียชีวิตไป 1 คน แต่เมื่อถึงเวลากินก็ไม่มีใครรู้สึกว่ากินไม่ลง พวกเขาทุกคนกินอย่างบ้าระห่ำ ระหว่างการกินอาหารอย่างตะกละตะกลาม ความหิวและความอยากอาหารที่ไม่อาจจินตนาการได้จะกระตุ้นสมองของทุกคนอย่างต่อเนื่อง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนตาย ในภายหลังอาจมีการกินคนเกิดขึ้นก็เป็นได้
“ขอถามหน่อยได้ไหม ว่าทำไมคุณถึงเลือกข้างเรา” ไป๋อี้ถามเฮลัวส์ขณะรับประทานอาหาร
แม้ว่าจะยังไม่ปรากฏชัดเจน แต่ก็เห็นได้ว่าทีมเดิมได้แยกออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งของไป๋อี้ 1.ไป๋อี้, 2. โม่โม่ (ชาร์ไป่), 3. หงฉี่ฮว๋า, 4. วูล์ฟ, 5. เฮลัวส์ ส่วนฝั่งหยูหานมีคนค่อนข้างเยอะ 1. หยูหาน, 2. ฉินข่ายรุ่ย, 3. ไต้ยู่เหยา, 4. หนิงเสวี่ย, 5. เบลลิก้าทีน่า, 6. เบลล่า และ 7. เหม่ยหลิน และคนสุดท้ายมาร์ตินแอนเดอร์สันซึ่งเขาไม่ได้ระบุว่าจะเข้าร่วมฝั่งไหน แต่เดินตามทั้งสองกลุ่ม
“ฝั่งอะไรของพวกคุณ?”
“คุณรู้เกี่ยวกับการต่อสู้ที่เกิดขึ้นที่ชายขอบเมืองแล้วสินะ เพราะการตัดสินใจของผม ที่เป็นผลให้เพื่อนร่วมทีมสามคนถูกฆ่า” ไป๋อี้ถามอย่างสงสัย
“คุณพูดถูก!” แววตาที่อธิบายไม่ถูกปรากฏขึ้นในดวงตาของเฮลัวส์
“เพราะอะไร?”
“ฉันก็เจอแก๊งโจรเหล่านั้นกับสามีของฉัน เดาสิว่าผลลัพธ์เป็นอย่างไร”
“สามีของคุณให้อาหารและเครื่องใช้แก่คนกลุ่มนั้น แล้วคนกลุ่มนั้นก็ไม่พอใจ มันเห็นคุณเป็นคนสวยจึงชิงตัวคุณไปและสามีของคุณไม่กล้าขัดขืนเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ผมคิดว่าเขาเองก็ไม่เต็มใจ แต่ว่าเขาถูกทุบตีและทำร้าย ฉะนั้นระหว่างภรรยาของเขากับชีวิตของเขาเอง เขาได้เลือกอย่างหลัง” ไป๋อี้พูดอย่างใจเย็นและโหดร้าย
“หึหึหึ คุณนี่พิเศษจริง ๆ” เฮลัวส์ยิ้มอย่างไร้กังวล เธอถูกปล้นโดยกลุ่มมาเฟียทมิฬและเธอต้องถูกทารุณกรรมมามาก แต่เฮลัวส์ไม่ได้รู้สึกด้อยค่าแต่อย่างใด เมื่อพูดถึงเรื่องของตัวเองเฮลัวส์ก็ดูนิ่งและสงบมาก
“จริง ๆ แล้วฉันหวังว่าเขาจะต่อต้าน แม้ว่าเขาจะตายที่นั่นด้วยกันก็ตาม” เฮลัวส์พูดอย่างเงียบ ๆ น้ำเสียงของเธอสงบและเจ็บปวด ความสงบปรากฏอยู่เพียงบนใบหน้าเท่านั้น แต่คาดว่าในใจของเฮลัวส์ยังคงเจ็บปวดอยู่
“ถ้าอย่างนั้นให้ฉันบอกคุณไหม ว่าทำไมนิวซีแลนด์ถึงกลายเป็นแบบนี้” ไป๋อี้ไม่ได้ปลอบใจ เฮลัวส์ดูเป็นคนมีเหตุผลมากและเนื่องจากเฮลัวส์ยังคงสงบได้ในตอนนี้ เธอจึงไม่ต้องการการปลอบใจของเขา ยิ่งไปกว่านั้นไป๋อี้ไม่รู้สึกว่าการปลอบใจของเขาจะมีประโยชน์นัก
“อืม โอเค ฉันอยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นในนิวซีแลนด์” เฮลัวส์คล้อยตามไป๋อี้ไปด้วยเพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
ไป๋อี้ได้อธิบายถึงสาเหตุที่นิวซีแลนด์กลายเป็นเช่นนี้ให้เฮลัวส์ฟัง ในขณะที่อีกฝั่งหนึ่งหยูหานก็อธิบายให้เบลล่าและเหม่ยหลินฟังเช่นกัน เมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้ครั้งแรกเฮลัวส์ก็ดูงงงวยเช่นเดียวกับไป๋อี้และคนอื่น ๆ ที่รู้ข่าว ผู้หญิงสองคนที่อยู่อีกฝั่งก็มีอาการคล้ายคลึงกัน แต่หลังจากมาร์ตินอธิบายการกลายพันธุ์ของทุกคนก็สามารถใช้เป็นหลักฐานได้ พวกเขาก็ไม่มีข้อสงสัยอีกต่อไป
เซลล์ดัดแปลงเป็นต้นเหตุทั้งหมด!
“มันบ้าไปแล้ว” หลังจากเฮลัวส์เข้าใจเธอก็กัดฟันและพูดออกมา
“มันไม่สมเหตุสมผลที่จะพูดคุยเรื่องนี้ในตอนนี้ แต่เราทราบจากมาร์ตินว่ามีสถาบันวิจัยแห่งหนึ่งในอุทยานแห่งชาติตองการิโรซึ่งอาจมียาเพื่อฟื้นฟูคืนรูปร่างของมนุษย์ ดังนั้นเราจะไปที่นั่น เมื่อสักครู่นี้คุณตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤติ ดังนั้นเราจึงพาคุณมาด้วย ตอนนี้ผมอยากถามคุณว่า คุณมีแผนให้ตัวเองหรือยัง” ไป๋อี้ถามเฮลัวส์
“ไม่มี ฉันจะไปกับพวกคุณ” เฮลัวส์ส่ายหัว
“ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีต้อนรับเข้าสู่ทีม”
“ขอบคุณ เพียงแค่ฉันไม่ทำให้คุณเดือดร้อนก็ดีแล้ว” เฮลัวส์พยักหน้าตอบรับ
นอกจากนี้วูล์ฟและหงฉี่ฮว๋าก็ไม่มีใครขัดข้อง คนใจเย็นอย่างเฮลัวส์น่าจะยิ่งเหมาะกับทีม ยิ่งไปกว่านั้นจากสายตาของวูล์ฟที่มองไปยังเฮลัวส์ จะพูดยังไงดีว่าเขาคงชอบความงามแบบนี้ แต่ตอนนี้ด้วยภาพลักษณ์หัวสุนัขของวูล์ฟ คาดว่า 80% จะไม่มีผลลัพธ์ใด ๆ เกิดขึ้นกับเธอ
ในอีกด้านหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเบลล่าและเหม่ยหลินเลือกที่จะอยู่ต่อ ตอนนี้นอกเหนือจากการติดตามทีมของหยูหานแล้ว เบลล่าและเหม่ยหลินไม่รู้ว่าพวกเธอจะอยู่ในโลกนี้คนเดียวได้อย่างไร การอยู่เป็นกลุ่มเป็นมากกว่าแค่การนำมาซึ่งความรู้สึกปลอดภัยของกลุ่มคน
……
หลังจากรับประทานอาหารแล้ว ทุกคนก็ออกเดินทางด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เมื่อมันเริ่มมืด หนทางที่จะไปถึงโอโทโรฮังกายิ่งมองออกไปยิ่งอีกยาวไกล ไป๋อี้ถือโทรศัพท์ด้วยความกังวลเล็กน้อย ไม่นานมานี้เขาได้โทรศัพท์คุยกับซาร่าอีกครั้ง แต่การสื่อสารถูกขัดจังหวะและไป๋อี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับซาร่าในตอนนี้
“ไป๋อี้ พวกเขาหยุดรถ!” วูล์ฟพูด
ไป๋อี้มองไปและพบว่าหยูหานและคนอื่น ๆ จอดรถไว้ข้างทางและเดินลงมาจากรถ วูล์ฟจึงหยุดและยื่นหัวออกไปดู
“เฮ้ นายกำลังทำอะไรน่ะ?” วูล์ฟถาม
“เราไม่ได้วางแผนที่จะเข้าไปในเมือง ตอนนี้มันมืดแล้วหยูหานกล่าวว่าแทนที่จะเข้าไปในเขตเมืองที่วุ่นวาย ควรหาบ้านพักในเขตชานเมืองซึ่งจะปลอดภัยกว่า” เบลลิก้าทีน่าอธิบาย ใบหน้าของเธอมีร่องรอยของความเหงาและคำขอโทษอยู่ สถานการณ์ปัจจุบันของเบลลิก้าทีน่าค่อนข้างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอเป็นแฟนสาวของหยูหาน แต่ตอนนี้สถานการณ์หยูหานและหนิงเสวี่ยกำลังเร่าร้อน เบลลิก้าทีน่ารู้สึกว่าบรรยากาศของทีมแปลก ๆ ไป แต่เธอเองก็ไม่ต้องการทำให้หยูหานโกรธ
“ไป๋อี้ เราจะทำอย่างไรดี?” วูล์ฟถาม
หงฉี่ฮว๋าและวูล์ฟต่างรู้ดีว่าไป๋อี้มีเพื่อนรออยู่ที่โอโทโรฮังกา ในขณะนั้นเองหยูหานก็เข้ามาบอกการตัดสินใจของเขากับไป๋อี้เป็นการส่วนตัว จากนั้นก็รอคำตอบของไป๋อี้ หากไป๋อี้ต้องการเข้าเมืองในเวลานี้ทีมจะต้องถูกแบ่งออกเป็นสองทีมอย่างไม่ต้องสงสัย
