“ไม่รู้ว่าตอนนี้ชิงอวี่กำลังทำอะไรอยู่?” เย่ชิงหานคิดไปต่างๆ นานา คิดถึงโลกเดิมที่เคยจากมา คิดถึงบิดามารดาที่ตายจากไป แต่ที่คิดถึงยิ่งกว่าคือน้องสาวตัวน้อยที่แสนบอบบางคนนั้นที่อยู่ห่างไกลออกไปในเมืองชาง
คิดถึงน้องสาวที่งดงามอ่อนโยน รู้ความ และรูปร่างที่บอบบางที่ต้องการการปกป้องนั้น เมื่อคิดถึงบ่อยครั้งที่มันสะเทือนเข้าไปถึงส่วนลึกที่อ่อนโยนที่สุดในก้นบึ้งภายในหัวใจของเขา ความรู้สึกของความเป็นญาติพี่น้อง? หรือความรู้สึกที่ยังไม่สามารถจะรู้ได้? เย่ชิงหานเองก็ไม่รู้คำตอบ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้คิดถึงเย่ชิงอวี่เป็นอย่างมาก
“จี๊ดๆ จี๊ดๆ”
เสี่ยวเฮยที่อยู่บนอกของเย่ชิงหานกำลังใช้อุ้งเล็บทั้งสองข้างของมันตะกุยตะกายไปมา ปากส่งเสียงร้องจี๊ดๆ จี๊ดๆ ออกมาไม่หยุด สองวันมานี้มันชอบออกมาเล่นข้างนอกแม้ว่าจะเป็นเวลาไม่นานแต่ก็ทำให้เย่ชิงหานดีใจเป็นอย่างมาก มันแสดงให้เห็นว่าสัตว์อสูรเริ่มจะค่อยๆ ก้าวข้ามผ่านช่วงระยะอ่อนแอและเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
“ร้องอะไร จี๊ดๆๆๆ!” เย่ชิงหานใช้สายตาที่แสดงออกถึงแววตำหนิมองไปยังเสี่ยวเฮย พูดด้วยรอยยิ้มขึ้น “เจ้าเป็นสัตว์อสูรระดับสูงนะเสี่ยวเฮย ทำไมร้องเลียนแบบหนู จี๊ดๆๆๆ อย่างนี้ ราชสีห์มันยังร้อง โฮกๆ อย่างน้อยที่สุดเจ้าก็ควรร้องให้มันเหมือนลักษณะภายนอกหน่อยก็ยังดี โฮ่งๆ ก็ได้ยังน่าฟังหน่อย ถ้าหากเจ้ายังร้องแบบนี้อีกคนเขาจะพูดเอาได้ว่าสู้สุนัขจมูกราชสีห์ยังไม่ได้เลย”
“จี๊ดๆ จี๊ดๆ” เสี่ยวเฮยทำสีหน้างุนงง ดวงตาทั้งสองข้างกลอกกลิ้งไปมา ทำสีหน้าท่าทางแสดงออกว่าไม่เข้าใจ
“จี๊ดๆ xxxxx…ถ้ายังร้องจี๊ดๆ อีกระวังข้าจะเฉือนจู๋ของเจ้าทิ้งเสีย ให้เจ้าไม่มีจู๋ดูสิยังจะกล้าร้องจี๊ดๆ ต่ออีกไหม!” เย่ชิงหานพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ มีสัตว์อสูรร้องจี๊ดๆ ไม่น่าฟังเช่นนี้พาออกไปเดินข้างนอกใครเห็นเข้าถูกหัวเราะเยาะขายขี้หน้าหมด
“จี๊ดๆ…” เสี่ยวเฮยยังคงทำหน้างุนงงสงสัยดังเดิม คล้ายกับว่าเสียงที่มันร้องไม่ได้มีสิ่งผิดแปลกแต่อย่างใด ใบหน้าท่าทางบ่งบอกว่าแม้ฆ่าให้ตายก็ยังจะร้องแบบนี้ เย่ชิงหานก็อับจนด้วยปัญญากำลังจะเรียกมันกลับเข้าไปยังมิติสัตว์อสูร ทันใดนั้นเองเสี่ยวเฮยคล้ายกับว่าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาไข่มุกทั้งสองข้างของมันพลันเปลี่ยนจากสายตาของเด็กน้อยที่ชอบเล่นซุกซนกลายเป็นดุดันแหลมคมขึ้นมาทันที ขนที่อยู่บนหัวตั้งชูชันขึ้น ดูคล้ายกับราชสีห์ที่เจอเข้ากับศัตรูโดยธรรมชาติฉันนั้น
“หืม? มีสิ่งผิดปกติ? ไม่ได้การ!”
เย่ชิงหานเองก็สัมผัสได้ถึงสิ่งไม่ชอบมาพากลเช่นเดียวกัน มีบางสิ่งทำให้รู้สึกขนลุกและเย็นเฉียบไปทั่วทั้งร่าง หลายวันที่ผ่านมาการต่อสู้อย่างต่อเนื่องทำให้เขาตัดสินใจได้ถูกต้องภายในระยะเวลาไม่กี่เสี้ยววินาที รีบเรียกสัตว์อสูรกลับเข้าไปยังมิติสัตว์อสูร จากนั้นพลิกกายหย่อนตัวลงจากกิ่งไม้ใหญ่ลงไปเบื้องล่าง
ปัง!
“อ๊าาา…”
เย่ชิงหานถึงแม้ปฏิกิริยาจะตอบสนองเร็ว แต่สิ่งที่เข้ามาลอบจู่โจมกลับรวดเร็วยิ่งกว่า ในขณะที่เขาหย่อนตัวลงมาจากกิ่งไม้ใหญ่ มีเงาสีดำสายหนึ่งที่กำลังลดตัวลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกรงเล็บแหลมคมสองข้างที่สะท้อนเข้ากับแสงจันทร์เปล่งประกายเย็นยะเยือกออกมา มันตะปบไปที่กิ่งไม้ใหญ่ที่ที่เย่ชิงหานเอนกายอยู่แต่ก่อน กิ่งไม้แตกขาดออกในทันที หน้าอกด้านซ้ายของเย่ชิงหานก็พลอยถูกกรงเล็บตะปบเข้าไปด้วยเช่นกัน
ในวินาทีนั้นเย่ชิงานรู้สึกราวกับว่าร่างกายซีกซ้ายถูกฉีกออก ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายทนไม่ได้จึงครางออกมาด้วยเสียงต่ำ เขารู้สึกได้ว่ากระดูกซี่โครงด้านซ้ายอย่างน้อยหักไปสองสามซี่ หลังจากความรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงผ่านพ้นไปหน้าอกด้านซ้ายก็เริ่มรู้สึกชาขึ้นมา และในเวลานี้เขาเริ่มใช้สมองครุ่นคิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ใจเย็นๆ! ใจเย็นๆ!
เขาบอกกับตัวเองว่าจะต้องใจเย็นๆ ไม่อย่างนั้นละก็วันนี้ได้ตายแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย
ร่างของเย่ชิงหานยังคงร่วงหล่นลงมายังพื้นเบื้องล่าง เงาดำที่อยู่ข้างบนก็กระโดดตามลงมาติดๆ ราวกับว่าจะรีบซ้ำให้ตายในขณะที่เขาบาดเจ็บอยู่ จากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำให้หัวของเย่ชิงหานกลับมาปลอดโปร่งอีกครั้ง ภายในหัวครุ่นคิดอย่างรวดเร็วสายตามองไปยังเงาดำที่ใกล้เข้ามาทุกที ทันใดนั้นเขาแสยะปากยิ้มขึ้น
เขาที่อยู่เพียงแค่ระดับขอบเขตขั้นสูงต่อให้อยู่ในสภาพที่พร้อมที่สุดในทุกๆ ด้านก็ไม่ใช่คู่มือของมารอสูรตัวนี้ ยิ่งกว่านั้นในตอนนี้เขาบาดเจ็บสาหัสเสียด้วย
หนีก็หนีไม่รอดแล้ว!
งั้นก็ไม่ต้องหนี ไอ้เดรัจฉานตัวนี้มันอยากกินข้า? ข้าก็จะส่งใส่พานไปให้มันกิน! แต่ถึงแม้ข้าจะตายก็จะลากมันลงนรกไปด้วยกัน
เย่ชิงหานตอนนี้คิดได้เพียงความคิดที่บ้าคลั่งเช่นนี้เท่านั้น เขาเริ่มยืมแรงจากกิ่งไม้ค่อยๆ ทำให้ตนเองตกถึงพื้นได้ช้าลงอีกเพื่อให้ลงถึงพื้นได้พร้อมกันกับมารอสูรตัวนั้น
“มารอสูรระดับสามเสือเขี้ยวดาบ!”
มองดูเงาดำที่อยู่ใกล้แค่ปลายจมูก อาศัยแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเพียงเล็กน้อย เขามองเห็นปากที่เหี้ยมโหดที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ฟันสีขาวราวกับสีของหิมะงอกยาวออกมาราวกับดาบ ดวงตากลมใหญ่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเย็นยะเยือก ตัวอักษรคำว่าราชาขนาดใหญ่ส่ายไหวไปมา มันคือมารอสูรระดับสามเสือเขี้ยวดาบ แถมยังเป็นชนิดที่อยู่ในระดับสูงของระดับสามอีกด้วย
“มาเลยเจ้าเดรัจฉาน! มาทำให้ข้าสัมผัสถึงพลังของเจ้าสักหน่อยเป็นอย่างไร”
ครืน!
พื้นดินสั่นสะเทือน ขาทั้งสี่ของเสือเขี้ยวดาบเหยียบร่างของเย่ชิงหานตกลงสู่พื้น หนึ่งคนหนึ่งอสูรน้ำหนักรวมกันหลายร้อยกิโลทำเอากอหญ้าในระแวกใกล้เคียงถูกทับปรากฏเป็นรูปสี่เหลี่ยมขึ้น เย่ชิงหานรู้สึกราวกับว่าถูกรถเก๋งที่วิ่งตรงมาชนเข้าอย่างจัง กระดูกทั่วทั้งร่างแหลกละเอียด ความเจ็บปวดรุนแรงมหาศาลครอบคลุมไปทั่วร่างกาย เลือดสีแดงสดคำหนึ่งไหลทะลักออกมาจากกระเพาะอย่างบ้าคลั่ง ดูคล้ายกับสัตว์ถูกล่าที่กำลังใกล้ตายพยายามดิ้นรนช่วงลมหายใจเฮือกสุดท้ายฉันนั้น
ส่วนเจ้าเสือเขี้ยวดาบกำลังใช้สายตาที่เย็นยะเยือกพิจารณาดูเหยื่อที่อยู่ใต้กรงเล็บของมันว่าจะเริ่มลงมือจากส่วนไหนดี
แต่ทว่า
ในขณะที่เย่ชิงหานกระอักเลือดออกมานั้น เสือเขี้ยวดาบเหมือนกับว่าไม่อยากให้ศีรษะของมันแปดเปื้อนด้วยเลือดที่สกปรกของเจ้ามนุษย์อ่อนแอผู้นี้ จึงเคลื่อนตัวหลบไปข้างๆ
ในเวลานี้เอง เย่ชิงหานที่คล้ายกับว่าตายไปแล้ว ดวงตาเปล่งประกายแสงสองสายที่คมกริบราวกับกระบี่ออกมา มุมปากปรากฏรอยยิ้มเหี้ยมโหด มือขวาที่กำกริชสีดำไว้แน่นตวัดกรีดผ่านไปยังลำคอของเสือเขี้ยวดาบอย่างรวดเร็วและหนักหน่วงราวกับฝนดาวตก
ฉัวะ…!
เสือเขี้ยวดาบหันคอกลับมามองเย่ชิงหาน สายตาเต็มไปด้วยความตกใจหวาดกลัวและสิ้นหวัง จากนั้นลำคอคล้ายกับเขื่อนแตกเลือดสีแดงสดไหลทะลักพรั่งพรูออกมา สุดท้ายสั่นกระตุกสักพักก่อนจะล้มลงไป ดวงตาทั้งสองของมันยังเบิกกว้างคล้ายกับว่าตายตาไม่หลับฉันนั้น
“ฮู่วๆ…”
จนกระทั่งเห็นว่าเสือเขี้ยวดาบไม่ขยับตัวแล้วเย่ชิงหานถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ตอนนี้ร่างกายเริ่มบิดงอขึ้นมาทันทีด้วยความเจ็บปวด เมื่อสักครู่เพราะตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเป็นตายถึงได้ฝืนลืมความเจ็บปวดไป วิธีรอดมีเพียงเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเท่านั้นถึงจะมีโอกาสรอดได้ หากฆ่าเสือเขี้ยวดาบได้ก็ยังพอมีโอกาสรอด ไม่อย่างนั้นภายใต้คมเขี้ยวที่แหลมคมราวกับดาบนั้นตนเองจะต้องตายแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย
“เหอะๆ เสี่ยงตายเพื่อเอาชีวิตรอด ดูท่าจะไม่รอดอยู่ดี…แต่ว่าก็ฆ่าไอ้เดรัจฉานนี้ได้ ตายก็ไม่เสียดายแล้วล่ะ ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกจะไปอยู่เป็นเพื่อนพวกท่านแล้ว! ชิงอวี่ เฮ้อ! ชิงอวี่…”
เขารู้ตัวดีว่าอาการบาดเจ็บของเขาเป็นอย่างไร กระดูกทั่วทั้งร่างยกเว้นมือขวาและศีรษะล้วนบิดงอแตกหักอย่างรุนแรง ร่างกายสูญเสียเลือดไปมากจนถึงตอนนี้ก็ยังไหลอยู่ ที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้เขาไม่มีแรงแล้ว ไม่มีแรงแม้แต่จะกระดิกปลายนิ้วมือก็ยังทำไม่ได้เลย ดังนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงให้ลุกขึ้นนั่งโคจรพลังรักษาอาการบาดเจ็บเลย
ข้ามาอย่างเงียบๆ ข้าก็จากไปอย่างเงียบๆ สะบัดแขนเสื้อโบกมืออำลา ไม่นำพาสิ่งใดติดตัวไปด้วย
ในหัวของเย่ชิงหานตอนนี้ปรากฏกลอนประโยคหนึ่งโผล่ขึ้นมา ชีวิตคนเหมือนดั่งภาพวาดใบหนึ่ง ภาพวาดทวีปมังกรเพลิงใบนี้ตนเองยังไม่สามารถวาดให้เสร็จได้แล้ว หวังว่าภาพวาดในชีวิตต่อไปของตนเองจะเป็นภาพภูเขาและสายน้ำที่งดงาม…ชิงอวี่ ชิงอวี่! พี่จะจากเจ้าไปแล้วนะ ทิ้งเจ้าไว้เพียงคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวและลำบากยากแค้นบนโลกใบนี้ ไม่รู้ว่าจะได้รับทุกขเวทนาสักปานใด…
ภายในใจทอดถอนใจออกมาอย่างหนักหน่วง รู้สึกว่าพลังชีวิตภายในกายกำลังหมดหายลงไปทุกที
เขาหลับตาลงรอคอยความตายที่กำลังใกล้เข้ามาถึง…
แต่ในเวลานั้นเอง!
กระแสพลังอบอุ่นสายหนึ่งพุ่งทะลักออกมาจากทางนิ้วนางของเขา สติสัมปชัญญะที่กำลังเลื่อนลอยขาดหายไปพลันปลอดโปร่งฟื้นคืนมา เขาค่อยๆ สัมผัสรับรู้มันอย่างประณีต…ทันใดนั้น วิญญาณของเขาต้องสั่นสะเทือนขึ้นราวกับพบเจอเข้ากับเรื่องที่มหัศจรรย์ ความดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลังพรั่งพรูเข้ามาภายใจจิตใจของเขาอย่างถึงที่สุด
“กระแสพลังนี้…กระแสพลังนี้กำลังรักษาและฟื้นฟูร่างกายของข้า ข้ารอดแล้ว สวรรค์! ข้ารอดแล้ว…เอ๊ะ! แล้วกระแสพลังสายนี้พุ่งทะลักออกมาจากที่ใดกัน นิ้วนาง? แหวนทองเหลืองที่ใส่อยู่บนนิ้วนาง…หรือว่า? หรือว่า? ที่คิดว่าเป็นของเลียนแบบแท้จริงแล้วเป็นของแท้?”
