หลงไซ้หนานยิ้มออกมา เริ่มเช็ดเลือดที่อยู่บนใบหน้า ฮวาเฉ่าจัดท่วงท่าร่างกายด้วยความเขินอาย เฟิงจื่ออ้าปากยิ้มออกมาราวกับคนบ้าที่เก็บลูกกวาดที่หล่นอยู่บนพื้นได้ เยว่ชิงเฉิงไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ ทำเพียงแค่จ้องมองเย่ชิงหานที่เดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้มเบิกบานด้วยดวงตาที่เป็นประกาย เยว่เซียนกูคิ้วงามเลิกขึ้น ขยับสั่นภูเขาใหญ่สองลูกที่อยู่บนทรวงอกกระเพื่อมไปมา……
……………………………
เยาขาข่าตอนนี้มึนงงอย่างถึงที่สุดไม่ต่างจากคนโง่ มองดูร่างไร้วิญญาณของนักรบเผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนที่นอนกองเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น มองดูใบหน้าที่ยังคงยิ้มแย้มอย่างไม่มีพิษมีภัยของเย่ชิงหาน ภายในใจของเขาบังเกิดความหนาวสั่นขึ้นมาทันที ขยับริมฝีปากคิดอยากจะพูดอะไรสักอย่างออกมา แต่กลับไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้…
หมันก้านก็มึนงงราวกับคนโง่เช่นเดียวกัน แต่จะว่าไปเขาก็เป็นคนโง่ๆ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมนักรบเป็นร้อยเป็นพันคนชั่วพริบตาเดียวถึงได้ลงไปนอนกองบนพื้นกันหมด? เขาไม่เข้าใจว่าทำไมนักรบทั้งสี่คนของเขตปกครองเทพสงครามถึงบุกเข้ามาได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้? เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ไม่เข้าใจว่าทำไมหัวโล้นไม่มีผมที่ใหญ่โตของตนเองคิดเรื่องแค่นี้ คิดเท่าไรก็ไม่เข้าใจเสียทีว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
นักรบเผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนทั้งหมดล้วนตกตะลึงแสดงสีหน้าอาการราวกับคนโง่! มารร้าย เจ้าเด็กหนุ่มคนนั้นจะต้องเป็นมารร้ายที่หลุดออกมาจากขุมนรกอเวจีอย่างแน่นอน ถ้าหากไม่ใช่มารร้ายแล้วทำไมเพียงแค่แสงสีม่วงปรากฏขึ้นมา จากนั้นหมอกควันสีดำปกคลุมนักรบจำนวนมากก็ตายไปในทันที? ไม่ใช่มารร้ายแล้วจะมีรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?
หนี! หนี! หนีไปให้ไกลจากเจ้ามารร้ายตนนี้ อย่าได้มาพบเจอกับมันอีก จะไม่เข้ามาในพื้นที่น่าหวาดกลัวแห่งนี้อีกแล้ว…
“ถอยทัพ!”
ในที่สุดเยาขาข่าก็เริ่มเข้าใจในสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าได้ชัดเจนขึ้นมา ทั่วทั้งสรรพางค์กายเริ่มสั่นเทิ้มขึ้นจนเกือบจะร่วงหล่นลงมาจากหลังของปีศาจนกที่นั่งอยู่ มองเห็นนักรบเผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนที่กำลังแตกหนีกระเจิงกันไปทั่วทั้งสี่ทิศ เขาร้องสั่งเสียงสูงออกมาในทันที น้ำเสียงทั้งเล็กแหลมและแสบแก้วหู แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มคนนั้นถึงได้แข็งแกร่งดุดันเหี้ยมเกรียมถึงเพียงนี้ รู้แต่เพียงว่าหากตอนนี้ไม่รีบหนีไปละก็ นักรบเผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนทั้งหมดคงจะต้องถูกเขาเพียงคนเดียวสังหารตายจนหมดที่นี่และในวันนี้อย่างแน่นอน…
“ถอยทัพ!”
ได้ยินเสียงร้องสั่งการของเยาขาข่า หมันก้านเองก็เข้าใจสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าดี รีบออกวิ่งอย่างลนลาน วิ่งไปพลางร้องสั่งการออกมาปนกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาไม่คิดต่ออีกแล้วว่าสาเหตุเกิดจากอะไรหรือเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ หนีไปให้ไกลจากมารร้ายตนนี้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้…
“เยาขาข่า! หมันก้าน! หากพวกเจ้ากล้าหนีเอาตัวรอดละก็ ข้าจะสังหารนักรบเผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนทั้งหมดไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว!”
เสียงพูดของเย่ชิงหานดังขึ้นอย่างฉับพลัน เสียงพูดแม้ไม่ดังมากแต่ราวกับลมมรณะที่เย็นยะเยือกพัดผ่านทำเอาเยาขาข่าและหมันก้านที่กำลังเตรียมตัวหลบหนีหยุดชะงักแข็งทื่อลงในทันที และก็ทำให้นักรบเขตปกครองเทพสงครามทุกคนต้องตกตะลึงกันไปอีกครั้ง
“เจ้ามนุษย์ตัวน้อย เจ้ากล้าขู่นายน้อยปีศาจอย่างข้ารึ? ข้านายน้อยปีศาจคนนี้จะหนีเจ้าจะทำอะไรได้? เจ้ามีฝีมือก็ลองตามมาสังหารข้าดู?” เห็นได้ชัดว่าเยาขาข่าภายนอกนั้นดูเข้มแข็ง แต่ภายในนั้นขี้ขลาดตาขาว เขาเป็นใครเจ้าเด็กน้อยนี้ถึงได้กล้ามาขมขู่เขา? ตอนนี้เขานั่งอยู่บนหลังปีศาจนกยังจะกลัวอะไรอีก? สังหารนักรบเผ่าปีศาจจนหมดอย่างนั้นรึ? ต่อให้สังหารจนหมดเขาก็ไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย
“จัดให้ตามที่เจ้าปรารถนา! สือซาน สือชีปล่อยพลังปราณรบออกมาส่งข้าขึ้นไป!”
เย่ชิงหานยิ้มออกมาหันไปบอกเย่สือซานและเย่สือชี จากนั้นปล่อยพลังปราณรบไหลพรั่งพรูออกมาจากใต้ฝ่าเท้าพร้อมกับร่างที่พุ่งทะยานออกไปหาเยาขาข่าราวกับกระสุนปืนใหญ่ เย่สือซานและเย่สือชีเมื่อได้ยินเสียงร้องตะโกนบอกของเย่ชิงหาน ทั้งสองหันมองตากันครั้งหนึ่งแล้วพยักหน้าออกมา ในขณะที่เย่ชิงหานกำลังกระโดดขึ้นไปจนจุดสูงสุดและเริ่มจะตกลงมานั้น ทั้งสองคนปล่อยพลังปราณรบออกมาในเวลาเดียวกันพร้อมกับเปลี่ยนเป็นฝ่ามือใหญ่สองข้างกระแทกเข้าไปที่ใต้ฝ่าเท้าของเย่ชิงหาน
ฟิ้ว!
เย่ชิงหานยืมแรงส่งที่เกิดขึ้นจากแรงปะทะของพลังปราณรบกระโดดลอยตัวสูงขึ้นไปอีก แล้วรีบพุ่งทะยานเข้าไปหาเยาขาข่าอย่างรวดเร็ว จากนั้นภายในดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเยาขาข่าปรากฏแสงสีม่วงที่แปลกประหลาดขึ้นแวบหนึ่ง
“ไม่! เจ้าฆ่าข้าไม่ได้ ไม่เช่นนั้นบิดาข้าจะต้องตามฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน!”
เยาขาข่ามองเย่ชิงหานที่พุ่งทะยานตรงเข้ามาหาด้วยสายตาที่หวาดกลัว มองเห็นสายตาที่เย็นยะเยือกของเย่ชิงหานกับรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก เขารู้ได้ทันทีว่าเย่ชิงหานเอาจริง! รีบร้องตะโกนออกมาอย่างหวาดกลัว ในขณะเดียวกันก็รีบกระโดดลงจากหลังปีศาจนกเพื่อจะหลบหนีจากการโจมตีหมายเอาชีวิตจากเย่ชิงหาน แต่เมื่อร่างของเย่ชิงหานปรากฏแสงสีม่วงขึ้นมาสติสัมปชัญญะของเขาก็หลุดลอยไปในทันที ในวินาทีนั้นเองเขารู้สึกว่าตนเองได้กลับไปยังเผ่าแล้ว เขาสังหารนักรบของเขตปกครองเทพสงครามได้ทั้งหมด เขาเห็นบิดาที่ออกมายืนต้อนรับพร้อมกับภรรยาปีศาจจิ้งจอกที่สวยพราวไปด้วยเสน่ห์ของเขา
เพียงแต่วินาทีต่อมาฝันที่แสนหวานของเขาต้องถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นบริเวณลำคอ เขามองเห็นเย่ชิงหานมือถือกริชสีเขียวยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า มองเห็นเลือดสีแดงสดที่ไหลหยดลงจากกริช มองเห็นสีหน้าอาการของนักรบเผ่าปีศาจทั้งหมดที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และมองเห็น…ความมืดมิด!
“บิดาของเจ้าข้าไม่รู้จัก…เผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนทั้งหมดทุกคนจงฟัง ตัดนิ้วที่สวมแหวนสัญลักษณ์ของพวกเจ้าออกแล้วทิ้งไว้ที่นี่ ข้าคนนี้จะไม่ไล่ตามสังหารพวกเจ้าอีก! หาไม่แล้วละก็ข้าจะไล่ล่าสังหารทั้งเผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนจนไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว”
“???”
ในสมองของนักรบเผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนส่วนใหญ่ปรากฏเครื่องหมายคำถามขึ้น ภาษาของเผ่ามนุษย์แม้พวกเขาจะสามารถฟังรู้เรื่องอยู่บ้าง แต่เย่ชิงหานพูดออกมาเยอะแยะมากมายพวกเขาเหมือนจะฟังเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ
แต่หมันก้านที่กำลังจะแอบหนีไปนั้นได้ยินชัดเจนและฟังเข้าใจเป็นอย่างดี เขายืนนิ่งอยู่สักพักต่อสู้กับความคิดของตนเองอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดออกคำสั่งให้นักรบคนเถื่อนทุกคนตัดนิ้วที่สวมแหวนอยู่ทิ้งไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเป็นคนแรกที่ทำก่อน เขารู้ดีเพราะเขาเป็นผู้บัญชาการใหญ่ของกองทัพนักรบเผ่าคนเถื่อน ซึ่งไม่ว่าเขาจะหลบหนีไปยังแห่งหนตำบลใดย่อมหนีไม่พ้นการไล่ล่าสังหารจากเย่ชิงหาน ถ้าหากตอนนี้ไม่ตัดนิ้วละก็จุดจบของเขาก็คงไม่ต่างจากเยาขาข่าที่นอนเป็นร่างไร้วิญญาณอยู่บนพื้นในตอนนี้อย่างแน่นอน
ส่วนนักรบเผ่าปีศาจระดับขอบเขตราชันย์ปีศาจส่วนมากพอที่จะฟังเข้าใจได้ ต่างพากันออกคำสั่งให้ตัดนิ้วที่สวมแหวนออกด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและอับจนปัญญา ไม่ตัด? พูดเป็นเล่น! ตอนนี้จะหลบหนีไปได้อย่างนั้นรึ? ยังเหลือเวลาอีกตั้งหลายเดือนกว่าจะจบงานประลองพวกเขาจะหนีไปที่ไหนได้? เขตปกครองเทพสงครามปรากฏมารร้ายที่สามารถสังหารหมู่ผู้คนได้เป็นกองทัพเช่นนี้ งานประลองในครั้งนี้จะเอาอะไรไปสู้ ตอนนี้มีหนทางให้รักษาชีวิตรอดได้ก็ดีหนักหนาแล้ว
ส่วนเยาขาข่าที่นอนตายอยู่บนพื้นนั้นพวกเขาในตอนนี้คิดอะไรมากไม่ได้ แม้แน่นอนว่าหลังจากจบงานประลองสงครามระหว่างเขตปกครองแล้วพวกเขาจะต้องเผชิญกับความโกรธแค้นเดือดดาลอย่างบ้าคลั่งของเยาเสปีศาจศักดิ์สิทธิ์ ผู้เป็นหนึ่งในสองของผู้ปกครองเขตปกครองเทพปีศาจ ซึ่งอาจจะเป็นไปได้ว่าพวกเขาคงจะต้องตายกันทั้งหมด แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ขอให้มีชีวิตรอดอยู่จบงานประลองสงครามระหว่างเขตปกครองเสียก่อน เรื่องหลังจากนี้ค่อยว่ากันอีกที!
……………………………
“พระหมื่นปี!”
“ชนะแล้ว!”
“พวกเราชนะแล้ว!”
มองดูนักรบเผ่าปีศาจและเผ่าคนเถื่อนมากมายนับไม่ถ้วนที่ตัดนิ้วมือแล้วหนีไปอย่างกระเซอะกระเซิง มองดูนิ้วมือที่มากมายก่ายกองบนพื้น มองดูซากศพมากมายที่นอนตายเกลื่อนกลาด มองดูร่างไร้วิญญาณของเยาขาข่าที่เมื่อสักครู่ยังทำท่าทางยโสโอหังอวดดีออกมาแต่ตอนนี้กลับนอนแน่นิ่งเบิกตากว้างอยู่บนพื้น นักรบของเขตปกครองเทพสงครามทุกคนรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันที ทำท่ากระโดดโลดเต้นกันออกมาอย่างบ้าคลั่ง กวัดแกว่งควงอาวุธในมือขึ้นอย่างลิงโลดพร้อมกับโห่ร้องคำรามออกมา
เย่ชิงหานโบกมือขึ้น กระโดดเบาๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าของทุกคนแล้วพูดขึ้น
“การสู้รบจบลงแล้ว แม่นางหลงสั่งการให้คนไปเก็บกวาดสนามรบเถอะ!”
“จบลงแล้ว! ใช่ๆ จบลงแล้ว! พวกเราชนะแล้ว!” หลงไซ้หนานเก็บกระบี่มังกรคำรามกลับเข้าฝักดังเดิม ทันใดนั้นนางหมุนตัวหันไปทำการโค้งคำนับอย่างหนักหน่วงแก่เย่ชิงหานครั้งหนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม “ศึกนี้ชนะได้เพราะเย่ชิงหานเพียงคนเดียว ข้าขอเป็นตัวแทนของนักรบระดับหัวกะทิเขตปกครองเทพสงครามทั้งสองพันคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ทำการคำนับแสดงความขอบคุณ เป็นเจ้าที่ช่วยชีวิตพวกเขาและช่วยชีวิตข้าด้วยเช่นเดียวกัน!”
“วะฮ่าๆ นายน้อยหาน เจ้านี่มันโคตรจะดุดันน่าเกรงขามจริงๆ เลย! บทพระเอกของข้าถูกเจ้าแย่งไปจนหมดเลย…” เฟิงจื่อไม่คิดอะไรมากวิ่งออกไปกระแทกหมัดไปที่หน้าอกของเย่ชิงหานแล้วยิ้มโง่ๆ ออกมาอยู่อย่างนั้น
ฮวาเฉ่าขยับร่างวูบหนึ่งมาปรากฏอยู่ข้างกายเย่ชิงหานแล้วพูดออกมาอย่างกระมิดกระเมี้ยน “นายน้อยหาน เจ้ามันสัตว์ประหลาด! ใช่เทพอสูรดึกดำบรรพ์ท่านใดลงมาสิงร่างเจ้าหรือเปล่า? โคตรจะดุดันน่าเกรงขามเลย มีสัตว์ประหลาดอย่างเจ้าอยู่เช่นนี้ แล้วอย่างนี้ต่อไปในเขตปกครองเทพสงครามพวกข้าจะหากินอย่างไรต่อล่ะ?”
“เหอะๆ โชคดีพลังฝีมือพัฒนาขึ้นมานิดหน่อย ยังดีที่มาทัน! ทุกคนอย่าทำท่าทางกระบิดกระบวนกันอยู่เลย ทำตัวตามสบายเถอะ ข้าไม่ชอบคำพูดเกรงอกเกรงใจที่เป็นพิธีรีตองมากมาย” เย่ชิงหานมองดูทุกคนอย่างอับจนปัญญา ในขณะเดียวกันภายในใจบังเกิดความอบอุ่นขึ้นมาและก็ทอดถอนใจออกมาในเวลาเดียวกัน เขารู้ดีว่าเมื่อพลังฝีมือของตนเองเพิ่มสูงขึ้น ความสัมพันธ์ของตนเองกับพวกเฟิงจื่อและฮวาเฉ่าคงจะห่างเหินกันขึ้นเรื่อยๆ คงกลับไปสนิทสนมอย่างเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว เมื่อพลังฝีมือที่อยู่คนละระดับชั้นกัน ระยะห่างย่อมต้องเกิดขึ้นตามมาโดยธรรมชาติของตัวมันเอง
พูดหยอกล้อกับทั้งสองอยู่หลายประโยค บอกความต้องการของตนเองว่าอยากที่จะเป็นเพื่อนกับพวกเขาทั้งสองต่อไปเรื่อยๆ เสร็จ สุดท้ายเย่ชิงหานส่งสายตามองไปที่เยว่ชิงเฉิง มองเห็นเยว่ชิงเฉิงที่มองมายังตนเองด้วยความหลงใหล ภายในดวงตาที่สดใสแฝงเร้นไปด้วยอารมณ์ต่างๆ มากมาย มีทั้งตื่นเต้น ทั้งยินดี ทั้งมุ่งหวัง ทั้งปรารถนา ภายในส่วนลึกของจิตใจของเขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด จากนั้นแขนทั้งสองข้างกางออกแล้วยื่นไปทางเยว่ชิงเฉิงอย่างอดไว้ไม่ได้
