ก่อนหน้านี้มู่เหยี่ยนให้เงินค่ารักษาเป็นเงินยี่สิบตำลึง ทำให้ภายในใจของสตรีแซ่อวี๋โจวเกิดความคิดอื่น นางตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เป็นปรปักษ์กับอวี๋เจียวอีกต่อไป หากจะทำให้นางต้องลำบาก มิสู้ทำเยี่ยงที่นายท่านกล่าวมา คอยเอาอกเอาใจเพื่อให้นางหาเงินเข้าจวนมากขึ้นสักหน่อย
ครั้นเห็นสตรีแซ่อวี๋โจวเปลี่ยนนิสัยใจคอกะทันหัน อวี๋เจียวจึงคว้าเอาลูกท้อขนอีกสองลูกยัดใส่มืออวี๋ฝูหลิงและแม่หนูน้อยของหวังเมิ่งเยียน หลังจากนั้นยังกำผลซิ่งอีกหนึ่งกำมือแล้วส่งให้สตรีแซ่ซ่ง เพื่อให้นางเอากลับไปกินที่ห้องของครอบครัวรอง
มิเช่นนั้นแล้วผลไม้เหล่านี้คงไม่มีทางตกสู่ปากครอบครัวรองและครอบครัวใหญ่แม้แต่ลูกเดียว จะต้องถูกสตรีแซ่อวี๋โจวผู้ลำเอียงเก็บไว้ให้คนของครอบครัวสามทั้งหมดแน่นอน
ครั้นเห็นอวี๋เจียวขวัญกล้าเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของสตรีแซ่อวี๋โจวแข็งค้าง แต่ติดที่สองสามีภรรยาสกุลจางอยู่ด้วย ท้ายที่สุดยังคงไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา
อวี๋หรูไห่ฉวยโอกาสเรียกอวี๋จือหางไปอีกด้าน กำชับเขาให้จับตาดูอวี๋เจียวให้ดี หากเมิ่งอวี๋เจียวหนีไป เขาก็ไม่ต้องกลับจวนมาอีก
อวี๋จือหางเข้าใจแจ่มแจ้ง เขารู้ว่ายามนี้ท่านปู่ให้ความสำคัญกับเมิ่งอวี๋เจียว แต่เขาคิดว่าเมิ่งอวี๋เจียวน่าจะไม่แอบหนีไป วันนั้นตอนอยู่บนเขาชิงเหยียน พายุฝนตกหนักถึงเพียงนั้น นางยังไปหาสมุนไพรให้เจ้าห้าโดยไม่กลัวว่าตนเองจะเป็นอันตราย ภายในใจย่อมมีมิตรภาพต่อเจ้าห้าอยู่บ้าง
หลังจากสั่งการอวี๋จือหางเสร็จเรียบร้อย อวี๋หรูไห่นำล่วมยาของตนมาให้อวี๋เจียวถือเอาไว้ ในเมื่อไปตรวจไข้ที่จวนสกุลจางในฐานะหมอ ย่อมต้องทำตัวให้เหมือนท่านหมอ แท้จริงแล้วสิ่งของที่อยู่ในล่วมยา อวี๋เจียวอาจไม่ได้ใช้ประโยชน์ แต่เขายังคงให้อวี๋เจียวเอาไปด้วย
คนกลุ่มหนึ่งเดินพ้นประตู รถลาที่สองสามีภรรยาสกุลจางนั่งมาจอดอยู่นอกจวนสกุลอวี๋ สตรีแซ่จางประคองอวี๋เจียวขึ้นรถลา จากนั้นทั้งตนและอวี๋ฝูหลิงต่างพากันปีนขึ้นรถลา ส่วนอวี๋จือหางนั่งอยู่ข้างผู้ดูแลสกุลจางที่ทำหน้าที่ขับรถลาอยู่ด้านหน้า
รถลาสั่นโคลงเคลงตลอดทาง บั้นท้ายที่นั่งอยู่บนแผ่นไม้ของอวี๋เจียวรู้สึกเจ็บ นางพยายามบังคับให้ตนสนใจทิวทัศน์ระหว่างทางถึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย หลังผ่านไปครึ่งชั่วยาม ในที่สุดรถลาก็มาถึงตำบลชิงสุ่ย
ในเมืองมีผู้คนมากมายสัญจรไปมาบนถนนที่ปูด้วยหินสีฟ้าครามสลับซับซ้อน มีร้านค้าจำนวนไม่น้อยตั้งอยู่ทั้งสองฝั่งของถนน อีกทั้งริมถนนยังมีแผงลอยขนาดเล็กที่วางตะกร้าขายของอยู่
ครั้นรถลาข้ามทางสี่แยก อวี๋ฝูหลิงที่นั่งอยู่ข้างอวี๋เจียวพลันเอ่ยออกมาว่า “นั่นก็คือสำนักหุยชุน”
อวี๋เจียวได้กลิ่นหอมของสมุนไพรแล้ว นางมองตามสายตาของอวี๋ฝูหลิงไป ร้านของสำนักหุยชุนโดดเด่นอย่างยิ่ง ถือเป็นหน้าร้านที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในบรรดาร้านค้าบนถนนสายนี้ ด้านบนมีป้ายสีทองแขวนเอาไว้ ยังแลดูมีสง่าราศียิ่งกว่าโรงสุราที่พบเห็นก่อนหน้าอยู่บ้าง ยามนี้ผู้ป่วยจำนวนมากกำลังเข้าแถวเพื่อตรวจโรค
ไม่แปลกที่แม้แต่คนในหมู่บ้านก็ยังรู้จักชื่อเสียงของสำนักหุยชุน
รถลาค่อยๆ เคลื่อนผ่านประตูสำนักหุยชุน ผู้ดูแลสกุลจางบังคับรถลาเลี้ยวเข้าไปในตรอกทางทิศตะวันออก
ครั้นเจียงชิงเหอเงยหน้าขึ้นมองข้างนอกขณะตรวจโรคโดยไม่ทันตั้งใจได้พบกับอวี๋เจียวที่นั่งอยู่บนรถลาเข้าพอดี เขายังนึกว่าตนตาฝาด รีบชักมือกลับจากจับชีพจรแล้ววิ่งออกไปหน้าร้านด้วยความรีบร้อนทันใด เพราะรถลาเคลื่อนตัวออกไปไกลแล้ว เขาจดจ้องแผ่นหลังบนรถม้าของอวี๋เจียว ครั้นคิดจะร้องเรียกคน รถลาได้เลี้ยวเข้าตรอกทางฝั่งทิศตะวันออกไปเสียแล้ว
เขาก้มหน้าถอนหายใจด้วยความท้อถอยอย่างไม่อาจเลี่ยง ถึงแม้ครั้งก่อนตอนอยู่สกุลอวี๋จะพบอุปสรรค ทว่าเจียงชิงเหอรู้สึกว่าแม่นางน้อยเมิ่งผู้นี้พูดง่าย อาจหาโอกาสขอเทียบยารักษาแผลพุพองจากปากของนางมาได้
เจียงชิงเหอคิดว่าเมิ่งอวี๋เจียวมาในตำบลคงเพราะมีธุระ ไม่มีทางจากไปภายในเวลาชั่วครู่ เขาจึงสั่งให้เด็กจัดยารีบตามรถลาที่เลี้ยวเข้าตรอกฝั่งทิศตะวันออกไป ส่วนเขารีบร้อนเข้าไปในห้องด้านใน
“นายน้อยเฉิน เมื่อครู่ข้าเห็นแม่หนูจากสกุลอวี๋ผ่านหน้าร้านของพวกเราไปแล้วขอรับ!” เจียงชิงเหอเอ่ยกับบุรุษหนุ่มผู้กำลังเอนกายอยู่บนเตียงพลางโอบหญิงรับใช้คนงามไว้ข้างกาย
บุรุษที่ถูกเรียกว่านายน้อยเฉินไม่แม้แต่จะเงยหน้า เอ่ยอย่างเกียจคร้านว่า “แม่หนูจากสกุลอวี๋ ผู้ใดกัน?”
นิ้วมือเรียวขาวของหญิงรับใช้คนงามในอ้อมกอดของเขายังคงหยิบผลองุ่นมาจากโต๊ะเตี้ยข้างเตียงนุ่มโดยไม่ชะงัก ปอกผิวออกจนเหลือเพียงเนื้อใสแล้วป้อนเข้าปากบุรุษหนุ่ม
