“นาย? นาย?! ทำไม…นาย…ยังไม่ตาย?!” เท้าทั้งสองข้างของเฉินเฉียงลอยขึ้นจากพื้น เขารู้สึกได้ว่าแขนคู่นั้นทรงพลังพอๆ กับเครนยกของ เล็บแทบจะจมลงไปในเนื้อหนังของเขา ทั้งที่ชายคนนี้ยังไม่ได้ใช้แรงสุดกำลัง ขอเพียงแค่เขาต้องการ ก็ย่อมสามารถเด็ดศีรษะของเขาออกได้ในทันที
“ตั้งสติหน่อย ฉันถามคำถามนายก่อน สามคนนั้นเป็นใคร? ชื่อจริง บุคลิก ลักษณะ ทุกอย่างที่นายรู้ อย่าบอกนะว่านายลืม เชื่อฉัน ฉันมีหลายร้อยวิธีที่จะทำให้นายเจ็บปวดจนระลึกถึงมันได้!” รังสีอำมหิตของเสิ่นหมิงแรงกล้าดุจพยัคฆ์
“เสิ่นหมิง! ปล่อยเขาลง!” สิ่งที่ผู้กองจ้าวหวั่นใจที่สุดก็เกิดขึ้น ผู้กองตะโกนมาจากทางด้านหลัง เจ้าหน้าที่ตำรวจพิเศษ 4 นายล้อมพวกเขาไว้ด้วยปืน
“นายฆ่าฉัน…นายก็ตายเหมือนกัน…” เฉินเฉียงรวบรวมความกล้าเฮือกสุดท้ายในขณะที่กล่าวข่มขวัญ
“น่าสนใจ ปาเหลี่ยงจินก็เคยพูดแบบเดียวกันกับนาย ทายสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา?” เสิ่นหมิงยิ้มกว้างโชว์ฟันเขี้ยวอันแหลมคม เขาเตรียมพร้อมที่จะงับคอของเฉินเฉียงราวกับอสุรกาย
“ช่วยด้วย…ยิงเขาเลย!” เฉินเฉียงตกใจจนปัสสาวะราดกลางอากาศ
เมื่อตำรวจพิเศษกลั้นหายใจและเตรียมยิง ทันใดนั้น เซี่ยวอี๋ก็รีบพุ่งตัวไป เธอไม่ได้เกลี้ยกล่อมเสิ่นหมิง แต่กลับหันมาขวางทางปืนของตำรวจพิเศษไว้
“เซี่ยวอี๋ คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” ผู้กองจ้าวกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด เสิ่นหมิงไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ช่างเขา แต่ตำรวจหญิงซึ่งผู้กองอย่างเขาชื่มชมในความกล้าหาญกลับเป็นไปกับเขาด้วย ถึงขนาดทำให้เขาน้ำท่วมปาก
“ผู้กอง! ฉันขอร้องคุณล่ะ ให้เขาถามให้เสร็จก่อน เสิ่นหมิงรับปากฉันแล้วว่าเขาจะไม่ฆ่าคน! ไม่ว่าจะในสถานการณ์ใด เขาก็จะทำเช่นนั้น ได้โปรดเชื่อใจเขา!” เซี่ยวอี๋ล้ำเส้นจนดูล่อแหลมต่อการถูกปลดจากอาชีพตำรวจตลอดชีวิต
“ใช่ ฉันจะฆ่านายได้อย่างไร ก่อนที่จะเค้นข้อมูลชุดสุดท้ายออกมาจากนายได้ ฉันจะทำลายกระดูกทุกส่วนในร่างกายของนาย ตัดเส้นเอ็นนายและปล่อยให้นายรอดชีวิต ถึงตอนนั้นนายจะขอร้องให้ฉันฆ่านายเอง” คำพูดของเสิ่นหมิงดับภาพความหวังสุดท้ายของเฉินเฉียง
“ฉันพูดแล้ว! ฉันจะบอกนายทั้งหมด! ขอเพียงนายช่วยอยู่ห่างจากฉันก่อน!” เฉินเฉียงหดตัว เดิมทีเขาคิดจะใช้ข้อมูลนี้เพื่อขอสิทธิประโยชน์เพิ่มเติม แต่ตอนนี้ขอแค่รอดชีวิตก็พอแล้ว
เสิ่นหมิงคลายฝ่ามือออก ปล่อยให้คนทั้งตัวทรุดนั่งลงไปกับพื้นเหมือนกับจมอยู่ในแอ่งโคลน แช่กองปัสสาวะของตัวเอง
“ฉันไม่รู้ชื่อของพวกเขาด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาไปไหนกันแล้ว ฉันเป็นแค่คนขับรถ” เฉินเฉียงคลำลำคอของตนซึ่งเกือบหัก เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเสิ่นหมิงกำลังจะลงมืออีกครั้ง เขาก็รีบกลับลำ “แต่ตอนที่พวกเขาคุยโทรศัพท์กัน ฉันบังเอิญได้ยินคำภาษาญี่ปุ่นที่ปรากฏขึ้นหลายครั้ง ฉันอยากรู้อยากเห็น ในเวลาต่อมาจึงลองหาในพจนานุกรมดู จึงได้รู้ว่ามันหมายถึง ‘ซากุระร่วงโรย’ ”
“ซากุระร่วงโรย…” เสิ่นหมิงตกตะลึง ราวกับได้รู้ชัดถึงอะไรบางอย่าง
“ซากุระร่วงโรย หมายถึงอะไร?” เซี่ยวอี๋เริ่มประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
เสิ่นหมิงไม่พูดอะไรสักคำ เขาหันหลังและเดินออกไปจากห้องสอบสวน ไม่มีอะไรรั้งให้เขาอยู่ที่นี่แล้ว ชะตากรรมของเฉินเฉียง จะเป็นหรือตาย ก็ไม่มีความหมายสำหรับเขาอีกต่อไป เนื่องจากเสิ่นหมิงได้พบร่องรอยใหม่ของความแค้นของเขาแล้ว
เซี่ยวอี๋รีบกล่าวลาผู้กองจ้าว เธอหมุนตัวและวิ่งตามชายหนุ่มไป ตำรวจที่เหลือต่างก็พากันปากอ้าตาค้าง
“ผู้กองจ้าว ตอนนี้เอาอย่างไรดีครับ?” ตำรวจหน้าดำถามอย่างขวยเขิน
“สอบสวนต่อ” ผู้กองจ้าวคำรามด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ
“เปล่าครับ ผู้กองจ้าว กระจกมองด้านเดียวนั้นแพงมาก ผมเคยได้ยินจากฝ่ายการเงินว่ามูลค่ามันประมาณ 2 หมื่นกว่า…” ตำรวจหน้าขาวกล่าวด้วยความกระอักกระอ่วน
“…” ผู้กองจ้าวพูดไม่ออก
เมื่อออกมาจากสำนักงานรักษาความปลอดภัย ฟ้าก็เริ่มมืด เสิ่นหมิงไม่ได้ไปที่ลานจอดรถเพื่อเอารถ แต่เขากลับเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย
“เสิ่นหมิง!” เซี่ยวอี๋ขับรถตามไป เธอค่อยๆ เคลื่อนรถอย่างช้าๆ ไปพร้อมกับเสิ่นหมิง “ขึ้นรถ!”
เสิ่นหมิงนิ่งเหมือนไร้วิญญาณ เขาไม่ได้ยินเสียงเรียกจากสาวงาม
“ยังไงก็ขึ้นรถมาก่อนแล้วค่อยคุยกัน!” เซี่ยวอี๋เป็นห่วง
ผู้สัญจรไปมาต่างพากันตกตะลึง พวกเขาเคยแต่เห็นคุณชายผู้ร่ำรวยขับรถตื๊อสาว แต่ไม่เคยเห็นสาวสวยขับรถสปอร์ตตามตื๊อหนุ่มหล่อเลย?
“ไปให้พ้น ผมไม่อยากคุยกับใคร” เสียงทุ้มของเสิ่นหมิงเหมือนกับพนักงานขายที่กำลังแจกใบปลิว
“เสิ่นหมิง! พอได้แล้ว!” เซี่ยวอี๋เหยียบคันเร่งด้วยความขุ่นเคือง เธอหมุนพวงมาลัยรถสปอร์ต Z4 แฉลบไปบนทางเท้า หญิงสาวกระโดดลงจากรถและขวางทางเสิ่นหมิงไว้ “ผู้ชายอกสามศอก! มีอะไรก็พูดออกมา ไม่ชอบใจก็โวยวาย ไม่สุขใจก็กรีดร้อง! นายดูละครน้ำเน่ามากเกินไปหรือเปล่า? ถึงได้ดราม่าใส่ฉัน!”
“ไม่ต้องสนใจผมได้ไหม ผมขอร้อง…” เสิ่นหมิงดูอ่อนแอและหายใจไม่ออก ราวกับว่าเขาเพิ่งเสร็จสิ้นการต่อสู้ที่เวกัส
“นายขอให้ฉันเป็นผู้ช่วยของนาย ฉันมีหน้าที่อยู่เคียงข้างนาย” ทักษะของเซี่ยวอี๋พัฒนาขึ้นมาก
“คุณถูกไล่ออกแล้ว” เสิ่นหมิงพูดจบแล้วก็หันหลังเดินไปอีกทาง
“อย่าไป!” เซี่ยวอี๋คว้าไหล่ของเสิ่นหมิงไว้ แต่ทันใดนั้น เสิ่นหมิงก็หันกลับมาและดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่น
เสิ่นหมิงออกแรง ประหนึ่งจะกดเซี่ยวอี๋ให้แนบร่างของตน เขาเป็นทุกข์กระทั่งไม่อายที่จะหลั่งน้ำตาบนไหล่ของเซี่ยวอี๋
“ผมมันไม่ได้เรื่อง! มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด! ถ้าคืนนั้นผมอยู่ต่อ! หวั่นเอ่อร์ก็คงไม่ถูกคนอื่นพรากตัวไป! สิบปี! ตอนนี้น้องอายุ 16 แต่ผมกลับคิดเสมอว่าน้องตายไปแล้ว! พ่อ ผมขอโทษ แม่ ผมขอโทษที่ไม่ได้ดูแลน้อง ตอนนั้นผมคิดแต่จะฆ่า! ฆ่า! ฆ่า! เท่านั้น ถึงอย่างนั้น ผมก็ปล่อยให้มันรอดมาได้คนหนึ่ง! ถ้าผมซักถามพวกมันสักหน่อย ก็คงจะรู้ความจริงไปแล้ว ไม่ต้องรอจนถึงตอนนี้ถึงได้รู้ความจริง!” เสิ่นหมิงตำหนิตนเอง ชายผู้เหมือนเช่นเหล็กกล้า ในขณะนี้เปราะบางเหมือนกับฟองสบู่ แค่ใช้มือจิ้มเบาๆ เขาก็แตกสลายได้
เซี่ยวอี๋ไม่รู้ว่าจะปลอบชายตรงหน้าอย่างไร สิ่งที่เขาประสบอยู่นี้ช่างซับซ้อน เกินกว่าที่คนทั่วไปจะเข้าใจถึงความเจ็บปวดของเขาได้ สิ่งเดียวที่เซี่ยวอี๋ทำได้ก็คือกอดเขาไว้ ให้เขาได้ร้องไห้อย่างสบายใจขึ้นอีกนิด
ชายหญิงยืนกอดกันอยู่ใต้แสงไฟริมถนนเป็นเวลา 30 นาที เสิ่นหมิงร้องไห้อยู่ 30 นาที ตำรวจจราจรที่มาจัดการเรื่องที่จอดรถขวางทางผิดกฎหมายเป็นพี่ชายคนหล่อของเซี่ยวอี๋เอง หญิงสาวส่งสัญญาณว่าไม่ให้รบกวนพวกเขา
30 นาทีผ่านไป จู่ๆ เสิ่นหมิงก็ผละออกจากเซี่ยวอี๋ เขายกมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตนเอง ท่าทางอันสงบนิ่งคืนกลับมา
“ขอบคุณ” เสิ่นหมิงไม่รู้จะพูดอะไร
“นายดีขึ้นบ้างแล้วใช่ไหม? ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน วันเวลาจะพามันผ่านไป นี่คือสิ่งที่พ่อฉันสอน อย่างน้อยก็มีข่าวดี น้องสาวของนายยังไม่ตาย องค์กรซากุระร่วงโรยนั้นคืออะไรกันแน่?” เซี่ยวอี๋ยังคงถามต่อไป
“องค์กรมือสังหารที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ส่วนมากเป็นชาวญี่ปุ่น พวกเขาทำการลอบสังหารมากกว่า 80% แต่เมื่อ 10 ปีที่แล้ว คนพวกนี้คงยังไม่ได้ขยายตลาดมาในประเทศ…ไปกัน! กลับบ้าน!” เสิ่นหมิงกล่าวพลางกระโดดขึ้นไปยังที่นั่งผู้โดยสารของ Z4 เซี่ยวอี๋ตามเขาเข้าไปนั่งยังที่นั่งคนขับ เธอเหยียบคันเร่งเบาๆ และขับกลับบ้าน
เมื่อยานพาหนะเคลื่อนที่ไป เสิ่นหมิงก็โทร.ไปหาเมาส์ “อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับฉัน ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดของ ‘ซากุระร่วงโรย’ รวมถึงสำนักงานใหญ่ของพวกมันด้วย จำนวนคน บอสใหญ่คือใคร?”
“เสิ่นหมิง คุณไปแตะ ‘ซากุระร่วงโรย’ ไม่ได้” เมาส์ไม่ได้พูดจาไร้สาระ เขากล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“บนโลกใบนี้มีสององค์กรที่ผมจะไม่สอดมือเข้าไปยุ่ง หนึ่งคือค่ายนิรวานของคุณ ส่วนอีกแห่งหนึ่งก็คือ ‘ซากุระร่วงโรย’ ”
ประวัติความเป็นมาของพวกเขาต้องย้อนกลับไปถึงยุคสงครามญี่ปุ่นในศตวรรษที่ 14 พวกเขาเป็นลูกหลานของนินจา ต้องใช้เวลาหลายร้อยปีกว่าจะเกิดวิวัฒนาการจนกลายเป็น ‘ซากุระร่วงโรย’ ในยุคปัจจุบันได้
องค์กรของพวกเขาลึกลับ ไม่ทราบจำนวนคนที่แน่ชัด นักฆ่าทั้งหมดถูกแบ่งตามระดับชั้น ชั้นต้น ชั้นกลาง และชั้นสูง นักฆ่าระดับสูงก็เหมือนกับเหล่านิพพานอย่างคุณ พวกมันคือสัตว์ประหลาดที่เหมือนกับซูเปอร์แมน
ที่สำคัญที่สุดคือ พวกเขาไม่เหมือนค่ายนิรวานของคุณ ที่ใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ตามเครือข่ายต่างๆ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมสามารถล่วงล้ำเข้าไปค้นหาข่าวของนายได้ แต่คนกลุ่มนั้นยังคงใช้นกพิราบสื่อสารกันอยู่เลย ผมไม่อาจล่วงรู้ถึงที่ตั้งของสำนักงานใหญ่หรือข้อมูลที่เฉพาะเจาะจงของพวกมันได้”
“เมาส์ พ่อแม่ฉันถูกพวกมันสังหาร น้องสาวฉันถูกพวกมันจับตัวไป…” เสิ่นหมิงไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ประโยคนี้ ฝ่ายตรงกันข้ามก็เงียบเสียงลง
“ผมจะลองคิดหาวิธีดู ขอเวลาผมสักหน่อย” ในสายนั้น เมาส์ยังคงเคาะแป้นพิมพ์ เขาเข้าใจเสิ่นหมิงดี ในเมื่อเหตุการณ์มันเกี่ยวข้องกับครอบครัวของตน ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามจะเป็นประเทศทั้งประเทศ เขาก็จะลบมันออกจากแผนที่ให้ได้ด้วยตัวเอง
10 ปีก็ดี 50 ปีก็ดี ตราบใดที่เสิ่นหมิงยังมีชีวิตอยู่ เขาจะไม่มีวันหยุด
5 นาทีผ่านไป สำหรับเมาส์ถือได้ว่าเขาพยายามจนสุดตัวแล้ว “ผมพบเบาะแสของมือสังหารหลายคน แต่พวกเขาล้วนเป็นนักฆ่าระดับล่างและระดับกลางทั้งหมด นักฆ่าปลายแถวอย่างพวกเขาไม่มีทางรู้ข้อมูลมากไปกว่าผม ยังไงก็ตาม ผมเจาะเข้าข้อมูลธุรกรรมล่าสุดบางส่วนของพวกเขาจากเว็บไซต์คำสั่งซื้อพิเศษ ซึ่งไม่ครอบคลุมในประเทศจีนและประเทศรายย่อยอื่นๆ มีใบสั่งหนึ่งเป็นงานในประเทศญี่ปุ่น ถือได้ว่าเป็นใบสั่งของพวกชั้นต้นในองค์กร หากคุณมีความสามารถ ปกป้องเป้าหมายนั้นได้และเอาชนะมือสังหารของพวกมันได้อย่างต่อเนื่อง กระทั่งดึงดูดความสนใจของนักฆ่าระดับสูงของพวกมันได้ แต่จะดึงดูดได้มากขนาดไหน? ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณแล้ว”
“ขอบคุณนะ” เสิ่นหมิงกล่าวด้วยความจริงใจ
“ไม่ต้องขอบคุณ ผมคิดเงิน เล่นกับซากุระร่วงโรย ถือว่าผมแกว่งเท้าหาเสี้ยนแล้ว” เมาส์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
“ได้ เท่าไรก็ได้ ว่าราคามาเลย”
“สี่หมื่นหยวน น่าจะพอสำหรับการซื้อตั๋วเครื่องบินสองใบให้คุณกับผู้ช่วยของคุณบินไปที่โตเกียว ว่าแต่ คุณจะไปที่นั่นเมื่อไร?” เรียกได้ว่าครั้งนี้เมาส์ใช้อารมณ์ในการทำงาน
“ยิ่งเร็วยิ่งดี”
“มีไฟลท์กลางวันพรุ่งนี้ ผมจองตั๋วให้คุณแล้ว ตอนนี้กำลังแฮ็คระบบคอมพิวเตอร์ของสถานทูตญี่ปุ่นและยื่นวีซ่าให้พวกคุณอยู่ เสิ่นหมิง เราคบกันมาหลายปี ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมก็มีเพื่อนไม่มากนัก ไม่ว่าอะไรก็ตามแต่ คุณห้ามตายเด็ดขาด อยากได้อะไรบอกผม นอกจากเงินแล้ว อย่างอื่นก็ไม่ต้องเกรงใจ” เมาส์เสนอตัวด้วยความจริงใจ
“ฉันซาบซึ้งใจ หากครั้งนี้ฉันรอดชีวิตกลับมาได้ ฉันเป็นหนี้ชีวิตนาย” เสิ่นหมิงเชื่อว่าเมาส์คือน้องชายของเขาในอดีตชาติ
“ผมส่งรายละเอียดไปในอีเมลของคุณแล้ว ดูเอาเองเถอะ” พูดจบก็วางสายไป ทางด้านนี้ รถสปอร์ต Z4 ก็ขับเข้าไปจอดในโรงจอดรถของคฤหาสน์บริษัทรักษาความปลอดภัยตระกูลเสิ่น
เสิ่นหมิงไม่ลงจากรถ เขาตรวจสอบข้อมูลในอีเมลทางโทรศัพท์ ข้อมูลนั้นซับซ้อนมาก เมาส์รวบรวมข้อมูลจำนวนมากจากฟอรัมต่างๆ ไม่มีการแบ่งประเภท เสิ่นหมิงอ่านมันอย่างเงียบๆ เซี่ยวอี๋ก็ไม่ได้เร่งให้เขาลงจากรถ หญิงสาวแค่นั่งรอเป็นเพื่อน ค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบงัน…
