ในยามค่ำคืน ณ โกดังที่ไม่มีชื่อเรียกขานบริเวณอ่าวโตเกียวนั้นแน่นขนัดไปด้วยผู้คน ฝูงชนนับร้อยที่อัดแน่นอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ มีทั้งชาย หญิง คนชราและเด็กเล็ก ดูจากเสื้อผ้าของพวกเขาก็รู้แล้วว่าไม่ใช่พนักงานท่าเรือธรรมดา
ณ ที่แห่งนั้นไม่มีผู้ใดมีท่าทีตื่นเต้นเหมือนกับเห็นเลือดไก่ อีกทั้งไม่มีใครถูกล้างสมองให้อุทิศตราสารเงินตรา มันไม่เหมือนกับการรวมตัวกันของลัทธิหรือบริษัทขายตรง
ท่ามกลางฝูงชนที่กำลังมุงกันอยู่นั้น เชือกสามนิ้วก็ตกลงมาจากเพดานพร้อมกับกระสอบทรายใบใหญ่
ชายหัวโล้นผิวแทนสูง 190 เซนติเมตร สวมเพียงบ็อกเซอร์รัดรูปแค่ตัวเดียว ยืนอยู่หน้ากระสอบทราย เขาหันไปเผชิญหน้ากับกระสอบทรายขนาดใหญ่ด้วยร่างอันใหญ่โต ชายหัวล้านชก ปัก! ปัก! ปัก! อย่างต่อเนื่อง หมัดนั้นรวดเร็วปานสายฟ้าท่ามกลางพายุฝน
กระสอบทรายที่ผิดรูปผิดร่าง กวัดแกว่งไปมาจากด้านหนึ่งสู่อีกด้านหนึ่ง ทุกหมัดของชายโล้น เหมือนกับการคั้นน้ำผลไม้ออกมา มีเมือกสีแดงสดไหลซึมออกมาจากพื้นผิวของกระสอบทราย หยดเลือดไหลย้อยลงสู่ด้านล่างของกระสอบทรายเพิ่มปริมาณขึ้นเรื่อยๆ
“หัวหน้า แผนการลอบสังหารล้มเหลว หัวหน้าช่วยให้คำอธิบายหน่อยสิ? ในเมื่อมันเป็นแผนการของหัวหน้าเอง” ชายชราตาเหล่จ้องพร้อมกับก้าวออกไปเบื้องหน้า เขาถามหาความรับผิดชอบจากบุรุษหัวโล้น โกดังออกใหญ่โต แต่กลับมีเขาแค่เพียงคนเดียวที่กล้าตั้งคำถาม
“คำอธิบายเหรอ? ศักดิ์ศรีของฉัน ‘ไนติงเกล’ นักฆ่าชั้นกลางอันดับที่ 10 ซึ่งพากลุ่มนักฆ่าชั้นต้นอย่างพวกแกไปร่วมทดสอบด้วย เป็นการฉุดเกรดของฉันลงฉิบหาย พวกแกไม่ทำตามแผนที่ฉันวางไว้ แล้วแกยังจะมีหน้ามากล่าวหาว่าแผนของฉันไม่ได้เรื่องอีกเหรอ?” เสียงบุรุษตัวหนาดังก้องลั่นโกดังไปพร้อมกับเสียงหมัดมวย ในที่สุดไนติงเกลหัวล้านก็หยุดกำปั้นของเขาลง และหยิบผ้าขนหนูจากด้านข้างขึ้นมา เพื่อเช็ดคราบเลือดที่เปรอะไปทั้งมือและใบหน้า
วินาทีที่เขาผู้ไม่มีขนคิ้วหันกลับมานั้น นักฆ่าทั้งหลายที่อยู่ตรงหน้าก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก บุรุษที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นตัวละครที่รู้จักกันดีในซากุระร่วงโรย ในซากุระร่วงโรยนั้น นอกจากนักฆ่าชั้นสูงระดับยอดฝีมือแล้ว มีนักฆ่าชั้นนอกเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะได้รับการแต่งตั้งยศ
ซากุระร่วงโรยชอบใช้พันธุ์นกเป็นสัญลักษณ์ เจ้าหัวโล้นตรงหน้า ได้ยศมาเพราะกำปั้นเหล็กของเขา
ไนติงเกลโดดเด่นมาก เขาใช้เวลาแค่ 5 ปีในการไต่เต้าขึ้นสู่อันดับ 10 ในหมู่นักฆ่าชั้นกลาง เขาเป็นนักสู้มือเปล่าผู้อุทิศตนเป็นผู้บำเพ็ญตบะ และยังเก่งในเรื่องกลยุทธ์อีกด้วย ชายโล้นดูหมิ่นการใช้อาวุธปืน ยาพิษ และการฆาตกรรมจากระยะไกล ในเส้นทางอาชีพการลอบสังหารของเขา เขามักจะฉายเดี่ยว บุกเข้าคฤหาสน์ของเป้าหมาย หลังจากสังหารบอดี้การ์ดซึ่งมาจากหน่วยรบพิเศษทั้งหมด 37 นายด้วยมือเปล่าแล้ว ก็ทำสถิติในการบีบคอเป้าหมายด้วยมือเปล่า
เขาเป็นดาวรุ่งแห่งนักฆ่าชั้นกลางของซากุระร่วงโรย และยังเป็นต้นตอของความหวาดกลัวของฝูงมดนักฆ่าชั้นต้นที่อยู่โดยรอบ
“หัวหน้า เราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแต่บอดี้การ์ดคนนั้นแข็งแกร่งเกินไป เราควรใช้วิธีการฆ่าจากระยะไกลหรือไม่?” ชายชราหวั่นเกรงจนกระทั่งน้ำเสียงของเขาอ่อนลงมาก
“แกได้ตั้งใจอ่านข้อมูลที่ฉันส่งให้แกหรือยัง?” ไนติงเกลทิ้งผ้าขนหนูสีโลหิตในมือแล้วหันกลับไปที่กระสอบทราย เขาฉีกกระสอบทรายหนาด้วยมือเปล่า เลือดจำนวนมากพร้อมกับซากศพอีก 6 ศพที่เกือบจะกลายเป็นซอสเนื้อร่วงหล่นลงมา พวกเขาคือนักฆ่าผู้ล้มเหลวจากการลอบสังหารคานาโกะ เห็นได้ชัดว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ก่อนถูกบรรจุใส่ในกระสอบทราย แต่ตอนนี้…
“บอดี้การ์ดคนนั้นชื่อเสิ่นหมิง เขาคือผู้นิพพาน พวกแกคงไม่เข้าใจว่าผู้นิพพานคืออะไร มันคือสัตว์ประหลาดที่กลับมาจากขุมนรก ไม่นานมานี้ นักฆ่าชั้นกลางผู้เลื่องชื่อว่าคลุ้มคลั่ง ได้เผชิญหน้ากับเขา ณ เมืองจีน ผลปรากฏว่าเสร็จมัน เด็กคนนั้นพ่ายแพ้ให้กับปืนลูกโม่กระจอกในขณะที่เขาเป็นนักฆ่าชั้นกลางซึ่งมีปืนไรเฟิลและอาวุธครบมือ…ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกพวกแกหรอกนะ แต่เล่นกับปืน รังแต่จะทำให้พวกแกกลายเป็นกองขยะ ถ้าแกเริ่มส่งปืนให้หมอนั่นด้วยความกรุณาเมื่อใด เหอๆ แม้แต่ฉันเองก็ทำอะไรเขาไม่ได้” ไนติงเกลว่าพลางยกฟุคาดะขึ้นจากกองซากศพ “ฉันไม่ได้กลัวคู่ปรับที่ร้ายกาจ แต่ฉันกลัวเพื่อนร่วมทีมที่ไม่ฉลาด ผู้หญิงโง่คนนี้ ทั้งๆ ที่ฉันบอกให้เธอซุ่มศึกษาอย่างรอบคอบเสียก่อน แล้วค่อยฉวยโอกาสลงมือในขณะที่เป้าหมายกำลังหละหลวม ปรากฏว่าเมื่อเธอเห็นว่าเสิ่นหมิงได้รับบาดเจ็บ เธอจึงเปลี่ยนแผนโดยพลการและเปิดงานไปล่วงหน้า ตอนนี้ก็จบเลย บอกได้แค่ว่าสมน้ำหน้า” ไนติงเกลดูหมิ่นพลางโยนร่างของฟุคาดะไปที่ชายชรา นั่นทำให้ชายชราต้องถอยร่นไปกว่าสามก้าวอย่างต่อเนื่อง “ฟังให้ดีล่ะพวกโง่ทั้งหลาย ในเมื่อถวายตัวรับใช้ฉันในฐานะหัวหน้าแล้ว ตอนนี้ฉันคือ ‘พระเจ้า’ ของพวกแก
ถ้าไม่ฆ่าฉัน ก็จงเชื่อฟังฉัน พวกแกไม่มีทางเลือกอื่น
ภารกิจลอบสังหารคานาโกะได้รับเลือกให้เป็นการสอบเลื่อนขั้นประจำสองปีนี้ สิ่งที่พวกแกใฝ่ฝันก็คือการได้เป็นนักฆ่าชั้นกลาง หนทางแก้ปัญหาปากท้อง ส่วนฉัน ก็จะได้ไต่ขึ้นเป็นราชานักฆ่าชั้นสูง!
หากใครกล้าละเลยคำสั่งของฉัน ต่อให้ไอ้บอดี้การ์ดนั่นจะไม่ได้สังหารพวกแก ฉันก็จะอัดพวกแกให้ตายเอง
นี่เป็นการเตือนครั้งแรกและครั้งสุดท้ายจากฉัน” ไนติงเกลพูดจบก็หันหลังเดินไปยังทางออกของโกดัง
ภายใต้แสงไฟอันเจิดจ้า นักฆ่าชั้นต้นในโกดังมองไปที่เพื่อนร่วมงาน 5 คนที่ถูกทำร้ายจนเสียชีวิต พวกเขาไม่ได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจ แต่แค่เป็นห่วงอนาคตของตัวเอง…
ค่ำคืนนั้น นอกจากความรู้สึกหวาดกลัวของนักฆ่าเหล่านี้แล้ว ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อเองก็หวาดผวาไม่แพ้กัน
เวลาเที่ยงคืน เซี่ยวอี๋นั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสารของรถ SMART และกำลังหลับลึก แพนด้าปีนขึ้นไปบนเรียวขาของเธอและขดตัวหลับเหมือนกับสุนัข
อากาศในยามค่ำคืนที่โตเกียวไม่ได้อบอ้าวเท่าเมืองเป๋ยไห่ ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่ว เสิ่นหมิงหยิบผ้าห่มออกมาคลุมไว้บนร่างของเซี่ยวอี๋ และทำหน้าที่เฝ้ายามต่อไป
ทั้งๆ ที่เซี่ยวอี๋บอกไว้ว่าจะผลัดเวรกันทุกสองชั่วโมง แต่เสิ่นหมิงก็ไม่ได้ปลุกเธอ ณ ขณะนี้ คานาโกะเดินออกมาจากบ้าน หญิงสาวซึ่งอยู่ในชุดนอนนั่งลงตรงขอบบันไดด้านบน
เธอนอนไม่หลับ เพราะเมื่อหลับตาลง สิ่งที่ปรากฏขึ้นในหัวก็คือเลือดที่สาดกระจายเต็มทางเดิน และความเศร้าโศกนี้ก็ทำให้เธอหยิบบุหรี่ที่เลิกสูบมาแล้ว 6 ปีขึ้นมา เธอกลืนน้ำลายอีกครั้ง
“คุณคานาโกะ ยังไม่นอนอีกหรือ? พรุ่งนี้คุณต้องไปร่วมกิจกรรมของสถานีโทรทัศน์นะครับ” เสิ่นหมิงเดินไปหาเธออย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับผู้รักษาความปลอดภัยที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แม้แต่ในเวลานี้ก็ยังเปี่ยมไปด้วยความกระฉับกระเฉง
“ฉันนอนไม่หลับ อาโออิหลับไปแล้ว ฉันเลยออกมาสูดอากาศ คุณสูบบุหรี่ไหม?” คานาโกะยื่นซองบุหรี่ให้เสิ่นหมิง
“ขอโทษครับ ผมไม่สูบ” เสิ่นหมิงปฏิเสธอย่างสุภาพ เขานั่งลงที่ขั้นบันไดข้างคานาโกะ
“มีหลายสิ่งบนโลกนี้ที่ฉันยังไม่รู้ มันช่างยากจริงๆ” น่าจะเป็นคำชมจากคานาโกะอย่างแน่นอน
“บุหรี่เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่มนุษย์ใช้ทำลายตัวเองด้วยการทำให้เกิดมะเร็ง มันลดประสิทธิภาพการทำงานของหัวใจและปอดของมนุษย์ได้อย่างร้ายกาจ เร่งให้ร่างกายมนุษย์เสื่อมสภาพเร็วขึ้นและเพิ่มโอกาสในการเสียชีวิตด้วยโรคอื่นๆ สำหรับสไนเปอร์อย่างผม การสูบบุหรี่อาจทำให้หัวใจสั่น เส้นประสาทส่วนปลายไม่ตอบสนอง เมื่อกดทริกเกอร์ก็จะช้าลง 1 มิลลิวินาที นั่นหมายถึงความแตกต่างระหว่างความเป็นและความตาย” เสิ่นหมิงเล่าถึงเรื่องราวในโลกของเขา
“ตอนที่คุณถอดเสื้องัดข้อกับพวกอันธพาล ตอนนั้นฉันถึงได้รู้ว่าคุณเป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยเรื่องราว อย่างไรก็ตาม ขอบคุณสำหรับความดื้อรั้นนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะความคุ้มครองของคุณ ตอนนี้ฉันกับอาโออิก็อาจจะ…” เมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านี้ คานาโกะก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง
“ว่าไปแล้ว นี่คือสิ่งที่บอดี้การ์ดควรทำ ไม่ต้องขอบคุณ ณ จุดหนึ่ง ผมต่างหากที่จะต้องกล่าวขอบคุณ ที่ใช้คุณเป็นเหยื่อล่อ ในการค้นหาศัตรูที่ผมกำลังจะตามหา บางทีผมอาจจะจนตรอกเกินไปก็ได้?” เสิ่นหมิงทบทวนตัวเอง
“ไม่หรอก ถึงคุณเสิ่นหมิงจะดูเย็นชา แต่จริงๆ แล้วคุณเป็นคนที่อ่อนโยนมาก” คานาโกะส่ายศีรษะปฏิเสธการพิจารณาตนของเสิ่นหมิง “คุณดูแลความรู้สึกของคนรอบข้างด้วยความพิถีพิถันเสมอ ไม่ว่าจะเป็นฉัน อาโออิ หรือผู้ช่วยของคุณ คุณดูแลทุกคนอย่างที่ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้อะไรกลับคืนไป การได้รู้จักคุณ ถือเป็นเกียรติของฉันจริงๆ”
“มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำ” เสิ่นหมิงยังคงตอบทื่อๆ
“คุณเสิ่นหมิง คำถามนี้ฉันไม่เคยถามใครมาก่อน ฉันหวังว่าคุณจะตอบฉันอย่างตรงไปตรงมา ฉัน…ไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า? เพื่อปกป้องอนาคตของลูกสาว หลงผิดจนคิดไปเองว่าคนคนเดียวจะสามารถเปลี่ยนแปลงสังคมนี้ได้ ถึงขนาดขายบ้านทิ้งและยังก่อชนวนให้ถูกลอบสังหาร? ฉันโง่ใช่ไหม?” คานาโกะหัวเราะเยาะตัวเอง
“ใช่ คุณไร้เดียงสาเกินไป ไม่เข้าใจว่าโลกนี้น่ากลัว ดื้อหัวชนฝา” เสิ่นหมิงกล่าวอย่างไม่ลดละ “แต่โลกก็เป็นเช่นนี้ คนเมืองยุคใหม่เอาแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองทั้งวัน อนาคต ชีวิต ไม่ได้คิดที่จะพยายามเปลี่ยนแปลงอะไรบนโลกเลย
ทุกคนล้วนแต่แสวงหาผลประโยชน์ แค่พอเพียงที่จะทำให้กลุ่มของตัวเองเป็นเจ้าของผลประโยชน์ส่วนน้อย
แทนที่จะปล่อยให้ผลประโยชน์นั้นขยายออกไปและแบ่งปันกับคนทั้งโลก
ช่างไร้เดียงสานัก อย่างน้อยถ้ามีคนที่ทำงานหนักเพื่อที่จะทำให้โลกนี้ดีขึ้น…มันช่างดีแค่ไหน”
“ขอบคุณ ขอบคุณจากใจจริงๆ” ในที่สุดคานาโกะก็น้ำตาไหล เธอต้องการกำลังใจจากคนอื่นจริงๆ หญิงที่ตกอยู่ในภัยพิบัติ ต้องการกำลังใจอย่างแท้จริง
คานาโกะซบไหล่ของเสิ่นหมิงแล้วร้องไห้ หลายปีที่ผ่านมา ไม่มีใครหรือผู้ชายคนไหนที่ทำให้เธอรู้สึกไว้ใจและคอยให้กำลังใจ
แม้ว่าเธอจะเป็นแม่คนแล้ว แต่คุราชินะ คานาโกะผู้มีหุ่นอันร้อนแรงและใบหน้าอันงดงามก็ทำให้เธอไม่ต้องดิ้นรนหาคู่ครอง ลูกเศรษฐีเอย ดารายอดนิยมเอย ผู้ประกอบการ นายแบบ ผู้บริหาร ทายาทอภิมหาเศรษฐีต่างพากันเข้าหาเธอ…
มีผู้ชายมากมายที่ถูกใจเธอ หลงรักก็มาก เธอเคยหวั่นไหวอยู่บ้าง แต่เมื่อใดก็ตามที่เธอเปรียบผู้ชายเหล่านั้นกับพ่อของอาโออิแล้ว คานาโอะก็ไม่ได้ไรู้สึกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะสามารถแบกรับความสุขของแม่และลูกสาวเอาไว้ได้
สิ่งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฐานะ แต่เป็นความแข็งแกร่ง ไหล่ที่เหมือนเหล็กกล้า ความดูแลและรับผิดชอบหาได้ยากในหมู่ผู้ชาย ทุกคนมีความต้องการทางเพศ แต่ก็น่ารังเกียจที่จะดูแลชีวิตของพวกเธอ
แค่เพียงได้ซบไหล่ของเสิ่นหมิง นั่นก็ทำให้คานาโกะผู้ซึ่งนอนไม่หลับก็ผล็อยหลับไปทั้งน้ำตา
เช้าวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเอง และรู้สึกว่าเมื่อคืนช่างเป็นประสบการณ์อันเหมือนฝัน แท้จริงแล้วเธอหลับไปในอ้อมแขนของชายชาวจีนที่เพิ่งรู้จักกันได้เพียงสองวัน แต่ที่สำคัญที่สุด เธอกลับรู้สึกผ่อนคลายโดยสมบูรณ์ ณ เวลานั้น เธอได้ค้นพบความรู้สึก ความต้องการลึกๆ ของเธอเองที่จมลึกอยู่เป็นเวลานาน ฉากในฝันมีกระเบื้องโมเสกจำนวนมากผุดขึ้นตามมา
คานาโกะรีบเปิดชุดนอนออกดูอย่างตื่นตระหนก และนั่นเอง…เธอต้องเปลี่ยนชุดชั้นในแล้ว → _ →
