เหลยคุนมีสีหน้าแปรเปลี่ยน เขาหันมาหาเซียวเฉินแล้วถามด้วยเสียงเย็นชา “เจ้าว่าอะไรนะ พูดอีกทีสิ?”
เซียวเฉินสืบเท้าขึ้นหน้า แสงเสวียนด้านหลังเจิดจรัส สภาวะทำให้คนตกตะลึง พลังเสวียนถาโถมลงมาดุจม่านน้ำตก อากาศสั่นไหวจนเกิดเสียงดังวิ้งๆ
“เดรัจฉานน้อย เจ้าหาเรื่องหรือ?”
เหลยคุนไม่โกรธ ทว่าเขากลับหัวเราะ มองเซียวเฉินอย่างคาดไม่ถึง กล่าวว่า “ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับข้าแบบนี้มาก่อน เจ้าเป็นคนแรกและจะเป็นคนสุดท้าย วันนี้ ข้าจะให้เจ้ามาได้แต่กลับไม่ได้”
คนทั้งสองอยู่ในสภาพพร้อมลงมือ เหลยชิงโหรวที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้ากังวล สีหน้าที่มองเซียวเฉินเหมือนเกรงว่า หากสู้กับเหลยคุน เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของเหลยคุนได้อย่างไร ในเมื่ออาการบาดเจ็บของเขายังไม่หายดี
“เจ้าอย่าหุนหัน เจ้ายังบาดเจ็บ…”
คำพูดมาถึงปาก เหลยชิงโหรวรู้สึกทันทีว่าไม่ถูกต้อง จึงรีบกลืนคำพูดลงไป แต่เหลยคุนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกลับหัวเราะและมองเซียวเฉินด้วยสีหน้าบ้าคลั่งยิ่งขึ้น
“บาดเจ็บแล้วยังเหิมเกริมใส่ข้าขนาดนี้ วันนี้เจ้าตายแน่”
เซียวเฉินสีหน้าไม่เปลี่ยน “หึหึ ถึงข้าบาดเจ็บแต่ก็ยังจัดการเจ้าได้ ข้าขอเตือนเจ้า จะไปที่ไหนก็ไปเสีย อย่ามาใช้ความสามารถอันน้อยนิดของเจ้าตรงนี้เลย ไสหัวไปไกลๆ ไม่เช่นนั้น อย่าหาว่าข้าลงมืออำมหิต!”
น้ำเสียงหยิ่งทะนงทำให้คนตื่นตระหนก
คำพูดของเซียวเฉินทำให้สีหน้าของเหลยคุนอึมครึมน่าเกลียด
“สุนัขรับใช้ ข้าเหลยคุนขอรับชีวิตของเจ้าไป!”
สิ้นเสียง เหลยคุนขยับร่างทันที ระเบิดความสามารถขั้นแรกกำเนิดเจ็ดชั้นฟ้าแล้วต่อยหมัดออก สายฟ้าแลบแปลบปลาบ สภาวะดุจอัสนีบาตฟาดเปรี้ยง ไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้
ทว่าเซียวเฉินกลับดูแคลน เขาสะบัดมือตบเพียงครั้งเดียว ไม่ใช้แม้กระทั่งพลังเสวียน เหลยคุนถูกตบกระเด็นภายใต้การจับจ้องของทุกคน
ฉากนี้ทำให้ทุกคนแตกตื่น เหลยชิงโหรวปิดปากอย่างประหลาดใจ
เซียวเฉิน แข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียว!
ใช้ฝ่ามือเดียวตบเหลยคุนที่อยู่ขั้นแรกกำเนิดเจ็ดชั้นฟ้ากระเด็นโดยไม่ใช้พลังเสวียน เซียวเฉินมีความสามารถแข็งแกร่งเพียงใด?
ขั้นเสวียนฟ้า? หรือขั้นเสวียนเต๋า?
เหลยชิงโหรวไม่กล้าคิด นางมองเงาหลังอันอหังการของเซียวเฉินแล้วอดหวั่นไหวไม่ได้
ส่วนเหลยคุนที่ถูกตบกระเด็นไปนั้น ร่างของเขาร่วงพื้นอย่างหนักหน่วง และยังหล่นเสียไกล ขายหน้าสุดขีด มีคนไม่น้อยปรบมือในใจให้กับฉากนี้ ตบได้ดี!
เพราะเหลยคุนเหิมเกริมเกินไป
ในที่สุด ตอนนี้ก็มีคนกล้าลงมือ
ตบได้สะใจดีแท้
เหลยคุนเจ็บไปทั้งตัว ฝ่ามือนั้นตบจนกระดูกของเขาแทบหลุด ความสามารถขั้นแรกกำเนิดเจ็ดชั้นฟ้าอย่างเขารับฝ่ามือเดียวของเซียวเฉินไม่ไหว เหลยคุนรู้สึกเจ็บจนต้องแยกเขี้ยว
“ความสามารถน้อยนิดอย่างเจ้า ข้าสังหารได้อย่างง่ายดายเหมือนบี้มดปลวกตัวหนึ่ง ก่อนที่ข้าจะมีโทสะ อย่ามาทดสอบขีดจำกัดขั้นต่ำของข้า ไม่เช่นนั้น ต่อให้ที่นี่คือหมู่บ้านเหลยถิง ข้าก็จะสังหารเจ้า!” น้ำเสียงของเซียวเฉินกังวานอย่างอหังการ
ทุกคนแสดงสายตาชื่นชมบูชาเซียวเฉิน
ยอดเยี่ยมมาก!
มีความสามารถแล้วทรงอำนาจจริงๆ ด้วย!
“สังหารเจ้านั้นง่ายดายยิ่ง แต่ไม่แน่ว่าหมู่บ้านเหลยถิงจะหยุดยั้งข้าได้และกล้าหยุดยั้งข้า”
ประโยคเดียวของเซียวเฉิน ทำให้ทุกคนหวาดกลัวในพริบตา
สายตาที่มองเซียวเฉินมีแววกริ่งเกรง มิน่าเล่า มีความสามารถยังบ้าคลั่งขนาดนี้ ที่แท้ก็มีกลุ่มอิทธิพลหนุนหลัง และยังเป็นกลุ่มอิทธิพลที่หมู่บ้านเหลยถิงล่วงเกินไม่ได้ด้วย
เหลยคุนสองตาแดงก่ำ มองเซียวเฉินอย่างเดือดดาล
“บิดาไม่สนใจว่าเจ้าเป็นใคร วันนี้เจ้าต้องตาย!”
เหลยคุนคำรามอย่างบ้าคลั่งพลางพุ่งมาต่อยหมัดทั้งสองข้างใส่เซียวเฉินอย่างแรง สายตาของเซียวเฉินเย็นเยียบ เปี่ยมความคิดฆ่าอย่างรุนแรง
วิ้ง!
เบิกฟ้าปรากฏขึ้นในมือของเซียวเฉิน รังสีกระบี่แฝงเงาตกค้างมากมาย โลหิตสดสาดกระเซ็นในพริบตา ทุกคนรู้สึกว่าเบื้องหน้าสว่างจ้า จากนั้น เหลยคุนล้มจมกองโลหิต
ทุกคนตะลึงงัน
มองเซียวเฉินด้วยสายตาหวาดกลัว
เขาถึงกับ…สังหารเหลยคุน!
ทุกคนอ้าปากค้าง เจ้าหมอนี่กล้าสังหารคนของหมู่บ้านเหลยถิงในหมู่บ้านเหลยถิงหรือ? ทั้งยังเป็นน้องชายของเหลยเผิงด้วย!
เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?
แม้แต่เหลยชิงโหรวก็ตะลึงงันอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
มองเซียวเฉินแบบพูดไม่ออก
เซียวเฉินมองเหลยชิงโหรวแวบหนึ่งแล้วเอ่ยช้าๆ “เจ้ากลับเรือนไปพักผ่อนเถอะ”
เหลยชิงโหรวยังไม่ทันมีปฏิกิริยาก็ถูกเซียวเฉินพาออกไป ส่วนทุกคนยังไม่ได้สติคืนมา ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม แต่เมื่อพวกเขาหายตกใจ เซียวเฉินก็พาเหลยชิงโหรวจากไปแล้ว
เมื่อกลับถึงเรือน เหลยอวิ๋นถิงก็เดินออกมา
“น้องไม่เป็นไรนะ เหตุใดจึงมีสีหน้าไม่น่าดูขนาดนั้น? เหลยคุนรังแกเจ้าใช่หรือไม่?” เหลยอวิ๋นถิงเอ่ยอย่างตึงเครียด แววตาเดือดดาล
เหลยชิงโหรวส่ายศีรษะ
“เช่นนั้นก็ดี…”
จากนั้นได้ยินเหลยชิงโหรวเอ่ยว่า “พี่ เขาฆ่าเหลยคุนแล้ว…”
พริบตา สีหน้าของเหลยอวิ๋นถิงก็เปลี่ยนเป็นไม่น่าดู คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะหนักหนาสาหัสถึงเพียงนี้ เขาเริ่มมองเซียวเฉินด้วยสีหน้ากังวล
“เซียวเฉิน เจ้ารีบไปเถอะ เจ้าสังหารเหลยคุน เหลยเผิงจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ และตระกูลเหลยก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปเช่นกัน ข้าทนดูเจ้าไปตายไม่ได้”
เซียวเฉินมองพวกเขา “ข้าไปแล้ว เจ้าจะทำอย่างไร? น้องสาวของเจ้าจะทำอย่างไร?”
สองพี่น้องเงียบ
เซียวเฉินไปแล้ว จุดจบของพวกเขาคงไม่ดีไปกว่ากัน
“ข้าไปไม่ได้” เซียวเฉินยิ้ม “ต่อให้ข้ายังอยู่ ตระกูลเหลยก็ไม่กล้าแตะต้องข้า ดังนั้น ต่อไปพวกเจ้าต้องทำตามที่ข้าบอก”
จากนั้น เซียวเฉินกระซิบข้างหูของคนทั้งสอง สีหน้าของคนทั้งสองเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก
“เข้าใจหรือยัง?”
เหลยอวิ๋นถิงและเหลยชิงโหรวพยักหน้า
“เข้าใจแล้ว”
…
ปัง!
เช้าตรู่วันที่สอง เรือนของเหลยอวิ๋นถิงถูกเตะจนเปิดออกอย่างแรง จากนั้น มีเงาร่างของคนจำนวนมากเดินเข้าไป มีทั้งเด็กและคนชรา ปฏิกิริยาแรกของเหลยอวิ๋นถิงคือการบังร่างของเหลยชิงโหรวไว้ด้านหลัง ส่วนเซียวเฉินดื่มชาอย่างเฉยเมย ทุกคนที่มามีสีหน้าน่าเกลียด สายตาของบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งในบรรดาคนเหล่านั้นมองร่างของเหลยอวิ๋นถิง
“อวิ๋นถิง เจ้าไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรือ?”
เหลยอวิ๋นถิงเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “ท่านอา ท่านพาคนมาที่เรือนของข้าอย่างดุร้ายเพื่อเอาผิดหรือ?”
เหลยเผิงที่อยู่ด้านข้างมองเหลยอวิ๋นถิงด้วยดวงตาแดงก่ำแล้วเอ่ยอย่างเดือดดาล “เหลยอวิ๋นถิง เจ้าแกล้งโง่ทำไม สหายของเจ้าคนนั้นฆ่าน้องชายของข้า!”
ไม่รอให้เหลยอวิ๋นถิงเอ่ยวาจา เซียวเฉินกลับหัวเราะหยัน “ฆ่าแล้วอย่างไร?”
“ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต!” ชายชราคนหนึ่งของหมู่บ้านเหลยถิงเอ่ยปาก ปะทุสภาวะบนร่างออกมาในพริบตา ถึงกับเป็นผู้เข้มแข็งขั้นเสวียนฟ้าระดับสูงสุด!
“เกรงว่าพวกเจ้าคงไม่กล้าเอาชีวิตของข้า!”
เซียวเฉินดื่มชาหนึ่งอึกแล้วเอ่ยเรียบๆ
“บังอาจ เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดอยู่กับใคร?” ชายชราคนนั้นมองเซียวเฉินอย่างเดือดดาล น้ำเสียงแฝงความคิดฆ่าอย่างรุนแรง พริบตา เซียวเฉินตบโต๊ะ สีหน้าเย็นเยียบ
“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดอยู่กับใคร?”
ประโยคเดียว ทำเอาผู้มาทุกคนตะลึงงัน
ทุกคนมองเซียวเฉินด้วยสายตาไม่เข้าใจ เซียวเฉินแอบหัวเราะ ทำให้พวกเขาตกใจได้แล้ว
“หากหมู่บ้านเหลยถิงของพวกเจ้าไม่คิดจะเป็นศัตรูกับผู้มีอำนาจของแคว้นหนึ่งก็ไปจากที่นี่เสีย” เซียวเฉินเอ่ยราบเรียบ สีหน้าเฉยเมย ไม่มีวี่แววที่จะหวั่นเกรงเลยสักนิด คราวนี้ถึงทีทุกคนในหมู่บ้านเหลยถิงฉงนสงสัย
ผู้มีอำนาจของแคว้นหนึ่งหรือ?
เหลยเหมี่ยว หัวหน้าหมู่บ้านเหลยถิงมองเซียวเฉินแล้วกล่าวว่า “เจ้าเป็นใคร?”
เซียวเฉินหยิบป้ายหยกออกมาจากอก จากนั้นเอ่ยเรียบๆ “ข้าแซ่ลั่ว!”
คนของหมู่บ้านเหลยถิงมีสีหน้าตกใจสุดขีด
“เจ้าเป็นคนของแคว้นชางหวง!”
